Дарэчы, менавіта прэсвітар, а не сьвятар, як прынята казаць, бо ў хрысьціянстве ў прынцыпе ўсеагульнае сьвятарства ў адпаведнасьці з словамі апостала Пятра: «вы - род выбраны, царскае сьвятарства, народ сьвяты, людзі набытыя, каб абвяшчаць дасканаласьць Таго, Хто выклікаў вас зь цемры ў цудоўнае Сваё сьвятло»
(1Пят.2:9)
Дык вось адбылася гэтая падзея не ў Менску, а ў Барысаве, у Сьвята-Уваскрасенскім саборы.
Туды паехаў мітрапаліт служыць у сувязі зь юбілеям і імянінамі настаяцеля, масцітага, як кажуць, пратаіярэя. Ну і мяне захапілі. Тым больш хіратонія надае большай урачыстасьці службе.
Храм пабудаваны ў сярэдзіне 19-га стагодзьдзя. Памятаю, калі мы там служылі, было два прыдзелы – свьятога князя Ўладзіміра і сьвятой княгіні Вольгі. Што асабліва спадабалася маёй жонцы Вользе, бо не часта сустрэнеш храм у імя яе сьвятой. Праўда, прыдзел Вольгі быў больш па назве, чым па сутнасьці. Бо ў гэтым месцы за іканастасам быў не алтар, а панамарка – месца дзе рыхтуюць розныя рэчы для службы, распальваюць кадзіла і г. д. І было вельмі бачна, што нават да прыезду мітрапаліта не змаглі там навесьці парадак з-за паўсюдна растыканага там хламу. Навогул у вочы кідалася агульная запушчанасьць сабору. Рамонт рабіўся невядома калі, нават трэшчыны былі па мурах. Гэта тым больш уражвала, што вельмі кантраставала з вонкавым даволі прыгожым выглядам. Пры гэтым, ня гледзячы не на што, у віншавальных прамовах казалі пра няспынны клопат настаяцеля аб храме.
Зараз я думаю, ці не было гэта знакам таго, што мне прыйдзецца займацца тым, што зьвяртаць увагу на яўную запушчанасьць усёй царквы навогул, пры тым, што прынята казаць толькі пра «росквіт праваслаўя».
Цікава і то, што як я нядаўна даведаўся, замест прыдзела сьвятой Вольгі ў саборы цяпер прыдзел сьвятога Аляксандра Неўскага – гэта ўжо майго сьвятога. І калі прыдзел пераасьвечаны і дзейнічае, то ўсё ж яго прывялі ў парадак. Можа гэта таксама знак? Знак таго, што магчымы парадак і навогул у царкве.
