Фота: facebook.com/nastakudasawa
Мы скарміліся дарэшты часу хітраму.
Жах шурпатым языком мне вочы ліжа.
Знойдзеш мову — напішы пра тых, хто вытрымаў.
Знойдзеш мову — напішы пра тых, хто выжыў.
Трэба ведаць, што іх вывела, што ззяла ім,
Што давала ім падтрымку і надзею,
Што рабіць, калі я ў глеі ротам зяваю
І ад болю штохвіліны халадзею.
Чытайце таксама:
Наста Кудасава. Нас нажом па зямлі размазала. Верш
Наста Кудасава. Мне лепей мы — звычайныя, жывыя. Верш
Наста Кудасава. Прытуляем да крыла крыло. Верш
што-што...
адна мудрая жанчына расказала мне летам 20 (так - шчэ ў ліпені 20) анекдот -
трапляе чувак у пекла (у ад) у чан з гаўном. і давай такі барахтацца і вісчаць бы сьвіння: "надо же что-то делать! надо же что-то с этим делать!"
праз нейкі час сілы трохі пакідаюць яго, ён перастае барахтацца, пачынае трохі азіраецца па баках і
заўважае чалавека, які прыціснуўшыся да сценкі чана з гаўном і далонь трымае перпендыкулярна да носа
і вось гэты чалавек кажа:
чувак, не гані валну