«Amapaviec kaža: «Ja taksama z vami, ale nie viedaju, što mnie rabić». Historyja lehiendarnaha FOTA z 9 žniŭnia
27.10.2020 / 17:31
9 žniŭnia sieciva ablacieła fota, dzie siłavik idzie pad ruku z pratestoŭcami i salutuje ščytom. «Naša Niva» pahavaryła z chłopcam z taho fota, jon raspavioŭ, što adbyvałasia.
AFP/Siarhiej Hapon.
«Heta było 9 žniŭnia na Niamizie, nasuprać Pałaca sportu», — zhadvaje Maksim. Heta jon, padkačany chłopiec z dredami, idzie pad ruku z amapaŭcam na zdymku.
Maksim raskazvaje:
«Spačatku ja stajaŭ adzin nasuprać šerahu siłavikoŭ, vakoł pratestoŭcy amal usie raźbiehlisia. Ja ŭžo sarvaŭ hołas, kali štości im kryčaŭ, tamu ja prosta stajaŭ i hladzieŭ na ich. A čamu nie? Ja ž u svajoj krainie.
Amapaŭcy stajali, čas ad času łupili pa ščytach, ale nie čapali. Strašna mnie nie było — bo tady ž jašče nichto nie viedaŭ, što siłaviki robiać ź ludźmi paśla zatrymańniaŭ.
Fota Dźmitryja Bruško, tut.by
U niejki momant da mianie dałučylisia dvoje, mužčyna i žančyna. Ja ich nie viedaŭ, jany prosta padyšli i ŭstali pobač».
U niejki momant AMAP pajšoŭ napierad.
«Ja nie adychodziŭ, siłaviki prajšli skroź mianie, paru razoŭ udaryli. Bili dubinkami, ščytami, nahami. Ale ja lažaŭ na ziamli, paśmichaŭsia i hladzieŭ im u vočy. Ja šmat zajmaŭsia sportam, adzinaborstvami, i fizičny bol sa mnoj nie pracuje — chaj topčuć mianie, mnie ŭsio roŭna, — kaža Maksim. — Paśla amapaŭcy padniali mianie, ale zatym čamuści vyrašyli znoŭ skrucić i pakłaści na ziamlu. Ja padyhraŭ, loh.
I tut adzin z amapaŭcaŭ uziaŭ mianie, i, jak ja razumieju, źbiraŭsia ciahnuć u aŭtazak. U toj momant da mianie znoŭ padyšli tyja mužčyna i žančyna.
Ja pačaŭ vietliva kazać amapaŭcu: «Što ž ty robiš? Navošta? My ž adzin narod!»
I jon raptam kaža: «Dy ja na vašym baku, ale takaja praca».
Ja adkazvaju: «Jakaja ž heta praca, vykonvać złačynnyja zahady suprać svaich ža ludziej?»
U vyniku, raskazvaje Maksim, amapaviec uziaŭ jaho pad ruku i razam z tymi ludźmi, jakija padyšli, vyvieŭ za śpiny siłavikoŭ.
«Kamu jon tam salutavaŭ ščytom, kali ščyra, ja ŭžo nie pamiataju. Ale jon pravioŭ nas za šerah AMAPa, tam i adpuściŭ. Kaža, idzicie dadomu. Ja admoviŭsia, kažu — budu sa svaim narodam. Amapaviec kaža: ja taksama z vami, ale ja nie viedaju, što mnie rabić», — zhadvaje Maksim.
Zatym Maksim z tymi dvuma pratestoŭcami syšoŭ. Dalejšy los bajca, jaki ich vyvieŭ, jon nie viedaje.
«Ale ŭ pieršy dzień nie ŭsie amapaŭcy byli bydłam. Tak, byli tyja, kamu ŭ kajf było źbivać ludziej. Ale šmat chto prosta rabiŭ vyhlad, što łupić, udary byli dakładna nie ŭ poŭnuju siłu, — zapeŭnivaje Maksim. — I kali staiš pierad amapaŭcami, kažaš im u tvar, u vočy: «Što vy robicie, vy ž bačycie, što my nie narkamany, nie zabojcy?..» U takija momanty było bačna, što siłaviki ŭsio razumiejuć».
Praŭda, paśla Maksim kaža, što vymušany byŭ źjechać ź Biełarusi. Siońnia jon u Łondanie.
«Doma byli pastajannyja pieratrusy, na mianie zaviali niekalki spraŭ. U vyniku ja źjechaŭ. U Biełarusi ŭ mianie byŭ biznes, ale ja jaho pradaŭ, pradaŭ aŭto, uziaŭ svaje aščadžeńni. I vybraŭ Łondan, bo tut klimat padobny na Biełaruś, hodnyja zarpłaty, uzrovień žyćcia. Ciapier budu vučycca, vybiraju pamiž akcioram i inžynieram-budaŭnikom, — kaža Maksim. — Baćki maje z Rasii, ale žyli ŭ Biełarusi vielmi doŭha. Ciapier jany taksama viarnulisia ŭ Rasiju. Padziei žniŭnia-vieraśnia stali apošniaj kroplaj».
Maksim taksama rastłumačyŭ, čamu vyjšaŭ na vulicu paśla vybaraŭ:
«Ja naradziŭsia pry hetym prezidencie, ale jon mnie nie padabajecca. Ja pajeździŭ pa śviecie, byŭ u Jeŭropie, ZŠA, Kanadzie. I kab u centry Jeŭropy byli takija zarobki i piensii, jak u nas — heta absurd. U nas ža niama kataklizmaŭ, vułkanaŭ, cunami, čamu tady kraina nie moža žyć narmalna? Pryčyna vidavočnaja — nielehitymny prezident».