Фота: pixabay.com
«Хачу падзяліцца добрым. У Мінску ў адной кавярні ў чаканні жонкі я падышоў да бара і папрасіў кавы (не філіжанку, а кубачак). Папрасіў забяліць вяршкамі. Дзяўчына не ўсё адразу зразумела. Але зразумела. Тут яе паклікала жанчына і нешта падказала. Дзяўчына заўсміхалася, падышла да мяне і кажа: «Для Вас ёсць прэзент. Адзін з нашых наведвальнікаў пакінуў цыдулку», — і паказвае цыдулку, якая прымацаваная да сцяны».
У той нечаканай цыдулцы было напісана: «Таму, хто будзе гаварыць па-беларуску, прашу прэзентаваць кубачак кавы».
«Зразумела, кава гэтым добрым чалавекам была аплачаная. Было вельмі прыемна. Я зразумеў, што і такім чынам мы можам памагчы адзін аднаму. Я зрабіў тое самае: пакінуў цыдулку з прэзентам для беларуса. Тое ж зрабіў у Мазыры (толькі ў півярні). Хай поўніцца наш Край добрымі людзьмі і ўчынкамі!» — напісаў Улад.
Так званая «падвешаная кава», калі кліент аплачвае не толькі сваю каву, але і таму, хто не можа яе купіць, — вядомая завядзёнка ў свеце. Але такая мадыфікацыя яе выклікала захапленне ў чытачоў. «Зраблю тое самае, на сэрцы адразу так цёпла стала!», «Гэта вельмі крута! Трэба ўзяць на ўзбраенне!», «Натхняе! Дзякуй. І гэта ўсё пра нас», — пішуць яны.
Улад раіць ствараць новыя адрасы такіх «перадачак».
«У Мазыры ў адной півярні падавалі піва ў пластыкавых кубках, што я не люблю; таму выкупіў у іх жа кухаль, сам папіў і пакінуў прэзент для беларуса. Зразумела, што бармэн (ці гаспадар бара) можа прысабечыць ваш пачастунак, але ёсць спадзеў на добрых людзей».
Яшчэ адна яго парада: пачастунак трэба пакідаць з ліку тых тавараў ці паслуг, асартымент якіх трывалы і не мяняецца цягам дня/тыдня.
