Жыхары сталічнага мікрараёна Грушаўка вырашылі адсвяткаваць 1 мая незвычайным чынам: увесь дзень у парку на вул. Папаніна праводзілася свята «Фэст на Грушаўцы».
Цягам некалькіх месяцаў 40 ініцыятыўных гараджан збіраліся на арганізацыйныя сустрэчы, прыдумлялі розныя цікавосткі для будучага мерапрыемства. У выніку атрымалася праграма, дзе кожны змог знайсці штосьці на свой густ: у адной частцы парка вучылі пекчы хлеб і шыць мяккія цацкі, побач кожны мог паўдзельнічаць у конкурсе на найлепшую шпакоўню, паспрабаваць танчыць lindy hop, узяць удзел у кірмашы ці пачаставацца гарбатай з сапраўднага самавара. Таксама ў парку арганізавалі спецыяльныя зоны для дзяцей, аматараў кіно і ўладальнікаў ровараў.
Ідэю абмяркоўвалі і прасоўвалі з дапамогай сацыяльных сетак і сайта Грушаўкі, а калі дата і час былі вызначаныя, на вуліцах з’явіліся друкаваныя аб’явы-запрашэнні.
Да таго ж, невялікая група аматараў гісторыі Мінска зладзіла імправізаваную экскурсію па Грушаўцы. Зараз забудоўшчыкі зносяць старыя баракі па вуліцах Папаніна і Дзекабрыстаў, частка парку перакапаная, а ад шыкоўнай дзіцячай пляцоўкі ў выглядзе драўлянага замка не засталося нічога.
Усе гэтыя будынкі гістарычна былі раёнам чыгуначнікаў, які уваходзіў у мяжу горада. Чыгуначнік да рэвалюцыі быў даволі багатым чалавекам, такая «працоўная арыстакратыя». На Паўночным завулку і ў Грушаўцы былі жылыя дамы для тых, хто працаваў на абедзьвюх чыгунках: Маскоўска-Брэсцкай і Лібава-Роменскай, і таму тут засталося шмат характэрных назваў: вуліцы Чыгуначная, былая Пакгаўзная (цяпер — Хмялеўскага) і г.д.
Першыя пабудовы на Грушаўскай, на Разінскай з’явіліся ў другой палове 1890-х гадоў. Некаторыя будынкі нашмат старэйшыя, знаўцы Мінску кажуць, што, магчыма, некаторыя дамы перавозілі з іншых месцаў, бо практыка такая была. З вёскі ўзялі хату, прывезлі ў горад, у новым месцы сабралі. Ваду ў гэтыя старыя дамы правялі толькі ў 1985 годзе.
«Грушаўская вуліца цягнецца на 3 км і ідзе ажно да Уманскай, - кажа Вадзім Зелянкоў, неабыякавы да гісторыі Мінска гараджанін. - І там таксама Грушаўка, хоць і дальняя, са сваімі экзатычнымі закуткамі».
На адной з вуліц знаходзіцца невялічкая царква, яна змешчаная проста ў адной з хат. «Спачатку ў ёй хто толькі не жыў, а цяпер там зрабілі царкву з пэўнай, калі можна так сказаь, спецыялізацыяй: туды прыходзяць маліцца анкалагічныя хворыя, працягвае аповед спадар Зелянкоў. - Яна там зразумела часовая, на перыяд будоўлі сапраўднага вялікага храма, але цікава, што ў Мінску ёсць толькі пару цэркваў, пабудаваных у прыватным сектары. Побач з царквой — пустка, дзе раней была крама-гастраном «На ганачку». Там прайшоў тунэль метро, і ўсё мала-мальскае знеслі».
Адным з ініцыятараў экскурсіі быў Сяржук Голік, які мае задуму сабраць як мага больш фота і гісторыяў менчукоў. Адмыслова для «Фэста на Грушаўцы» ён стварыў экспазіцыю з архіўнымі фотаздымкамі жыхароў раёна.
Гэта першае падобнае мерапрыемства, да таго ж, афіцыйна дазволенае мясцовай адміністрацыяй. Але пры гэтым усе майстар-класы, пляцоўкі і гульні людзі арганізавалі самі, і гэта выдатны прыклад таго, як некалькі дзясяткаў ініцыятыўных жыхароў могуць ператварыць традацыйную і даволі панылую першамайскую нагоду выпіць у парку ў яркае вясёлае свята для людзей усіх узростаў.
