Фота: Vecteezy
Як і ўсё астатняе, вада выдатная ва ўмераных колькасцях. Яна патрэбна гараджанам, каб выжыць, але моцныя залевы могуць затапіць вуліцы і дамы. Змяненне клімату, вядома, не спрыяе ўмеранасці. Больш цёплая атмасфера ўтрымлівае больш вільгаці, узмацняючы штормы, якія могуць перагружаць каналізацыйныя сістэмы, створаныя пад клімат былых часоў.
У адказ на гэта гарадскія планіроўшчыкі ўсё часцей разглядаюць гарады не як «дажджавікі», прызначаныя для адводу вады як мага хутчэй, а больш як губкі. Разгортваючы зялёныя насаджэнні і выкопваючы вялізныя грунтавыя чашы, дзе вада можа збірацца і прасочвацца ў ніжэйлеглыя ваданосныя пласты, «гарады-губкі» ператвараюць дождж у каштоўнасць, якую можна выкарыстоўваць, а не выкідаць.
Wired распавядае пра адзін са спосабаў вырашэння праблемы, які прапануюць у амерыканскім Пітсбургу. Там распрацавалі больш пранікальную паверхню, зробленую з бетонных цаглін. Хітрасць заключаецца ў тым, што невялікія шчыліны паміж блокамі запаўняюцца друзам (здробненым каменнем), што дазваляе вадзе сцякаць паміж імі. Такое пакрыццё можна ўкладваць там, дзе нельга рабіць зялёныя насаджэнні, напрыклад, на гарадскіх вуліцах і паркоўках.
Але там, дзе можа быць зеляніна, Пітсбург і іншыя амерыканскія гарады таксама разгортваюць дажджавы сад — просты ўчастак расліннасці, часам на абочыне дарогі, які захоплівае ваду, змытую з вуліцы. Яшчэ адзін варыянт — пабудова так званых «раслінных нізінаў»: па сутнасці канавы, напоўненыя травой і іншымі раслінамі, якія збіраюць ліўневую ваду і дапамагаюць ёй прасочвацца ў зямлю.
Інжынеры могуць яшчэ больш пашырыць здольнасць зялёнай зоны паглынаць ваду з дапамогай спецыяльных модуляў, якія выглядаюць як скрыні для малака і забяспечваюць пустую прастору пад зямлёй для запаўнення дажджавой вадой.
Некаторыя глебы паглынаюць ваду лепш за іншыя, таму спецыялісты павінны спецыяльна распрацоўваць інфраструктуру для выкарыстання так званых інжынерных глеб. Гэтыя глебы ўключаюць дададзеныя матэрыялы, такія як пясок, і таму лягчэй паглынаюць ваду, у адрозненне, напрыклад, ад гліністых глеб.
Тапаграфія таксама мае значэнне. Раён Пітсбурга схільны да апоўзняў, таму гэта абмяжоўвае, дзе можна размяшчаць зялёную інфраструктуру, і патрабуе стварэння дажджавых садоў у даволі роўных месцах, дзе ў любым выпадку ёсць вялікая верагоднасць назапашвання вады.
Прыдарожная зеляніна мае дадатковыя перавагі ў выглядзе фільтрацыі забруджвальных рэчываў, такіх як часціцы шын, якія фактычна з'яўляюцца мікрапластыкам, напоўненым таксікантамі. Мікрапластык забівае ласося ў штаце Вашынгтон і трапляе ў заліў Сан-Францыска.
Пытанне фінансавання выдаткаў для стварэння губчатага горада амерыканцы вырашаюць даволі проста: усё большая колькасць гарадоў пачынае браць з землеўладальнікаў плату за апрацоўку ліўневых сцёкаў. Калі на вашай тэрыторыі непранікальных паверхняў шмат — з вас спаганяецца больш высокая плата за ліўневую ваду, якую вы выдаляеце. Пітсбург увёў такі збор у студзені, а ў 2018 годзе аналагічны падатак увёў Лос-Анджэлес. Гэтыя грошы ідуць на мадэрнізацыю існуючай інфраструктуры ліўневай каналізацыі і будаўніцтва губчатых праектаў.
У канчатковым выніку гэта павінна прынесці шматлікія перавагі. Дажджавы сад прыцягвае пчолаў, якія дапамагаюць апыляць расліны. Гэта прыводзіць да большых ураджаяў. Калі горача, зялёныя насаджэнні «выкідваюць» ваду назад у паветра, змякчаючы эфект цеплавога вострава, з-за якога ў гарадах значна цяплей, чым у навакольных сельскіх раёнах. А «зараджаючы» падземныя воды, гарады могуць не дапусціць абвалу грунтоў і прасядання зямлі.
