Сучасныя «апошні званкі» ў школах шмат у каго выклікаюць уражанне дэжавю. Традыцыйны сцэнар: урачысты выступ дырэктаркі, затым — па чарзе — слова бяруць прадстаўнікі настаўніцкага калектыву, бацькоў і вучняў.
Затым — «мімімішнае» чытанне вершыкаў першаклашкамі. Нарэшце, абавязковы элемент, дзяўчынка са званочкам у руках на плячох у рослага выпускніка абыходзіць школьны двор.
Усё гэта разбаўляецца выступамі мясцовых зорак самадзейнасці. Непазбежна прагучыць штосьці з савецкай класікі, кшталту «Есть только миг», і хтосьці з прысутных змахне слязу.
Адметнасць нашых часоў — вялікая колькасць фота і відэатэхнікі на «апошніх званках», у тым ліку прафесійнай. А таксама — поўная адсутнасць беларускай мовы (калі толькі гэта не беларуская гімназія).
Ані ў выступах, ані ў песнях ці на стужачках«выпускнік-2013» — ні словапа-беларуску .
«Наша Ніва» наведала свята апошняга званка ў гімназіі № 2 г. Мінска ва Уруччы. Пафаснасць мерапрыемства выпускнікі разбавілі нечаканым
«А зараз класы адпраўляюцца на тэматычныя экскурсіі па
Удачы, выпускнікі!