Пра візіт у Беларусь у 1990-х:
«У свой час, памятаю, мы з Лімонавым прыехалі ў Мінск па запрашэнні беларускіх сяброў. І калі мы ехалі, то казалі: вось цяпер мы едзем да нашых сяброў беларускіх, гэта выдатныя людзі, нам з імі няма чаго дзяліць.
Нас сустрэў тысячны ўзброены натоўп, які нас ледзь не забіў проста. Гэта быў «Беларускі Народны Фронт» Зянона Пазьняка. Гэта былі проста страшныя, жорсткія нацысты ў духу ўкраінскіх. І гэта было настолькі нечакана, што быццам гэта браты-беларусы, а насамрэч іх погляды былі зусім іншымі.
Проста таму, што мы рускія патрыёты, нас сустрэлі проста з бітамі, з пнеўматычнай зброяй. Гэта быў адзін з такіх, якія бударажаць, адрэналінавых досведаў у маім жыцці, з такім я не сутыкаўся наогул, практычна была зона ваенных дзеянняў».
Жнівень 2020-га:
«Лукашэнка пабудаваў суверэнную дзяржаву ў вельмі складаных умовах. І гэта суверэнная дзяржава на постсавецкай прасторы адна з рэдкіх, якая аказалася устойлівай. Ён гэта зрабіў без ідэалогіі, як бы сваімі ўласнымі сіламі, абапіраючыся на сваю хутчэй інтуіцыю, чым на нейкія ідэі. І гэта працавала, і гэта нейкі час яшчэ, напэўна, зможа працаваць. Але мы бачым, што падыходзім да крызісу такога прагматычнага або чыста рэалістычнага падыходу ў міжнародных адносінах.
[…] Я баюся, што Лукашэнку ні піяр, ні апдэйт сваёй улады не ўратуюць. Цяпер справа дайшла да вельмі сур'ёзнага выкліку. Гэта значыць, ён бліскучы практык, палітык, ён бліскучы тэхнолаг. На постсавецкай прасторы, я лічу, мяркуючы па тым, як ён трымаецца ва ўладзе, як ён абмінуў столькі найскладанейшых паваротаў, яму было нялёгка, і не першы раз ён сутыкаецца з вялікімі складанасцямі, але кожны раз ён з іх выходзіў. Ён вельмі паспяховы палітык. Ён абараніў суверэнітэт і да гэтага часу яго не здаў.
Але далей (наступны крок, будучыня) — тут я не бачу нічога».
Жнівень 2020-га:
«Тое што мы бачым у Беларусі, гэта ганьба не Лукашэнку, а Расіі. Правал нашай палітыкі па інтэграцыі Еўразіі. Ганебны крах Саюзнай дзяржавы. А гэта была выдатная ініцыятыва. Пуцін прызначыў займацца гэтым мінімальна прыдатных для такой мэты людзей (як, зрэшты, амаль усюды — быць можа, акрамя войска). Але тое, што не з намі, тое супраць нас. Гэта цалкам відавочна».
Жнівень 2020-га:
«За тымі, хто паўстаў супраць Лукашэнкі стаіць крышталёва чыстае зло. Гэта не народ, гэта — постсучаснае грамадства, якое нясецца капытамі ў бездань. […]
Лукашэнка перагне палку (у чымсьці ўжо перагнуў), Захад яго закляйміць і пачне сур'ёзна валіць, і яму нічога не застанецца рабіць, як звярнуцца за ваеннай дапамогай да Масквы.
Тым больш, што Літва і Польшча могуць апярэдзіць падзеі і стварыць для Лукашэнкі непасрэдную ваенную пагрозу.
Тут мы і ўвядзем войскі. Ва Украіну не ўвялі толкам, дык хоць у брацкую Беларусь увядзем.
Я выдатна разумею, што гэта не надта разумная стратэгія і не асабліва тонкая. Але калі не такое тлумачэнне, то ніякага наогул».
Верасень 2020-га:
«Кім бы, якім бы ні быў Лукашэнка, усё, што адбываецца ў Беларусі і вакол яе — гэта класічная сораўская (напэўна, маецца на ўвазе сорасаўская, ад імя амерыканскага мецэната Джорджа Сораса — НН) пастаноўка — з дзікімі феміністкамі, шквалам медыйнай хлусні, загатоўкамі па скронях ад вартавых парадку і пацалункамі застылых міліцыянтаў. Шалёныя пачвары лезуць праз краты беларускай амбасады ў Парыжы. Самі жэсты гавораць лепш за любыя тэксты. Прагрэсіўны свет абураецца з нагоды дыктатара… Гэта нагадвае ўсё адразу і не толькі ў мінулым. Нешта падобнае глабалісцкія свінні зараз праробліваюць у самой Амерыцы, спадзеючыся сагнаць Трампа».
Верасень 2020-га:
«Далучэнне Беларусі да Расіі (асабліва ў яе цяперашнім стане) не выйсце. Ні для беларусаў, ні для Лукашэнкі, ні для Пуціна. Усім трэба калі не Захад (а гэта дакладна не Захад), то нешта новае — з будучыняй, з надзеяй, з сэнсам, з Гарызонтам. Лепш за ўсё радыкальна новая дзяржава — Кантынентальны Саюз. З ідэяй, справядлівасцю, жыццём, духам і ўрачыстасцю народнай стыхіі. І Украіну да яго запрасіць — не ўвайсці ў РФ з яе жахлівымі элітамі, алігархамі і гнюсамі, а стварыць усім разам беларусам, украінцам і вялікаросам новую дзяржаву — якая абапіраецца на тры рускія ідэнтычнасці, на Кіеўскую Русь, Полацкую Русь і Уладзімірска-Маскоўскую Русь. Еўразійскае вымярэнне дадасць Казахстан і астатнія кантынентальныя краіны і народы — якія захочуць.
Вы скажаце, невыканальная ўтопія, летуценні, фантазіі. Утопіі спраўджваюцца. Фантазіяй жыве чалавецтва.
А вось калі не зрабіць гэтага, мы ўсё далей будзем спаўзаць у тупік. Бо сёння не толькі Лукашэнка і ўся Беларусь у тупіку… А мы што, ці не ў тупіку!? А Кіеў!? Бо, шчыра кажучы, ніхто не ведае, як быць далей. Усім стала зразумела (акрамя ворагаў і здраднікаў), што Захад не выхад. Але і статус кво не выйсце. Часовае адкладанне рашэння. Бо ладу нашага ўласнага будучыні ні ў каго з нас — ні ў Мінска, ні ў Масквы, ні ў Кіева — няма. А павінен быў бы быць.
Вось і трэба яго ўявіць і рушыць да ўвасаблення.
Мы відавочна жывем у эпоху катастроф. Для доўгіх роздумаў часу няма. Нам трэба вялікая кантынентальная дзяржава — з рускай ( у самым шырокім сэнсе бела-, і мала-, і вяліка -) ядром».
Прагноз на 2022 год:
«Расія працягне ўмацоўваць суверэнітэт. Аднак наступны віток аднаўлення імперскага фармату можа адбыцца толькі ў абаронным рэжыме ў адказ: калі Расія будзе справакаваная і не зможа не адказаць. Але калі Расія, па-за сваёй воляй, будзе ўцягнутая ў канфлікт з Украінай, лёс Украіны як лімітрофнага ўтварэння, які прагматычна выкарыстоўваўся атлантыстамі, будзе прадвызначаны, і гісторыя ўкраінскай незалежнасці так ці інакш завяршыцца. У такім выпадку нельга выключыць з'яўлення новай Дзяржавы Усходніх Славян, у якой зноў аб'яднаюцца вялікаросы, маларосы і беларусы».
Сакавік 2022-га:
«Так, хутчэй за ўсё, адбудзецца рэферэндум аб новым уз'яднанні Расіі і Украіны. І Беларусі. Вядома, не заўтра, але потым. У гістарычнай перспектыве.
Але што наш зямны час … пыл … а ўз’яднанне — гэта вялікая мара, подзвіг і здзяйсненне ўсіх здзяйсненняў. Таму аперацыя ідзе ў два бакі: Украіна адкрываецца для Расіі, але.. і Расія адкрываецца для Украіны. І тады будзе бессэнсоўна пытацца «чый Крым?» У братоў усё агульнае. А чыя Масква? Чый Мінск? Чый Кіеў? Чый Львоў? Нашы, усё гэта наша агульнае. Мы ўсходнія славяне, былі, ёсць і будзем. І, вядома, усе мы выйшлі з Кіеўскай калыскі. Да яе мы — пабудаваўшы па дарозе сусветную імперыю — і вяртаемся».
Май 2022-га:
«Вызваленым тэрыторыям трэба будзе не проста «ўвайсці ў склад», але ўсе мы павінны разам з украінцамі (і дарэчы, з беларусамі!) стварыць новую дзяржаву, сапраўдную імперыю з місіяй і Духам, праваслаўнае царства».
Ліпень 2022-га:
«Іранцы нашы лепшыя сябры і саюзнікі. Яны даўно не на жыццё, а на смерць стаяць супраць Захаду. […]
Усе тыя, хто дзесяцігоддзямі абражалі і абсмейвалі Іран ці Беларусь Лукашэнку, яшчэ аднаго нашага найбліжэйшага саюзніка і сябра, павінны за гэта адказаць. Яны перашкаджалі натуральнаму ходу рускай гісторыі і працавалі ў інтарэсах ворага. З рук ім гэта не сыйдзе».
Ліпень 2022-га:
«Сёння даволі лёгка зразумець, як будзе выглядаць Расея заўтра.
Расея будзе свайго роду Імперскімі Штатамі.
Урад будзе размешчаны ў паветры, у раскошнай падвеснай канструкцыі, прымайстраванай да вялізнага дырыжаблю. Дырыжабль будзе плаваць над Імперскімі Штатамі, адтуль улада будзе назіраць у бінокль, ці ўсё ў парадку, ці ўсё па плане. Як у Старажытным Кітаі будзе ўведзены пост Міністра Аблокаў, а таксама кіраўніка Дэпартамента федэральных сноў і многія іншыя зачаравальныя пасады — Гаспадар лесу, Захавальнік Вод і г.д. ва ўрадзе будзе даволі шмат жанчын. Прыгожых і строгіх.
Будзе вельмі шмат прадуктаў з Беларусі. Яшчэ больш, чым цяпер. Уключаючы тэкстыль і касметыку. А таксама тазы. Але Беларусь будзе Імперскім Штатам».
Чытайце таксама:
Лукашэнка сустрэўся з расійскім філосафам-нацыстам і панаракаў на адсутнасць ідэалогіі
