Корбан склаў спіс.
У яго ўвайшоў чыгуначны транспарт, які прыходзіць строга па раскладзе. Плацкартныя і купэйныя вагончыкі — гэта рамантыка, і класна, калі ў правадніка можна замаўляць каву, чай.
Гандлёвыя цэнтры і супермаркеты, якія працуюць штодзень і да позняга часу.
Смачная малочка. Гэта і малако, і згушчонка, і тварог, і «існуе такі напой, як кефір».
Як прыклад аўтар прыводзіць Грузію, дзе «ў крамах выбар вельмі бедны, уся надзея на прывоз нашага «Савушкавага прадукту». Не меншая бяда, паводле беларуса, у крамах Бельгіі. Тварагу і кефіру ў продажы амаль не знайсці, а малако — парашковае. Даводзіцца шукаць фермы і польскія магазіны.
З сумам успамінае Корбан нашу медыцыну, «як бясплатную, так і прыватную, асабліва нашу недарагую і якасную стаматалогію».
Напрыклад, выклікаць хуткую дапамогу ў некаторых краінах — задача не з лёгкіх, часам прасцей злавіць таксі і самому дабірацца ў шпіталь.
У Турцыі, паводле яго, хуткая можа не паехаць на выклік, калі ў чалавека (нават дзіцяці) будзе тэмпература 40 градусаў. А калі прыехаць у дзяржаўную клініку да тэрапеўта, можна сустрэцца з натоўпам. Людзі да доктара заходзяць не па сігнале табло, а «тыя, хто першым уварвецца ў адчыненыя дзверы». Калі не хочаш сядзець «у кампаніі хворых і нявыхаваных людзей» — едзь у прыватны медцэнтр. Там чаргі няма, але пяціхвілінны прыём каштуе $100—120.
«Медыцына ва ўсім свеце не ідэальная, і часта нешта ў ёй кульгае», — даводзіць Корбан.
Нават у Беларусі, паводле аўтара, трэба палепшыць медабсталяванне, рацыён харчавання ў бальніцах, а «дзесьці выгнаць насякомых».
«Як жа зручна ў бельгійскіх медустановах — прыходзіш да нейкага спецыяліста, і ён сам будзе ў ролі медсястры, лекара, часам і псіхолага. Там жа ў кабінеце сам возьме аналіз крыві, зробіць здымкі, можа патэлефанаваць у найбліжэйшую аптэку і ўдакладніць, ці ёсць там такі медыкамент, і нават забраніруе яго для кліента», — нечакана піша Корбан.
Лазні. Яны таксама прадмет настальгіі. Там, дзе зараз жыве беларус, «каб патрапіць у добрую саўну, трэба запісвацца загадзя, а яшчэ за гэта трэба заплаціць не менш за 150 еўра». Да таго ж, піва ў меню няма, толькі шампанскае за 50 еўра.
Прырода і архітэктура. «Нашы азёры і крыніцы, звілістыя рэкі, багатыя лясы; старадаўнія палацы, замкі, цэрквы і касцёлы, не аднатыпныя, і з вялікай нясумнай гісторыяй. Хай бы гэта ўсё, што ацалела, абавязкова захавалася да лепшых часоў», — піша Корбан.
Эмігранцкі боль традыцыйна выклікаў рэакцыю ў землякоў.
«А мы па наіўнасці думалі, што людзі хочуць ператварыць Беларусь у Еўропу, а аказалася, што наадварот, Еўропу — у Беларусь. Колькі разоў заўважаў, як толькі людзі аказваюцца ў нармальных краінах, яны пачынаюць сумаваць па такой херні, прабачце, як чорны хлеб, тварог, згушчонка ці лазні. Ну, прабачце, іншай Еўропы ў іх для вас няма».
«У кожнага свой крыж і сваё пекла. Гэта ж маленькая часцінка вялікага суму па радзіме».
«У турме б у Алега таксама не было добрага чорнага хлеба і тварагу. Нават простаму варанаму яйку б радаваўся. І лазня была б раз на тыдзень са ста іншымі арыштантамі. Людзі пачынаюць зацыклівацца на нават не другасных праблемах — ужо пачалі раздражняць гэтыя вечныя плачы тых, хто зʼехаў. Прычым тых, хто з’ехаў не ў пошуках лепшага жыцця (праўда, у лепшыя краіны), а менавіта ўцекачоў ад турмы».
«Вельмі дзіўны набор каштоўнасцяў і сумнеўная інфа пра адсутнасць чагосьці падобнага за мяжой. Наступны крок — мемасікі з настальгіяй па марожаным з БССР».
«Адзінае, па чым сумую, — па блізкіх і мясцінах. Ніякія крабавыя палачкі, чорныя хлябы і малочка не зʼяўляюцца чымсьці, пра што трэба думаць кожны дзень або цягнуць сюды, як мне здаецца».
«Нейкі набор штампаў і паўпраўдаў. Адзінкавыя выпадкі пададзеныя як данасць. Усюды ёсць плюсы і мінусы, нельга ідэалізаваць і выключна ачарняць. Вось ужо 15 год жыву ў Варшаве — і прадукты знаходжу неабходныя, і медпаслугі норм, і транспарт добры… Усюды нюансы, але трэба даведацца, абраць аптымальны шлях, вырашыць. Медыцына — ніколі не пачуўся кінутым і без увагі. У Бельгіі хапае цудоўнай ежы, у Грузіі тым больш, у Турцыі — дапамагалі адразу ж. Лазні — непараўнальныя па савецкім мінулым у РБ. Азёры — а на Мазурах польскіх Вы былі?! Палацы і замкі — у кожным кутку Нямеччыны, Польшчы… кожнай краіны. Беларусь цудоўная! Але напісанае — нейкая дзіч, прабачце…» — напісалі беларусы пад допісам у каментарах.
Чытайце таксама:
Пісьменнік Сяргей Вераціла: У Эквадоры я не прыжыўся, моцна цягнула на радзіму
«Адну каўбасу можна замяніць другой, а сала нічым не заменіш». Сала як звычка, сала як культ і цвёрдае сала чужыны
Тварог, селядзец і «Графскія разваліны». Якіх беларускіх прадуктаў не хапае эмігрантам?
