Разьвітацца зь Юрасём Бушляковым прыйшлі ягоныя родныя, бліжэйшыя сябры і паплечнікі — а гэта вядомыя ў краіне літаратары, навукоўцы, журналісты, выкладчыкі і студэнты. Дзясяткі людзей несьлі да труны белыя і чырвоныя кветкі, запальвалі сьвечкі і казалі словы памяці. Гаворыць журналіст Зьміцер Лукашук, літаратарка Тацьцяна Сьнітко, паэт Зьміцер Вішнёў.
Лукашук: «Зь Юрасём мы працавалі разам вельмі даўно, яшчэ на радыё 101.2. Гэта вельмі выбітны журналіст, мовазнаўца. Ён дараваў мне кнігі, да выданьня якіх спрычыняўся, мы сябравалі і я вельмі ганаруся, што ён хросны бацька маёй дачкі».
Сьнітко: «Я запомніла яго, як чалавека інтэлігентнага, якіх мала, ягоны розум, ягоная адукаванасьць незвычайная. І самае галоўнае, што ўсё гэта спалучалася зь вялікай дабрынёй да людзей. Я проста не магу паверыць, што Юрася няма».
Вішнёў: «Юрась быў вельмі сьветлы чалавек, цудоўны навуковец, вельмі сьветлы чалавек. Мне вельмі сумна, што ў такім узросьце сыходзяць людзі ягонага кшталту. Мне падаецца, што гэта вельмі вялікая недарэчнасьць».
Труна з целам Юрася Бушлякова была пакрыта вялікім бел-чырвона-белым сьцягам. Цырымонія разьвітаньня распачалася малітвай, якую адправіў сьвятар грэка-каталіцкай царквы, айцец Андрэй Абламейка. Слова браў геральдыст Уладзімер Крукоўскі, мовазнаўца, выкладчык і грамадзкі дзеяч Лявон Баршчэўскі, старшыня Беларускага ПЭН-цэнтру Андрэй Хадановіч, журналіст Віталь Цыганкоў. Галоўная думка кожнай прамовы — адыход Юрася Бушлякова — страта для ўсяго беларускага. Рэдактар часопісу «ARCHE» Валер Булгакаў — сябар Юрася Бушлякова з часоў студэнцтва — у разьвітальным слове сказаў:
«Для мяне Юрась Бушлякоў быў прыкладам хрысьціяніна. Для яго служэньне беларушчыне не было каньюнктурным, ён быў беларускамоўным наскрозь: ён быў беларускамоўным у крамах, ён быў беларускамоўным у таксоўках і цягніках, ён быў беларускамоўным, калі хадзіў на цяжкія візыты ў онкадыспансэр. Быць сьвядомым і актыўным беларусам у беларускім грамадзтве надзвычай цяжка перадусім з прычыны псыхалягічных выдаткаў. Юрась прайшоў свой крыжовы шлях ад пачатку да канца. І магчыма, што акурат наша чэрствасьць, наша неўспрымальнасьць, наша пагарда да беларускай мовы і культуры і спрычынілі ягоны такі хуткі і заўчасны канец».
Дасканалая адукацыя і бліскучае веданьне мовы дазвалялі Юрасю Бушлякову быць ня толькі лідэрам новай плыні беларускага мовазнаўства, але і высокапрафэсійным выкладчыкам, таленавітым журналістам. Апошнія гады Юрась Бушлякоў працаваў у рэдакцыі радыё "Свабода".
Дырэктар радыё "Свабода" Аляксандр Лукашук на разьвітаньне з сябрам і паплечнікам сказаў: «Самая вялікая страта — гэта страта — для бацькоў сына, для сына бацькі, для каханай жанчыны каханага чалавека. Але гэтую вялікую страту родных і блізкіх Юрася, як сваю асабістую, таксама сёньня перажываюць тыя, хто зь Юрасём быў знаёмы, ведаў і працаваў разам. У гэтыя дні становіцца зразумела, што страта Юрася — гэта агульнанацыянальная страта. Гэта агульнанацыянальная страта, бо справа, якою ён займаўся — любіць, берагчы, мацаваць родную мову — гэта падставовая справа беларускай культуры, беларускай незалежнасьці, беларускай прышласьці».
Пахавалі Юрася Бушлякова на Паўночных могілках Менску.
