Падзея адбывалася пад белым сьцягам зь зялёнай эмблемай і трохмоўным надпісам: “Euroregion Niemen-Nemunas-Нёман”. Цікава, як у душы рэагавала чыноўніцкая плойма, калі мусіла дэфіляваць паўз бліскучыя вітрыны з гарэлачным асартымэнтам? Чыноўніцкая душа сёньня для цябе амаль загадка. Памятаецца, трапіў на выязное мерапрыемства з гарадзенскімі чыноўнікамі — якраз першае пасьля гарбачоўскага ўказу. Як жа яны аблізваліся, калі ўзгадвалі, што да гэтых дзён на кожным аб’екце чакаў пачастунак з моцнымі напоямі. У іх усё у вачах бачна было, на тварах адлюстравана!
Але вернемся ў Горадню сёньняшнюю. Моцны вецер рваў сьцягі, калі гаварыліся прамовы ўперад, як перарэзаць традыцыйна чырвоную стужку. Так было летась, так было цяпер. Адно адрозьненьне: у мінулым годзе чыноўнікі радаваліся ў мікрафон, што зноўку кірмаш эўрарэгіёнскі ў горадзе, а праз вуліцу экскаватар руйнаваў моцную 70-гадовую камяніцу ў стылі канструктывізму. Каб людзі паменш абураліся, нядаўна на яе месцы зрабілі клюмбу.
Калі часам глядзеў расейскае тэлебачаньне, заўжды міжволі думалася пра тамтэйшых начальнікаў зь беларускімі прозьвішчамі і нават тварамі, якія таксама нярэдка вылучаюцца з агульнай маскоўскай масы. Вось, напрыклад, былы камандуючы іхніх паветрана-дэсантных войскаў генэрал-палкоўнік Шпак. Цяпер ён Разанскі губэрнатар, там жа, здаецца, і навучаюць афіцэраў для ПДВ дарэчы. Дык вось, вітрыны разанскія на гарадзенскім кірмашы былі самыя большыя, хоць губэрня дачыненьня да Эўрарэгіёну ня мае. Але, дальбог, прыемна было слухаць прывітаньне ад генэрала Шпака. Ягоны прадстаўнік гаварыў, што генэрал — беларус, што існуе там беларуская грамада і някепска пачуваецца.
Раптоўна ты апынуўся не сярод публікі, а спаміж чыноўнікаў. Ніякавата крыху, але таксама цяжка стрымаць усьмешку. Каляжанка паказала здымак: ты трапіў у кадар разам зь імі. Яны тыя ж самыя савецкія, але крыху іншыя. Яны па-ранейшаму гладкія, але адпрасаваныя, выгаленыя і ці напалоханыя ўнутры, ці папросту гатовыя да любой каманды. Хвалююцца: ці ўсе танцоры, пералічваюць іх, выйшлі на вецер, каб быць напагатове і пасьля заканчэньня прамоў выскачыць зь лявоніхай ці з гапаком або з цыганачкай.
Ах, яшчэ: пайшоў паўзіраўся на навюткі фантан з паліраванага граніту, цяпер іх у горадзе некалькі, нават, бач, на стадыёне. Стадыёне на колішніх габрэйскіх могілках. А перад фантанам бліскучыя новыя аўто, улучна са “Скакуном”, дасланым нам для зборкі Ахмэдам. Цікава, ці ўдала мы на ім пагарцуем, ці далёка даскачам? Але жы выбару не пакідаюць: рыцара пахавалі, а каня ў шахту аддалі, хай сьлепне, абы ніхто ня бачыў.
