Кватэры каля мора — ад 4 тысяч еўра
Віталь распавядае, што некалькі гадоў выношваў ідэю куплі нерухомасці на Балтыцы.
— Нам з жонкай тут падабаецца — умераны клімат, не бывае горача, як на паўднёвых морах, чыстае паветра. Глядзеў варыянты ў Літве, а потым сустрэў знаёмых, якія купілі кватэру ў Ліепаі, горадзе ў Латвіі. З'ездзілі, паглядзелі, усё спадабалася. На той момант была невялікая сума, якую можна было ўкласці ў нерухомую маёмасць. У горадзе вельмі прыгожы цэнтр — можна гадзінамі гуляць, разглядаць архітэктуру. Яна там, дарэчы, характэрная — шмат будынкаў у стылі мадэрн, цікавая старая забудова з вельмі старымі драўлянымі дамамі. Усё прасякнутае гісторыяй. Хадзіў і думаў, што было б здорава жыць менавіта ў гэтай частцы горада. Але тады нічога прыдатнага не было.
Першую кватэру Віталь купіў у старой цаглянай двухпавярхоўцы ў той частцы горада, якую мясцовыя называюць Кароста. Гэта былое ваеннае мястэчка, ваенна-марская база спачатку Расійскай Імперыі, а потым СССР.
— Каштавала яна ўсяго 6,5 тысячы еўра, — расказвае ён. — Былі і таннейшыя — у панэльных дамах цэны на кватэры пачыналіся ад 4 тысяч.
Чаму так танна? Віталь кажа, што цэны на нерухомасць абваліліся з-за таго, што латышы масава сталі з'язджаць у іншыя краіны Еўрасаюза за лепшым жыццём. У горадзе з'явілася шмат пустых кватэр, многія з іх былі выстаўленыя на продаж. Логіка такая — навошта плаціць дарагую камуналку, калі большую частку часу праводзіш у іншай краіне? Гэта таксама паўплывала на кошт жылля. Шмат кватэр прадавалі банкі — іх забіралі за запазычанасці па крэдытах.
— У канцы лютага мы купілі кватэру, а ў красавіку я паехаў прыводзіць яе ў парадак, рамантаваць, — працягвае мінчук. — Жыў і рамантаваў, можна сказаць, у спартанскіх умовах. Большую частку рабіў сам, пару разоў прыязджаў з прыяцелем, ён дапамагаў. Матэрыялы купляў добрыя, але не самыя дарагія.
Мінусам гэтай кватэры была адсутнасць цэнтральнага ацяплення. Таму Віталь вырашыў усталяваць камін — у доме захаваліся коміны ў спальні і на кухні. Найбольш зручна было ўсталёўваць яго ў жылым пакоі.
Віталь купіў чыгунны камін, запрасіў спецыяліста, каб ён прачысціў комін, бо ім даўно не карысталіся.
— Гэтая прафесія ў Латвіі паспяхова існуе да гэтага часу, яна распаўсюджаная, — распавядае ён. — Часта камінары ходзяць у фірмовай вопратцы з бліскучымі гузікамі. Існуе нават павер'е, што калі патрымацца за гэты гузік, то можна загадаць жаданне.
Калі сталі чысціць трубу, тое зразумелі, што на ўзроўні другога паверха комін закладзены цэглай. Адпаведна, трэба было вырашаць пытанне з уладальніцай кватэры паверхам вышэй — з яе пакоя разабраць частку сцяны, каб аднавіць праходнасць коміна. Аднак Віталю з суседкай дамовіцца не ўдалося, ніякія абяцанні ўсё аднавіць як і было, на яе не дзейнічалі. У выніку ўсё скончылася скандалам.
Пераезд у стогадовы дом
Але ўсё, што не робіцца, робіцца да лепшага, гісторыя на гэтым не скончылася.
— Па вялікім рахунку, у кватэры можна было жыць, што мы і рабілі, — кажа Віталь. — Але канфлікт з суседкай напружваў, вядома. І тут дапамог шчаслівы выпадак. Наша знаёмая рыэлтарка распавяла, што адзін мясцовы хлопец укладвае грошы ў нерухомасць у цэнтры — купляе пустыя дамы пад рэканструкцыю і прадае ў іх кватэры. Цэны тады пачалі расці, кватэры ў цэнтры ўжо каштавалі ад 14 тысяч еўра. Такіх грошай у нас не было, але мы вырашылі ўсё роўна з'ездзіць паглядзець. Тады якраз скончылі рэканструкцыю старажытнага дома, у продажы была апошняя кватэра-студыя на 45 «квадратаў».
Муж і жонка марылі пра такі варыянт — ціхі зялёны цэнтр, побач цэнтральны пляж, знакаміты ліепайскі парк. Віталь пазнаёміўся з домаўладальнікам і яны паміж сабой заключылі «здзелку стагоддзя».
— Дамовіліся так — ён забірае маю кватэру ў Каросце, а я атрымліваю гэтую ў цэнтры, але без рамонту. Здзелка была выгадная мне з усіх бакоў, і я паверыў, што цуды здараюцца. Я нават спытаў у яго — навошта табе гэта трэба? Ён тады адказаў, што яму важна, каб у яго доме жылі нармальныя суседзі. Прайшло крыху часу, і мне патэлефанавалі з Латвіі, запрасілі падпісваць дакументы — маю кватэру прадалі, можна афармляць новую ва ўласнасць.
Дом 1917 года пабудовы. Ён часткова пабудаваны з дрэва, толькі адзін тарэц цагляны. Ён аднапад'езны, у тры паверхі. Дом стаяў закінутым гадоў 30, з забітымі вокнамі, непрывабны. Цяпер выглядае цалкам бадзёра — уцяплілі сцены, фасад абшалявалі новай дошкай.
— Пра тое, што ён значна старэйшы, чым цяпер здаецца, разумееш, калі трапляеш у пад'езд — тут навідавоку пакінулі драўляныя сцены і стогадовую лесвіцу з парэнчамі.
У новай кватэры былі чарнавыя падлогі з ОSB, сцены з гіпсакардону, пафарбаваныя столі і сістэма цэнтральнага ацяплення з сучаснымі радыятарамі.
— У ліпені 2018 года мы ўсёй сям'ёй заехалі на 2 месяцы, — расказвае Віталь. — Тады для жыцця ўжо амаль усё было — унітаз, душ, сякая-такая мэбля. Паралельна з адпачынкам працягваў рамонт — купіў плітку, ламінат, зрабіў электрыку, паклеіў шпалеры. Са старой кватэры я забраў камін. У гэты раз яго ўстаноўка прайшла без праблем. Увосень і ўзімку гэта важная і функцыянальная частка інтэр'еру — кватэра-студыя награваецца літаральна за 30—40 хвілін. А яшчэ гэта адмысловая атмасфера — зімой прыйдзеш пасля шпацыру каля мора, затопіш камін і можна доўга заліпаць з кавай каля агню.
— Што да маёй камуналкі, то яна не будзе паказальнай, бо зімой мы тут не жывём, і ацяпленне ўключанае на мінімум, — расказвае Віталь. — У зімовы месяц атрымлівалася прыкладна 20 еўра за ацяпленне. Але гэтая лічба цяпер не актуальная — тарыфы ў гэты ацяпляльны перыяд сур'ёзна вырастуць. Падаражэла ўжо і электрычнасць. Плюс штомесячная плата 20 еўра на агульнадамавыя выдаткі.
Які сэнс купляць недарагую нерухомасць за мяжой, аплачваць штомесяц рахункі? Віталь кажа, што гадавое ўтрыманне па цане таннейшае, чым наймаць на два тыдні з сям'ёй жытло для адпачынку. Бонус у тым, што можна прабавіць пару месяцаў ля мора, прыехаць сюды на машыне ў любы час. Можна здаваць кватэру, але гэты варыянт Віталю не падыходзіць, таму што цяжка будзе вырашаць аддалена нейкія праблемы.
— Знаёмыя здавалі сваю кватэру, цяпер шкадуюць — канец рамонту, сапсаваная мэбля, бытавая тэхніка.
Два з паловай гады кватэра пуставала з-за пандэміі, уладальнікі не маглі выехаць за мяжу. Сёлета ўсё ўдала склалася, хоць Віталь прызнаецца, што былі асцярогі, што могуць быць праблемы на бытавым узроўні з-за вайны ва Украіне, але ніякага негатыву ён не заўважыў.
— Калі мы прыехалі ў Ліепаю ў першы раз, то яна была напаўпустая — мала людзей, машын, — дзеліцца ён сваімі назіраннямі. — Больш за два гады мы не былі ў Латвіі і цяпер бачым, што тут шмат што змянілася — нешта будуецца, шмат рэнававаных будынкаў, адкрыліся новыя вытворчасці, людзі сталі вяртацца. Розніца адчуваецца. І стаў расці кошт кватэр — цэны выраслі ў разы. Цяпер бы пры такіх цэнах я не стаў бы ўкладвацца ў латвійскую нерухомасць.
Сям'я пабудавала ўтульны дом усяго за 18 тысяч даляраў
«Тут электрык — паважаная асоба». Беларуска купіла кватэру ў ЗША і расказала за колькі, а таксама нюансы
Кухня ў калідоры. Фантастычны дызайн у аднапакаёўцы на 44 квадратных метрах у «Мінск-Свеце»
