Паглядзіце, што кожны асобна!
І свайго не сустрэнеш нідзе,
Каб пагутарыць шчыра, лагодна.
Беларус, адгукніся! Ты дзе?
Калі ласка, сустрэнь на дарозе!
Глянь у вочы, далонь мне падай!
Як віталі дзяды на парозе,
Хлебам-соллю мяне сустракай!
Маё сэрца сагрэй родным словам,
Гучна, смела скажы: «Добры дзень!»
Запяе старадаўняя мова,
Зашуміць бы крынічны струмень.
Будзе дзень той святочным, вядома,
За крывіцкім сталом шэраг страў.
І адчую тады, што я дома,
Што нарэшце, сваіх адшукаў.
Абразы ў ручніках саматканых,
Вышываных Хрыстовай крывёй,
Супакояць спрадвечныя раны,
Што забралі душы супакой.
Будзе радасць у позірках светлых,
Разуменне і еднасць ва ўсім,
Подых шчасця у думках прыветных,
Пагаворым крыху, памаўчым…
Прыгадаем усіх, хто не з намі,
Тых, хто долю для нас будаваў,
Ў светлы рай адыйшоў за вякамі
І шчаслівымі быць загадаў.
Заспяваем шырокую песню,
Вокам ясным акінем прастор.
Барвы ўвосень, а бель напрадвесні,
Так зямля свой змяняе убор…
Людзі, мілыя! Хоць на хвілінку
Забярыце мяне ў Беларусь!
Падаруйце Радзімы часцінку,
Я аддам сваё сэрца, клянусь!
Вы пабудзьце са мной, дарагія,
І разважце мой горычны сум,
Хай схаваюць легенды сівыя
Цёмны гмах недаверлівых дум.
Вы пабудзьце са мной, а я з вамі,
Побач будзе нам значна лягчэй.
Доля светлая — жыць з землякамі,
Мець падтрымку надзейных плячэй.
Беларусы! Трымаемся разам!
Маем згоду і мову сваю!
Гэта будзе магутным адказам,
Што ўратуе Купалы зямлю!
