«Скажыце а мне аднаму страшна, калі я думаю пра тое, што Украіна, якая другі месяц чакае ўзброенага танкавага ўварвання брацкай славянскай Расіі, якая другі месяц рыхтуецца да вайны, другі месяц застыла ў чаканні пахаронак на сваіх сыноў, маці якіх ужо другі месяц заміраюць ад кожнага тэлефоннага званка, Украіна, ужо якая атрымоўвае цынкавыя труны са сваімі афіцэрамі з Крыма, забітымі расійскімі салдатамі, якая ўжо перайшла псіхалагічную рысу і якая зразумела, што ў выпадку вайны яна будзе ваяваць — і ваяваць да смерці — і ўжо разумее, што ў гэтай вайне смяротнасць сярод яе мужыкоў будзе проста завоблачная і тым не менш гатовая да гэтага, гатовая памерці але не здацца ….
Мне аднаму страшна ад усведамлення таго, што Украіна нам гэтага ўжо не даруе?
Мы праходзім зараз рысу, калі краіна, з якой мы на працягу сотняў гадоў былі братамі, адварочваецца і аддаляецца ад нас на стагоддзі. Калі з братоў, суседзяў, сяброў мы проста на вачах ператвараемся ў людзей, з якімі цяпер ужо гатовы ваяваць насмерць.
Яны ж рэальна гатовыя памерці, але не жыць з намі больш.
Такое не забываецца.
Такое лечыцца толькі дзесяцігоддзямі. Калі не стагоддзямі. Пакуль генная памяць не сцярэцца. А генная памяць не сцерлася нават яшчэ ад Галадамору.
Пуцін, вядома, дзярмо. Але тое, што ён робіць цяпер … Да гэтага былі кветачкі.
Гэты чалавек хацеў застацца ў гісторыі?
О, так. Яму ўдалося. Безумоўна.
Тое лайно, што ён заварвае зараз, будуць расхлёбваць яшчэ нашы ўнукі».
* * *
Аркадзь Бабчанка — расійскі журналіст, удзельнік I і II чачэнскай вайны, ваенны карэспандэнт у Паўднёвай Асеціі ў 2008 годзе, лаўрэат журналісцкіх прэмій, стваральнік праекту «Журналістыка без пасярэднікаў».
