Справы шпіёнскія — заўжды справы цёмныя.
Калі арыштавалі ксяндза Лазара, многія думалі: а мо і сапраўды ўнядрылі шпіёна ў касцёл, яму ж спавядаюцца, ён усюды ездзе…
Калі арыштавалі Гайдукова, многія думалі: а мо і сапраўды слесар быў шпіёнам, а мо маецца на ўвазе шпіён Расіі, бо Расіі ж трэба растваральнікі пільнаваць… На поўным сур'ёзе мне сур'ёзныя людзі такія версіі выказвалі!
Тыя людзі цяпер на волі.
Невядома, праўда, з кім жа трымалі сувязь — нібыта — праз Лазара. Як і лёс таго даўняга беларускага шпіёна, што сядзеў у Польшчы, невядомы. Справы сакрэтныя…
Каб шпіёніў журналіст, які піша на вайсковую тэматыку — ну так, логіка. Бо хто ж шчэ ўсё ведае пра войска? Дарэчы, Алесін у Беларусі быў, можна сказаць, адзін з двух такіх экспертаў. Ён і Паратнікаў — да іх і мы ў «Нашай Ніве» найчасцей звярталіся па тлумачэнне той ці іншай справы ці навіны.
Але ў выпадку з арыштам Алесіна неяк не верыцца, што гэты чалавек мог збіраць інфармацыю закрытую, а не з адкрытых крыніц. А менавіта гэта ж адрознівае шпіёна ад журналіста, аналітыка ці дыпламата.
Вось калі чалавека арыштоўваюць за збор і аналіз інфармацыі з адкрытых, несакрэтных крыніц — гэта атас. Бо тады аналагічна можна арыштаваць любога аналітыка, які працуе на замежную ўстанову, калі толькі ён закранае сферу бяспекі, любога беларускага супрацоўніка замежнай амбасады. А гэта істотна мяняе правілы жыцця ў краіне.
Пачакаем дадатковай інфармацыі пра справу Алесіна. Хоць яе можа доўга не быць: пра такія справы мала вядома, і пры такіх абвінавачваннях нават праваабаронцы нешта заяўляюць вельмі стрымана. Калі справа не даходзіць да таго, як у Азербайджане, дзе саміх праваабаронцаў масава абвяшчаюць армянскімі шпіёнамі…
У нашых журналісцкіх колах Алесін меў бездакорную прафесійную рэпутацыю, і мы ніколі не падазравалі яго ў парушэнні законаў ды нават проста журналісцкай этыкі. Гэта першае, што падумалася сёння пасля пацвярджэння звестак пра яго затрыманне.
