Ужо амаль чатыры гады я жыву ў Германіі: вучуся, працую, падарожнічаю. Разы два-тры на год прыязджаю на Радзіму, каб праведаць сваякоў, сяброў, прагуляцца па беразе Свіслачы ў раёне вуліцы Камуністычнай – адным з любімых месцаў у горадзе. Падзівіцца чысціні і, зразумела, паскардзіцца на высокія кошты, адсутнасць начнога транспарту, перманентны ледзяны пранізлівы вецер і бічэй.
Ілюстрацыйнае фота: de.buckaneermerch.com
Не скажу, што гэта ўсё мяне напраўду раздражняе, хутчэй наадварот. Гэта тое, чаго не хапае там, у падманлівых абдымках буржуазіі — пастаяннай патрэбы пераадольвання перашкодаў. На заходнім фронце без пераменаў — усё добра, спакойна, нават стабільна. Вясна сапраўды прыходзіць у сакавіку, а зіма — у снежні. Перад Калядамі выпадае снег.
Дык вось, прыязджаю я ў Менск і скарджуся. Скарджуся, хоць і няма нагоды. Чаму? Магчыма таму, што мне сорамна прызнаць, што ў Менску клёва. Не магу ж я такі прыехаць са свайго сэксі-Берліна і сказаць: «Пацаны, нічога вы не разумееце, вось Менск — гэта топ!» Ну, пацаны яшчэ, можа, і зразумеюць, а вось маці будзе хвалявацца, думаць, што не інтэграваўся і «трэба было заставацца ў МДЛУ».
Карацей, мне сорамна, таму што заплечнікам Fjällräven тут ужо даўно нікога не ўразіш, а з таго, чым яшчэ можна пахваліцца перад патрабавальнай менскай публікай, у мяне толькі табак Pueblo, цішотка St.Pauli, пра якую чытай ніжэй, ды прабіты нос. На большае мазгоў пакуль што не хапіла.
Мне сорамна вяртацца ў Менск, бо не апраўдваю спадзяванняў. Ад мяне чакалі, што я стану Чалавекам, з вялікай літары Чэ, а я пакуль звычайны чалавек, не лепшы і не горшы за іншых. Некаторым маім берлінскім сябрам ужо за трыццаць, і яны не зрабілі кар’еру і не выдалі раман-бестсэлер, але ніхто з іх за будучыню не перажывае. І я сабе спакойна жыву, і ўсё ў мяне добра. Пакуль не трапляю ў Менск – тут на мяне ў мае 24 абрынаюцца ўсе цяжкасці «middle-life крызісу». Тут мне становіцца сорамна, таму што я нічога талковага ў жыцці не дамогся, і страшна, што гады ляцяць так хутка-хутка, не паспееш!
Мне сорамна вяртацца ў Менск. Я адчуваю, што горад развіваецца, а я быццам бы застаюся на месцы, тым наіўным падлеткам, які марыў пра падарожжы і сваю калонку на 34mag.
Я, зразумела, час ад часу праглядаю CityDog, але ўсё роўна не атрымліваю поўнай карціны таго, што адбываецца ў маім горадзе. Я прыязджаю і не ведаю, у якой з новых кавярняў выпіць найсмачнейшую каву. Іду ў выніку ў стары родны «Лондан», і Маша мне робіць «як заўсёды»: засыпае каву ў шклянку і залівае кіпнем. Вось табе і лепшая кава ў горадзе. Я нічога не разумею ў альтэрнатыўных спосабах запарвання, мне лепш не совацца ў новыя прафесійныя кавярні.
У піве я таксама не разбіраюся. Прыйшоў у піўнуху ў старым горадзе, хацеў глынуць звычайнага халоднага піўка, а бармен пытаецца: «Вы хочаце эль ці пілснер? Высокага ці нізкага браджэння?»
Аднойчы ў вечар пятніцы мяне зацягнулі ў News Cafe. Каб узбадзёрыцца, замовіў латэ макіята. Малады афіцыянт з залізанымі валасамі гучна засмяяўся і сказаў, што бармен не будзе рабіць лятэ мак'ята, што зараз вечар пятніцы, што ўсе п’юць кактэйлі. Я пасмяяўся разам з ім, хоць жарт і не зразумеў. Каб паказаць мне, што ў яго жарце ёсць усё ж вялікая доля праўды, ён крыкнуў бармену: «Дзіма, ты прыгатуеш латэ макіята?» «Ха-ха, не, ну, максімум капучына. І тое праз сілу». Я ўсё ж засмуціў бармена і настаяў на сваім. Калі я сыходзіў, да мяне яшчэ раз падышоў афіцыянт, каб пагаварыць з вока на вока: «Прашу прабачэння, калі зачапіў вас. Проста справа ў тым, што па этыкеце мужчынам не належыць піць латэ макіята. Гэта хутчэй жаночы напой. Мужчыну, калі ўжо вельмі хочацца кавы з малаком, лепш замовіць капучына, і тое толькі ў першай палове дня».
Мне сорамна вяртацца ў Менск. Тут я адчуваю сябе няўдачнікам. Усе мае старыя знаёмыя сталі людзьмі – у іх галовах правільныя думкі.
Яны хочуць дабрабыту, хочуць купіць машыну, яны здымаюць кватэры ў элітных дамах з расколінамі ў сцяне, рыхтуюцца да стварэння сям’і ды назапашваюць капітал. А ў мяне нічога гэтага няма. Бацькі перажываюць. А я ўжо пяць семестраў адвучыўся і не знайшоў працу па спецыяльнасці, каб «зачапіцца». Мне вельмі сорамна.
Гуляю з дзяўчынай па цэнтры горада. У яе ў руках кветкі, на мне цішотка St.Pauli. Раптам нас акружае дзясятак мужыкоў. Кажуць: «Якога х*я ты тут у сваёй майцы ходзіш?» Просяць мяне «адказаць за майку». Пацаны, прабачце, мне вельмі сорамна, але я проста не зразумеў вас – не ведаю, што значыць «адказаць за майку».
Зайшоў у кнігарню «Логвінаў», набыў часопіс, у якім было надрукавана маё апавяданне. За свае грошы набыў часопіс, у якім надрукавана маё апавяданне.
Мне сорамна вяртацца ў Менск. Сорамна, што ў метро не саступаю месца жанчыне, лічу «Кемпінскі» прыгожым, а стары «Стары Менск» утульным, не ведаю і ведаць не хачу, што такое эль, ды п’ю, як баба, лятэ мак'ята, яшчэ і ўвечары.
Мне сорамна, таму што мой горад Менск змяняецца так хутка, а я за ім не паспяваю. А яшчэ таму, што тут, калі «хочаш жыць – умей вярцецца», а я жыву і не вярчуся.
Карацей, не можам мы з Менскам жыць у гармоніі, бо абодва, як падлеткі, пакутуем ад комплексу непаўнавартасці і намагаемся самаўдасканаліцца за кошт адно аднаго. Але я веру ў тое, што мы з маім Менскам пераадолеем крызіс стасункаў і настане час, калі ён скажа мне: «Ваван, ты клёвы!», а я яму: «Пацан, ты топ!»
