Фота: старонка Пашы ў Фэйсбуку
«Ну і што, нічога страшнага, бывае, хутка адновіцца», — казалі Пашу. Аднак наступствы кавіду так і не прайшлі.
«566 дзён без пахаў, — дзеліцца актывіст сваёй гісторыяй у Фэйсбуку. —
Я сілкуюся выключна маленькім наборам прадуктаў, зусім не магу есці большасць свежай гародніны і садавіны, ягад. Усё тое, што цешыць вас летам, тыпу смузі, марожанага, халодных кактэйляў на ягадах і садавіне, з сіропамі — для мяне гэта ўсё невыносны смурод.
Я заўсёды вельмі рэзка рэагаваў на пахі, бо маю некаторую блізкасць з разладам аўтыстычнага спектра. І апошнія паўтара года маё жыццё — гэта сапраўднае пекла ў гэтым дачыненні. Кожны рэзкі пах усё жыццё выклікаў у мяне моцныя мігрэні, нервовыя цікі, часта пэўныя пахі — і трывогу, паніку.
Я не магу паўнавартасна харчавацца, я не магу карыстацца большасцю побытавай і іншай хіміі, людзі ў грамадскіх месцах, якія абліваюць сябе слоікам духоў, заўсёды былі для мяне праблемай, але цяпер бывае, што я проста не магу зайсці туды, куды хачу, таму што там чарговы чалавек вырашыў, што ён парфумерная фабрыка, ці таму, што там так моцна пахне цытрусам, ваніллю ці яшчэ нечым для вас, а для мяне — тухлым, слізкім, агідным кісла-гнілым.
Пахі такімі, якімі вы іх ведаеце, я ўжо і не памятаю. Я пачаў забываць пахі крыху менш за год таму. Цяпер я ўжо амаль не магу ўявіць сабе пах, якім ён з'яўляецца насамрэч. Мне вельмі незразумела і складана ацаніць смак ежы, таму што для мяне ўсё проста салёнае, кіслае, салодкае, горкае. Я не ведаю смакаў, таму што смакі — яны ад пахаў. А мне гэта недаступна.
Мне часта блюзніцца пах гару ці газу. Я пачынаю ў паніцы бегаць па кватэры і правяраць, ці нідзе нічога не гарыць, ці ніводная з разетак не іскрыць, ці выключаны газ, духоўка.
У выпадку ж рэальнай небяспекі, хутчэй за ўсё, я не пазнаю паху газу, калі страчу пільнасць і не звярну ўвагі на тое, што мне нешта вельмі моцна смярдзіць».
