«Тата, за мяне падпісалі кантракт»
Павел скончыў тэхнікум у ліпені 2021 года. Вучыўся рамантаваць сельгастэхніку. Адразу пасля абароны дыплома адправіўся ў ваенкамат. Служыў у мотастралковай брыгадзе ў роце забеспячэння. Бацькі сцвярджаюць, што кантракт з ім заключылі сілком. Пра гэта Павел расказваў ім праз чатыры месяцы пасля пачатку службы.
Ён мне тэлефануе: «Тата, за мяне падпісалі кантракт» — «Ну як, Пашка?» Карацей, мы паехалі ў Лугу разбірацца. Нам кажуць: «Так, ваш сын падпісаў». У іх быў сход у «ленінскім пакоі», і іх агітавалі на гэты кантракт, але ніхто з 50 чалавек не пагадзіўся.
У выніку аказалася, што ён адзін «падпісаў». Ох (уздыхае). Ведаеце, чаму я не магу супакоіцца да гэтага часу? Бо я адчуваю сваю віну. Ён мне казаў: «Тата, дапамажы!» — распавядае бацька загінулага Вадзім Позанен.
Ён звязаўся з ваеннай пракуратурай Наўгародскага гарнізона, у якой таксама прасіў дапамогі ў сітуацыі.
«Мне далі нумар чалавека з пракуратуры, я яму тэлефаную: «Дапамажыце, за майго сына падпісалі кантракт». Ён кажа: «О, мы толькі што вярнуліся з Каменкі на мяжы з Фінляндыяй. Там 32 чалавекі магічным чынам падпісалі кантракт». Я нават запомніў, як ён мне сказаў: «магічным чынам», — успамінае мужчына.
У лістападзе 2021 года, праз месяц абівання парогаў вайсковай часці, у Вадзіма здарыўся інсульт. Маці і бабуля Паўла назвоньвалі ў мотастралковую брыгаду, вайскоўцы кожны раз абяцалі вярнуць сына на тэрміновую службу — «кармілі сняданкамі», сцвярджае Вадзім. У канцы года Паўла адправілі нібыта на вучэнні ў Курскую вобласць, а ў студзені 2022 года ён апынуўся пад Белгарадам разам з кантрактнікамі.
Калі ён кантрактнік, то чаму ні капейкі не атрымліваў?
«Мы задалі цяпер пытанне ў частку: калі ён быў кантрактнікам, то чаму ён ні капейкі не атрымліваў? Яны нам: «Усё вам пакрыюць, пераразлік зробяць». Колькі там, 20 тысяч заробак? Але яны яму не прыходзілі. Хтосьці ж яго атрымліваў па дакументах? Ён кожны раз: «Тата, дай грошай».
Як яны прыехалі ў Белгарад, я наогул у шоку: жэрці няма чаго, садзіліся на машыну, ехалі кудысьці ў краму. Збіралі грошы, куплялі хлеб, тушонку, цыгарэты. Але гэта нармальна ў войску: ежа заўсёды налева сыходзіць, тая ж тушонка. Я сам у войску служыў», — расказвае Вадзім.
Апошні раз сям'я звязвалася з Паўлам у студзені 2022 года.
«Ён тэлефанаваў брату Максіму, той спытаў: «Ты дзе?» Паша сказаў «Я там, дзе я павінен быць». Мяне гэтая фраза забіла. Я адразу зразумеў, што ніхера яго не перавялі. Што салдаты тэрміновай службы — пра іх казалі іншыя бацькі — засталіся ў Белгарадскай вобласці, а Пашку адправілі. Нас падманулі! Калі жонка ездзіла з цешчай, ім паказалі ўжо іншы кантракт, падроблены. Почырк не Пашкі, падпісана ўжо не 11 кастрычніка, а 1 лістапада. Я ўжо не стаў глядзець, чаго яго глядзець — гэта ліпа. У часці няма сэнсу размаўляць. Зразумела, што яны абараняюць кагосьці свайго», — разважае бацька загінулага.
Вадзім і Павел жылі разам у Кікерыне, працавалі на будаўніцтве катэджаў. Бацька распавядае, што сын быў «правільным маладым чалавекам» і адправіўся ў войска, каб аддаць належнае радзіме. Сам Вадзім у гэтым падтрымліваў яго, «каб хлопец быў не «цюняй-мацюняй», а мужыком». Усе будучыя праекты ён звязваў з сынам: пабудаваць яму дом, знайсці добрую дзяўчыну.
«Мы ездзілі ў пракуратуру пасля яго смерці. Там нам пракурор выцягнуў справу, вялікая тэчка. Кажа: «У гэты момант ідзе вайна».
Тэлефанавалі гэтаму нампаліту (які агітаваў падпісваць кантракты), ён сказаў: «З-за вас мяне панізілі ў пасадзе і перавялі ў іншую часць».
Мы хочам, каб хтосьці канкрэтна адказаў, а не ў пасадзе панізілі. Маладога пацана проста забілі. Нават ведаеце, не вайна яго забіла, а нашы афіцэры. Я думаў, ён прыйдзе з войска, новы дом пабудуем. А цяпер і жаданне прапала нешта будаваць. Дзеля каго? Я дзеля яго жыў. Цяпер усе атрымліваюць кампенсацыі, а я проста не ведаю, што з ёй рабіць», — кажа Вадзім Позанен.
Бацька аднаго з маракоў крэйсера «Масква» атрымаў нечаканы адказ з пракуратуры
