Фота: Instagram Дзяніса Кіта
«Каліноўцы» цяпер знаходзяцца «на некалькіх сектарах», таму Дзянісу, як камандзіру, даводзіцца шмат ездзіць па Украіне, каб мець зносіны з байцамі і ў цэлым назіраць сітуацыю на фронце.
У мінулы чацвер здарыўся той рэдкі вечар, калі Кіт пасля службы на пару гадзін трапіў дадому да сям'і. Мы стэлефаноўваемся ў Telegram. На экране з'яўляецца абаяльны хлопец з пышнымі вусамі, прыкметна стомлены. Расказвае, што ён з Мінска, скончыў ліцэй аўтамабілебудавання. Год адпрацаваў на МАЗе, яшчэ паўгода механікам-дыягностам на СТА.
— З 17 гадоў я пачаў сачыць за сітуацыяй ва Украіне. Для мяне адкрыліся такія сферы, як гісторыя і палітыка, — апісвае свае тагачасныя думкі Дзяніс. — Пасля анексіі Крыма я зразумеў, што не магу стаяць убаку, калі, скажам так, гарыць дом майго брата. Мне хацелася дзейнічаць аж да таго, каб ісці са зброяй на перадавую, і ў канцы 2014-га, у 18 гадоў, я з'ехаў ва Украіну.
У 2015-м Дзяніс уступіў у полк «Азоў», быў у падраздзяленні выведкі, а пасля навучання стаў інструктарам. Паралельна праходзіў курсы па тактыцы, медыцыне, фізпадрыхтоўцы. Камандзір хацеў зрабіць з хлопцаў байцоў-універсалаў.
— Калі мы згаджаліся на працу інструктарамі, паставілі ўмову — абавязковы ўдзел у баявых дзеяннях, таму што мы прыехалі ва Украіну не фізрукамі, а на фронт. За час службы ў «Азове» мы не раз ездзілі ў АТА, — працягвае Дзяніс. — Праз два гады нашы шляхі з палком разышліся. Мы з хлопцамі-беларусамі знайшлі выхад на ўласную базу ў Мар'інцы (горад у Данецкай вобласці. — Заўв. рэд.). Гэта было тое, чаго нам не хапала: калі як мага менш трэніравацца і больш знаходзіцца на пазіцыях, дзе адбываюцца баі. Там я прабыў паўгода, а потым пачалося мірнае жыццё.
— Да 24 лютага вы больш не бралі ў рукі зброю?
— Не зусім так, я працягваў інструктарскую дзейнасць у адной з арганізацый. Толькі вучыў вайсковай справе ўжо цывільных. Калі шчыра, я да апошняга не думаў, што будзе вайна. Разважаў: мы жывем у цывілізаваным свеце, краіны акрэслілі свае межы, палітыкі павінны навучыцца дамаўляцца. Ну якая вайна?
У той жа час усведамляў: амбіцыі некаторых людзей могуць іх далёка завесці. Так і здарылася. Таму з пачаткам баявых дзеянняў мы з беларусамі, з якімі служылі ў Мар'інцы, зноў сабраліся. Так з'явіўся касцяк для стварэння батальёна Каліноўскага. А ён ужо потым разросся да палка.
«Людзі, якіх ламае, ёсць. Здаралася, што пасля баявых дзеянняў у чалавека, напрыклад, рэзка з'яўляліся тэрміновыя справы»
Дзяніса на пасаду камандзіра палка выбралі па некалькіх прычынах. Па-першае, ён даўно ва Украіне і разумее, як дамаўляцца з мясцовымі. Па-другое, хлопцы ў штабе добра ведалі пра яго баявы вопыт. Па-трэцяе, ён стаў адным з першых беларусаў, хто з пачатку «другой фазы вайны» ўжо ўдзельнічаў у сур'ёзных баях. Гаворка ідзе пра Бучу. Усё гэта, кажа Кіт, дазваляла ўзяць на сябе цяжкі груз адказнасці.
У бітве пад Бучай Дзяніс быў паранены. Яму пашкодзіла руку. Фота: тэлеграм-канал палка імя Кастуся Каліноўскага
— Як байцы адрэагавалі на тое, што полк узначаліў чалавек, якому ўсяго 26?
— Узрост на вайне адыходзіць на другі план. Хлопцы, за выключэннем, магчыма, новенькіх, ведаюць маю гісторыю і тое, што ў 18 гадоў я стаў інструктарам і навучаў іншых. Таму такога, што 26 табе, таму ты не справішся, не было.
— Раскажыце пра полк: колькі вас, хто гэтыя людзі?
— Дакладную лічбу я назваць не магу, скажу толькі, што нас больш за 400 чалавек. Наколькі больш, не адкажу. Зараз у сярэднім у тыдзень да нас далучаецца каля дзесяці байцоў. 90-95% палка — гэта цывільныя: праграмісты, дызайнеры, слесары, будаўнікі — у цэлым, людзі рознага роду прафесій. Большасць з іх — тыя, каму пасля выбараў у 2020-м прыйшлося з'ехаць з Беларусі.
Пасля таго, як ва Украіне пачалася вайна, у многіх з іх здарыўся «покліч сэрца», як было ў мяне ў 2014-м, і яны выйшлі на нас. Яны хутка вучацца вайсковай справе і разумеюць усе суровыя рэаліі. Сярод тых жа, хто мае баявы досвед, — гэта людзі з «Азова», удзельнікі «Правага сектара» і іншых добраахвотніцкіх падраздзяленняў.
— А ўзрост байцоў які?
— Самаму малодшаму 18, старэйшаму — 70. Апошні — гэта баец з пазыўным МММ. Ён быў інструктарам у «Азове», там мы і пазнаёміліся. Гэта кадравы вайсковец, палкоўнік у запасе. Прайшоў Афган. У яго ёсць чаму павучыцца. Калі ён мне напісаў «Кіт, вазьмі мяне да сябе, разам пойдзем у Беларусь», я ўсміхнуўся. Рады, што ён адгукнуўся. Ды яшчэ і сам.
Фота: тэлеграм-канал палка імя Кастуся Каліноўскага
— Як вызначаецца, ці трапіць да вас чалавек?
— Пасля таго, як чалавек дасылае заяўку, у нас ёсць людзі, звязаныя з IT, якія падымаюць па ім інфармацыю з розных крыніц (гаворка пра «Кіберпартызанаў». — Заўв. рэд.). Калі баец на гэтым этапе нам падыходзіць, ён праходзіць нейкі мінімальны адборачна-трэніровачны працэс у Варшаве (на базе «Беларускага дома». — Заўв. рэд.), затым, калі збіраецца група, яны прыязджаюць да нас ва Украіну.
Тут іх чакае доўгае сумоўе (гадзіну-дзве), падчас якога мы стараемся максімальна даведацца ўсё пра чалавека. Затым, так як мы ў УСУ, патэнцыйны баец праходзіць унутраныя праверкі Украіны. І калі атрымлівае зялёнае святло, пераходзіць у вучэбную роту.
— Часта людзям кажуць «не»?
— Як правіла, такія людзі адсейваюцца на пачатковым этапе і да нас у Кіеў ужо не даязджаюць, так што прыкладаў я не прывяду. Скажу, што спачатку мы бралі ўсіх, бо для стварэння падраздзялення было важная колькасць. А там ужо, як гаворыцца, кожнаму шукалі прымяненне.
Цяпер такога няма. Цяпер мы прыглядаемся да людзей. Напрыклад, калі разумеем, што ў чалавека ёсць праблемы са здароўем і ў добрую фізічную форму яго не прывядзеш, магчыма, яму адмовім. Хоць паралельна мы глядзім, якія здольнасці ёсць у байца.
Гэта мы перанялі з «Азова». Там было так: калі добраахвотнік не спартыўны, але з навыкамі інжынерна-сапёрнай справы (напрыклад, можа міну скруціць), то, натуральна, ён нам неабходны. Тыя ж, выкажам здагадку, дамаседы-айцішнікі могуць добра працаваць з картамі або ў сферы беспілотнай разведкі, якая звязаная з электронікай.
— Колькі ідзе падрыхтоўка ў вучэбнай роце?
— Каля трох тыдняў. За гэты час з дапамогай штодзённых трэніровак мы стараемся прывесці чалавека ў добрыя фізічныя кандыцыі, вучым абыходзіцца са зброяй, даем веды ў медыцыне, мінна-сапёрнай справе, беспілотнай выведцы.
— З байцамі працуюць псіхолагі?
— У нас ёсць на іх выхады, але сітуацый, каб хтосьці з байцоў сказаў «мне патрэбны спецыяліст», не здаралася. Часам мы самі заўважаем, што пасля таго, як вайсковец пабываў у раёне баявых дзеянняў, з ім пачынае нешта адбывацца. Напрыклад, быў чалавек ціхі, стаў гучны. І тады ты разумееш, яму нядрэнна б звярнуцца да псіхолага.
Але, зноў жа, ёсць нюанс: байцы — гэта людзі, не ўсе з якіх прымаюць псіхолагаў. Хтосьці кажа: «Ды са мной усё ў парадку, ды я проста так». Іх на кансультацыю не адправіць. Ды я і сам такі, таму пасля баявых мы даем людзям час на адпачынак, каб яны расслабіліся. І ніякіх трэніровак.
— Былі тыя, хто, з'ездзіўшы на поле бою, казаў: «Я больш не магу»?
— Людзі, якіх ламае, ёсць. Здаралася, што пасля баявых дзеянняў у чалавека, напрыклад, рэзка з'яўляліся тэрміновыя справы, і ён сыходзіў з палка. Колькасць такіх байцоў можна па пальцах пералічыць. Адзначу, ніхто іх не асуджае. Мы ўсе розныя, але большасць працягваюць змагацца. Думаю, значную ролю тут гуляе матывацыя. Людзі разумеюць, навошта яны тут і чаму бяруць у рукі зброю. Магчыма, гэта іх стрымлівае.
— Складана адпраўляць іх у бой?
— Складана. Хоць я разумею, усе яны ехалі сюды, каб удзельнічаць у баявых дзеяннях. Першы час, пакуль у нас не было якіх-небудзь задач, людзі проста прасілі адправіць іх на заданне, абураліся: «Што за глупства? Мы што, сюды проста сядзець прыехалі?»
Цяпер, калі я пракручваю ў галаве, колькі нашых знаходзіцца ў сектарах і як гэта небяспечна, разумею: у любую хвіліну мне могуць прыйсці паведамленні альбо «трохсоты» — паранены, альбо «двухсоты» — загінулы. У той жа час, як чалавек ваенны, я ўсведамляю: вайна — гэта рызыкі раненняў і стратаў. І да гэтага трэба быць гатовым.
Фота: тэлеграм-канал палка імя Кастуся Каліноўскага
— Часта ў палку здараюцца канфлікты? Успамінаецца нядаўняя гісторыя з палітвязнем Ціханам Клюкачам, які, прабыўшы ў вас тыдзень, сышоў, скажам так, гучна бразнуўшы дзвярыма.
— Сітуацыя з Ціханам была шараговай і разышлася па СМІ, напэўна, таму што ў мас-медыя яго ведаюць. Калі ў нас папрасілі афіцыйны каментар з гэтай нагоды, мы нават не ведалі, як гэта каментаваць. Для параўнання: гэта калі б у вас дома чайнік згарэў. Ну, згарэў і згарэў, бывае. Чалавек правініўся і атрымаў адэкватнае пакаранне, нават яшчэ слабое. Я не назаву гэта канфліктам.
Што ж тычыцца спрэчных сітуацый паміж байцамі, то яны, вядома, здараюцца. Людзі розныя: у аднаго кроў гарачая, у іншага наадварот. Павышаныя таны — адзінае, што ў нас бывае, і тое гэта не нешта маштабнае. Усё ж як бы моцна хтосьці на кагосьці не трымаў зуб, ёсць разуменне, што мы ўсе робім адну справу — вызваляем Украіну, каб потым вызваліць Беларусь.
— Што змянілася пасля таго, як 25 сакавіка вы ўвайшлі ў склад УСУ?
— Мы сталі больш патрабавальныя да дысцыпліны. Мы гаворым хлопцам, цяпер вы ўжо не добраахвотнікі, а на кантракце і павінны гэта разумець.
— Які сярэдні заробак у байца ў месяц?
— Я не магу разгалошваць такія звесткі, але трэба разумець, што людзі ехалі сюды не за заробкам.
«Я, як камандзір, не магу сабе дазволіць дурэць на відэа, хоць часам хочацца запосціць што-небудзь прыкольнае»
— Як вы ставіцеся да таго, што дзяржпрапаганда называе вас «сэлфі-воіны» і «тыкток-войскі»?
— Дзесьці спачатку мяне гэта чапляла. Будзем сумленныя, у баі ў Бучы я страціў лепшага сябра — Іллю Ліцвіна. Другі мой сябар Лёха (гаворка пра байца з пазыўным Псіхолаг. — Заўв. рэд.) застаўся без нагі. Гэта інваліднасць на ўсё жыццё. І нехта мне будзе казаць, што мы «тыкток-войскі»?
Пазней, калі я адышоў ад Бучы, стаў расцэньваць любыя іх выказванні як піяр. Калі пра нас гавораць — гэта добра, значыць, мы там, дзе патрэбна дапамога, і за намі справа, а не слова.
Дзяніс Кіт і ягоны сябар Аляксей Псіхолаг. Пасля Бучы Лёша ходзіць на пратэзе. Фота з архіва Аляксея Псіхолага
— Навошта вам уся гэтая медыйнасць? Раней беларускія добраахвотнікі, якія ваявалі на ўсходзе Украіны, часцей за ўсё хавалі свае імёны, а ў вас нават уласная прэс-служба ёсць.
— З самага пачатку мы на 70% жывём на дапамогу валанцёраў, а яна будзе толькі тады, калі ёсць медыярэсурс. Інакш людзі проста не будуць бачыць нашу працу, а значыць, і сэнс дапамагаць.
— Я думала, УСУ забяспечвае вас усім.
— Мы робім запыты, але, неабходна разумець, у іх вельмі шмат вайскоўцаў і ўсім трэба. Яны і так імкнуцца забяспечыць нас у плане ўзбраення. Дзесьці на першым часе мы папрасілі каскі для хлопцаў, яны, колькі змаглі, выдалі. Цяпер мы атрымліваем тое, чаго ў іх шмат, напрыклад, форму, і за гэта дзякуй. Астатняе — бронекамізэлькі, каскі, заплечнікі, харчаванне — стараемся закрываць сіламі валанцёраў.
— Шмат грошай атрымліваецца сабраць?
— Справа не ў грашах. Што нам з імі рабіць? Як нам купіць на іх тое, чаго няма ва Украіне? Таму першапачаткова мы даём запыты, у якіх пішам, што з амуніцыі нам трэба, і валанцёры спрабуюць гэта дастаць.
На жаль, не ўсе разумеюць, што тыя ж каскі, заплечнікі — гэта расходны матэрыял. Натуральна, мы іх беражом, але бывае, баец выходзіць з-пад артабстрэлу, у яго адрываецца лямка, заплечнік падае. Зразумела, што чалавек не пабяжыць пад кулі яго падбіраць.
Здаралася, нам прад'яўлялі, што мы ж вам адаслалі столькі і столькі касак. Але варта разумець, што нешта псуецца, ды і людзей становіцца больш.
— Як вам самому жывецца ў гэтай медыйнасці? Усе гэтыя інтэрв'ю, жывыя ўключэнні…
— Спачатку было хваляванне, сядзеў, думаў, што казаць, пісаў на лісціку нейкія нататкі, а потым прывык. Проста разумею, гэта важна. Плюс полк — гэта ўжо частка гісторыі. Цяпер пра нас кажуць, і мяне гэта радуе. Засталося не ляпнуца ў бруд тварам.
Асабіста ж для сябе я не расцэньваю гэтыя інтэрв'ю як зорнасць. Калі без іх можна абысціся, то давайце абыдземся.
— Вас ужо на вуліцы пазнаюць?
— Быў цікавы момант. Мяне запрасілі на тэлемарафон у жывы эфір тэлеканала «Інтэр». На наступны дзень я паехаў у супермаркет, а калі расплаціўся, да мяне падышоў мужчына гадоў пяцідзесяці, павітаўся і прасіў сфатаграфавацца. Было прыемна, але часам гэта насцярожвае, таму хаджу заўсёды пры зброі. Бо хтосьці захоча здымак, а хтосьці нешта іншае.
Дзяніс разам з жонкай Насцяй. Фота: асабісты архіў
— Пры гэтым самы медыйны і распіяраны вобраз беларуса-добраахвотніка — гэта Янкі. Як думаеце, як гэта ў яго атрымалася? Прызнайцеся, ёсць зайздрасць?
— Я з ім маю добрыя адносіны. Мы былі знаёмыя яшчэ да 24 лютага, займаліся ў адной акадэміі джыу-джытсу. Гэтая фаза вайны адкрыла яго як класнага воіна, і ў мяне толькі гонар за яго як за беларуса. Некаторыя кажуць, ён піярыцца. Я адказваю: «Ды добра вам, затое дзякуючы яму ўсе ведаюць, што беларусы малайцы».
А чаму ён так папулярны? Думаю, таму што разумее, які фармат патрэбен для Tiktok. Мы ж у палку імкнемся да больш сур'ёзных навінаў. Я, як камандзір, не магу сабе дазволіць дурэць на відэа, хоць прызнаюся, часам хочацца запосціць што-небудзь прыкольнае.
— Раз вы з Янкі даўно знаёмыя, узнікае наступнае пытанне. Хто ў каго «падбрыў» ідэю з вусамі?
— У мяне ёсць фота 2016 ці 2017 года, дзе ў мяне гусарскія вусы. Але я нашу іх па адной простай прычыне — у мяне не расце барада.
— Да тэмы вусоў спытаю яшчэ і пра татуіроўкі. Навошта вам іх так шмат?
— Гэта як няскончаная карціна, нібы ты яе пішаш і пішаш. А потым у нейкі момант разумееш: семдзесят адсоткаў твайго цела ўжо забіта.
«Мы не будзем нікуды весці вайну»
— У інтэрв'ю вы згадалі, што, вызваліўшы Украіну, полк збіраецца вызваляць Беларусь. Якім вы ўяўляеце гэта вызваленне?
— Зразумела, што сваіх сілаў нам не хопіць (хоць, магчыма, да таго моманту ўжо іх стане і дастаткова). Таму спадзяюся, гэта будзе сумесна з падраздзяленнямі Украіны.
Фота: тэлеграм-канал палка імя Кастуся Каліноўскага
— Ці маглі б вы ўдакладніць, як тэхнічна гэта будзе адбывацца?
— Дзіўна прагназаваць вайну. Наш план-максімум — вольная Беларусь праз вольную Украіну. Пасля вайны ва Украіне мы хочам падрыхтавацца, аб'явіць мабілізацыю і выканаць праграму-максімум.
Магчыма, нам не прыйдзецца ехаць у Беларусь на танках. Можа, усё вырашыцца само сабой. Хацелася б, каб было максімальна без шуму. Спадзяюся, народ Беларусі ўбачыць у нас сілу і надзею. А таксама сур'ёзнага канкурэнта ўлады.
— Наўрад ці гэта добра — весці танкі на сваю Радзіму.
— А калі зайсці з таго боку, што мы ў будучыні і ёсць патэнцыйныя ўзброеныя сілы Беларусі, то чаму не на танках? Калі мы возьмем на сябе права абараняць Беларусь, людзі нам павераць? Нам, тым, хто гатовы зараз абараняць Украіну, думаю, павераць.
— Гэта значыць, вы верыце, што вас, прабачце за шаблон, будуць сустракаць з кветкамі?
— Мы будзем старацца, рабіць так, каб людзі нас падтрымалі, але я разумею, пра што вы. Для звычайных людзей гэта (калі войскі ідуць на твае землі. — Заўв. рэд.) будзе выглядаць дзіка, але я ж кажу, што гэта ўсё ўмоўна. Няма адказу на пытанне: як вы зойдзеце ў Беларусь. Час пакажа.
— У абмеркаваннях тэкстаў пра полк сустракала каментары, у якіх людзі баяцца, што вы збіраецеся прывесці ў Беларусь вайну.
— Мы не будзем нікуды весці вайну. 2020-ы мяне здзівіў, нарэшце беларусы перасталі маўчаць. Я тут на крэсле не мог уседзець, вельмі хацеў прыехаць, але не мог. І паралельна перажываў, да чаго гэта ўсё прывядзе, ці не зліецца?
І гэта ўсё злілося. Чаму? Таму што большасць беларусаў прывыклі да мірных рашэнняў, дамоўленасцяў. Але трэба разумець, што чалавек, які сядзіць ва ўладзе, наклікаў на сябе шмат зла, ён узяў на сябе шмат крыві і дамовіцца з ім словамі немагчыма.
Вядома, лёгка сказаць, трэба ўсё вырашаць мірна, але якая дэмакратыя можа быць у галовах у тых, хто катуе ці гвалтуе? Ніякая. Таму такім людзям хочацца даць адэкватны адказ. І не словам, а дзеяннем. Павінна быць нейкая сіла, якая пакажа ім іх месца.
— І яшчэ адно пытанне пра байцоў. На мінулым тыдні ў «ДНР» да смяротнага пакарання прысудзілі двух брытанцаў і мараканца, якія ваявалі на баку Украіны. Іх палічылі наймітамі. Наколькі я разумею, калі б у іх былі ўкраінскія пашпарты, яны б лічыліся палоннымі. Падымалася ў палку пытанне аб тым, каб вайскоўцы атрымалі ўкраінскія пашпарты?
— Байцы праходзілі анкетаванне, дзе было пытанне, ці хоча чалавек атрымаць украінскае грамадзянства. І кожны адказваў. Але пакуль ніякіх дакладных дадзеных па сітуацыі з выдачай пашпартоў няма. Думаю, калі дадуць зялёнае святло, ахвотныя з'явяцца.
Некалькі гадоў таму я, як добраахвотнік, таксама атрымаў украінскае грамадзянства.
«Пасля Мар'інкі я зразумеў, што ваенныя сіндромы — гэта не казкі»
— І напрыканцы давайце трохі пагаворым пра тое, як вайна мяняе людзей. Як яна змяніла вас?
— Я пагаджуся з жонкай, якая ў інтэрв'ю распавядала, што я стаў больш грубым, чэрствым, але Насця трывае. Я разумею, што ёй, як дзяўчыне, хочацца больш увагі, але ў мяне часам на гэта няма сілаў. Хаджу пастаянна засяроджаны на справах.
Дзяніс і яго жонка Анастасія пажаніліся паўтара года таму. Фота: асабісты архіў Анастасіі
— Наколькі вам «праехаўся» вопыт першай фазы вайны?
— Пасля Мар'інкі я зразумеў, што ваенныя сіндромы — гэта не казкі. Калі вярнуўся ў цывільнае жыццё, мне сказалі, што я разглядаю людзей у краме — прывык за паўгода на пазіцыях. Хоць сам я гэтага не заўважаў. А яшчэ для мяне было дзіка, што вось усе спакойна ходзяць у крамы, а дзесьці там вайна.
Гэта першае, другое — адаптацыя. У мяне былі нейкая прыгнечанасць і пачуццё, што ты нікому не патрэбны. Раптам з'явілася куча праблем, звязаных з тым, дзе дастаць грошы, за што купіць ежу. Трэба працаваць, але, зноў жа, дзе? Каму патрэбныя мае навыкі накшталт трапна страляць?
Плюс у мяне не было ўкраінскага грамадзянства і не ўсюды мяне хацелі бачыць у якасці супрацоўніка. Я дамовіўся на месца памочніка кухара. Але пасля інструктарства, якім я гарэў, лавіў сябе на думцы, маўляў, што, цяпер я буду варочаць бліны на кухні? З'яўляліся нейкія ўнутраныя дыялогі, што трэба зноў ехаць ваяваць. Увогуле, ёсць праблема знайсці сябе ў цывільным жыцці.
— У вас, я так разумею, не атрымалася?
— Я трэніраваў цывільных як інструктар і паралельна спрабаваў займацца відэамантажом, фотаздымкай. Шукаў для сябе мірную прафесію, але пачалася другая фаза вайны.
— У роліку, дзе вы аб'яўлялі пра стварэнне палка, у вас даволі грозны вобраз. Але вось цяпер мы маем зносіны і здаецца, што вы дастаткова адкрыты і прыязны чалавек. А як на самай справе?
— Я прыхільнік таго, што, калі мы бярэм вайсковую структуру, тут усё павінна быць максімальна па справе. Зварот — справаздача, таму ўсё строга. У жыцці ж я люблю пагаварыць, пафіласофстваваць, пачытаць навуковую фантастыку. А наогул, тое, які я, лепш за ўсё спытацца ў жонкі.
Фота: асабісты архіў
— Пра жонак. А здаралася, што жонкі байцоў тэлефанавалі вам і патрабавалі адправіць мужа з фронту дадому?
— Не, добра, што яны не ведаюць мой нумар (смяецца). Затое ў іх напрамую ёсць сувязь з мужамі. Бывае, баец падыходзіць і тлумачыць: «Жонка ставіць ультыматум: або я, або вайна». Тады, каб не бурылася сям'я, мы адпускаем яго на сустрэчу з жонкай. Пасля гэтага людзі заўсёды вярталіся.
— Яшчэ адно важнае пытанне ад жаночай часткі краіны. Калі медыйны полк Каліноўскага апублікуе які-небудзь топ-10 халасцякоў палка, каб дзяўчаты разумелі, чые сэрцы вольныя?
— Давайце напішам «хутка» (з цяжкасцю стрымлівае смех). А калі сур'ёзна, то мы стараемся трымаць планку медыйнасці. І перш чым нешта публікаваць, думаем, ці можам мы сабе гэта дазволіць. Усё-такі мы сур'ёзная вайсковая структура.
— Аўстралійскія пажарнікі таксама сур'ёзная структура, і гэта не перашкаджае ім выпускаць календары з гарачымі фотасесіямі супрацоўнікаў. У вас вось таксама шмат накачаных хлопцаў.
— Добрая ідэя, трэба будзе запомніць, — адказвае Дзяніс і тут ужо не стрымліваецца ад смеху.
— Ну, і нарэшце, чаму полк носіць імя менавіта Кастуся Каліноўскага?
— Ідэя была ў тым, каб даць вайсковаму фармаванню імя чалавека, які падняў людзей на паўстанне. Тады людзі ўзялі косы і пайшлі на правільную справу. Наш батальён, а цяпер полк — гэта таксама заклік да агульнага супрацьстаяння.
