Ведаеце, ёсць такія кнігі, якія ў працэсе чытання пераўтвараюцца ў пэўны літаратурны маніфест і транслююць нешта важнае і неабходнае. «Дзень святога Патрыка» — гэта маніфест любові да роднай культуры, мовы, літаратуры, кнігі, да нашай спадчыны, да тых людзей, якія гэтую культуру стваралі.
Зусім не хочацца ў дадзеным выпадку пісаць пра нейкія тэкстуальна-мастацкія недасканаласці і аналізаваць недахопы, хай гэтым займуцца «людзі акадэмічныя». Мне хочацца выключна пісаць пра тое, што Ганна Севярынец робіць, магчыма, самую рэлевантную і адначасова далікатную справу — удыхае жыццё ў тое, што мы часта завем «белліт».
Гэтая аповесць улюблённага ў літаратуру даследчыка ўздзейнічае на чытача сваёй бескампраміснай упэўненасцю ў выратавальным сэнсе культуры і літаратуры. І ты, як Марына Дамейка, пачынаеш разумець асабістую для цябе каштоўнасць беларускай культуры, да якой «можна наўпрост, зараз, без аніякіх перашкод дакрануцца рукой, павітацца на вуліцы, пабачыць у чарзе ў краме ці спаткаць у кнігарні». Гэтае простае ўсведамленне, насамрэч, цяжка выпеставаць у сабе, асабліва калі ты жывеш у касмапалітычным свеце, жывеш у краіне, дзе ёсць вялікі ўплыў суседніх буйных культур, калі часам гаворыцца, што беларуская літаратура другасная, непаўнавартасная, не жывая. Таму кніга спадарыні Ганны здаецца невялічкім адчыненым акенцам, у якое можна высунуць галаву і пабачыць усю разнастайнасць, цікавасць, глыбіню, супярэчлівасць роднай літаратуры і жыцця тых людзей, якія спрычынілся да яе.
Пісьменнікі і паэты паўстаюць перад табой жывымі людзьмі, якія не выглядаюць шэрымі помнікамі, а з'яўляюцца тваімі суайчыннікамі, якім ёсць, што табе сказаць, чым парадаваць або засмуціць, чым прымусіць думаць, сумаваць, смяяцца, натхняцца, а калі неабходна, то і лекавацца.
