«Шаўчэнка вельмі мілы і жывы ў дзённіку. Многа піша сур’ёзнага — і пра грамадскія павевы (ішла адмена прыгону), і пра дурную дэспатычную гарнізонную атмасферу, і пра асабістае. Найбольшым дасягненнем сваім лічыў тое, што за дзесяць год ні на кроплю не змяніўся — не стаў «бравым салдатам», «не вывучыў ніводнага ружэйнага прыёму», захаваў «хрысціянскае нязлобства» і «чыста-дзіцячы погляд на свет». Нагадвае Рыгора Скавараду: «свет мяне лавіў, але не спаймаў».
Адначасова без ханжаства апісвае радасці жыцця, да якіх быў схільны. У пачатку гэта ў асноўным сон. Чакаючы ліста з загадам пра вызваленне з салдатаў, Шаўчэнка многа часу праводзіў, каб не бываць у казарме, на гарнізонным агародзе. Яго глядзела жонка каменданта іх крэпасці. Там жа Шаўчэнка часцяком і начаваў (або драмаў днём). І, бывала, яго самым абуральным чынам будзілі камары або мухі, або «прыгнув на лицо, холодная лягушка», або кураняты (адзін «чубатый нахал» нават клюнуў у нос).
Без заліхвацтва, нават трохі як бы сумеўшыся піша ён пра свой удзел у папойках з наступнымі візітамі ў ніжагародскі публічны дом («храм Приапа») мадам Гільдэ — ці на імяніны якіх-небудзь актрыс мясцовага тэатра — часта з тым самым фіналам:
«Маляваў партрэт Дорахавай, пасля ўдалага сеансу па дарозе зайшоў да Шрэйдэрса, сустрэў у яго мілейшага Лапу. Выпіў з добрымі людзьмі чарку, застаўся абедаць з добрымі людзьмі і з добрымі людзьмі за абедам ледзь-ледзь не налізаўся… Шрэйдэрс пакідаў мяне ў сябе аддыхнуць пасля абеду, але я адмовіўся і пайшоў да мадам Гільдэ, дзе і кінуў якар на ноч».
Чытайце таксама:
Андрэй Скурко: Cтаранна захоўваючы дэкарацыі мінулага, чалавек падсвядома імкнецца да бессмяротнасці
«Як раней не будзе. Будзе лепей». Выйшаў мерч з натхняльнымі цытатамі Андрэя Скурко
Выйшла кніга «Добры доктар Будзь-Здароў» у перакладзе Андрэя Скурко
