Справаздача за апошні час. Многа смешнага. Хадзілі гадзіну са Змітром Дашкевічам абмяркоўвалі тыры-пыры, бацькаўшчыну-хрэнацькаўшчыну, усё вотэтавот. Уздоўж курапацкіх крыжоў. Ну і вяртаючыся абратна, падыйшоўшы да танэля пад кальцавой Зміцер наш дарагой кажа — стой, ціпа, я зараз памалюся.
Ладна, думаю. Маліся, я ужо да ўсяго прывычны талерантны анціхрыст. Пакуль былі падзякі госпаду я проста трываў. Калі пайшло пра Беларусь нашу з вамі — я ажно заслухаўся. Прам прыгожа. Чэсна. А пасля мяне ўручылі божаньку. Узялі і ўручылі пры чым з выбачэннямі за тое, што я, груба кажучы, казёл. Уручылі Карпава нашава госпаду са славамі, каб той за мной прыглядваў, нягледзячы на тое, што я думаю (толькі думаю, аказваецца!) што я ў яго не веру. І так усё хутка было правернута, уручана і падзяквана, што я нават не паспеў крыкнуць у нябёсы нешта тыпу «госпадзя, прашу не лічыць гэта публічнай афертай».
А пасля мы сустрэлі грозную Насту, якая сказала, што Зміцер не браў трубку і яна хвалявалася і хацела выклікаць міліцыю. О, з якім бы задавальненнем, думаю я, міліцыя узялася бы за Дашкевічавы пошукі. Ну дык вось. Уявіце сабе: грозная, насупленая Наста гераічаскаму Змітру такая: дзе быў, паразіт, чаму трубку не браў?!
А граза мянтоў і будаўнікоў, штурмавік трактароў, адзін у полі ваяр, паўгранітны Зміцер такі думаеце — што зрабіў? Плечы апусціў. Вочы апусціў, ногі падагнуў і так затарахцеў нешта тыпу: «ой, заенька, а мне нехта званіў? а я нічога не чуў. авой-авой». Мі-мі-мі. Такія ж ужо гераічаскія катаны, прам не магу.
А яшчэ да мяне падыйшла журналістка і я пачаў мармытаць, што ні пра што нічога больш не ведаю і нічога не хачу казаць. Але яна задала мне пытанне года, ад якога я стаў выглядаць як чалавек, які праглынуў лом і выжыў. Пытанне была такое: «а дзе ваш сябра Андрусь».
А яшчэ я ёй сказаў, што мару пра тое, што заспею Беларусь у якой мы ўсе будзем непатрэбнымі. Са сваімі крыўдамі, комплексамі і нацыянальнымі драпінамі і ранамі. Што можа быць у тым новым свеце мы не знойдзем сабе прымянення, але я хачу паглядзець тую Беларусь, спакойную, самадастатковую, напоўненую ўласнай годнасцю. Канешне я сказаў гэта не так прыгожа і звязна, вусная мова у мяне чэсна гавара… ну вось вам сказаў нармальна.
А яшчэ у мяне была падзея незвычайная і важная. Я пераклаў Бродскага (Медэю) для драмы Юліі Чарняўскай. І да гэтага часу баюся таго перакладу, бо ўсе недакладнасці з яго тырчаць як цвікі і кожны можа іх убачыць. Дык вось, учора была прэм'ера ў РТБД. «Сіндром Медэі». Схадзіце. І калі мяне клікалі выйсці на сцэну — я панічна заасцаў і нікуды не выйшаў. Растварыўся. Таму, што я не магу — калі народ. Я люблю, калі фэйсбук.
А пастаноўка атрымалася — вельмі. У чарзе па вопратку нейкая дзяўчына сказала: «не горш, чым Данііл Казлоўскі ў Піцеры за 150 баксаў». Значыць дакладна удалася. 150 баксаў гэта — як ніяк. Амаль цэлы дармаед.
Ну вось і ўсё. Сумбур акончаны.
Ладна. Пайду пацалую гераічаскую жонку, вып'ю нерэкамендуемага у аб'ёмах, перавышаючых, і шчаслівы лягу спаць. А заўтра прачнуся ў іншай краіне і не таму, што нельга двойчы прачнуцца ў аднолькавай, а таму, што нешта мяняецца і курапацкая «бочка годнасці» імя Хведарука — расце і памнажаецца дзяленнем. Цяпер я ведаю, што яна чадзіць дыміць і свеціць у тысячах дамоў. Дзякуй усім і пакет 
:)
