«Каля сотні пяціметровых крыжоў, шчыра кажучы, шкада. З таго дрэва цалкам магло б атрымацца што-небудзь патрэбнае. Для людзей.
Калі б увесь той запал, з якім ужо дзесяцігоддзі вымушаныя мірыцца журботныя Курапаты, накіраваць ну хоць на нешта карыснае для краіны, для народа — вось бы слаўна мы жылі… Аднак хочацца верыць, што цяперашні гвалт — гэта апошні хайп, які некаторыя «палітычныя і каля таго дзеячы» прывыклі зрываць на касцях», — піша пра Курапаты калумніст «Савецкай Беларусіі» Андрэй Мукавозчык.
Чытайце. Журналіст «СБ» Мукавозчык — студэнтам: Я ўяўляю, колькі людзей мяне люта ненавідзяць
Калонкі ўраджэнца расійскага Новасібірска Андрэя Мукавозчыка — адзін з апошніх рэліктаў дзяржаўнай прапаганды ўзору канца 1990—2000-х. Такія прамовы-пропаведзі зніклі з тэле- і радыёэфіраў, іх амаль не засталося ў дзяржаўных газетах.
Асаблівасць меркаванняў Мукавозчыка ў тым, што яны публікуюцца на старонках «СБ», але адрасаваныя не чытачам «СБ».
«Узносіць свой голас і жонка таго майстра па дрэве, які крыжы і зрабіў «вось гэтымі вось рукамі». Як быццам, скажы ты, не ведаючы, што камуністы і святло ў яе вёску правялі, і трактар прывезлі, і школу адкрылі, і пад танк з гранатай ляглі, калі давялося. Можа, і сапраўды — ужо не ведаючы? Адны крыжы ў галаве засталіся — але тады ўжо як чыста геаметрычны знак», — піша Мукавозчык пра Насту Дашкевіч і Змітра Дашкевіча, не называючы іх імёнаў. Іх выказванні па тэме, на якія рэагуе дзяржаўны калумніст, можна прачытаць на старонках недзяржаўных СМІ і ў сацсетках, але ніяк не ў «СБ».
На мінулым тыдні Мукавозчык разрадзіўся адразу некалькімі палітычнымі калонкамі — адна была прысвечана Лявону Вольскаму і іншым музыкантам, іншая — Змітру Дашкевічу. Прычым яны публікаваліся два дні запар, з працягам.
Дэпутат Варанецкі пра знос крыжоў у Курапатах: «Першая рэакцыя — разгубленасць, боль і трывога»
Давыдзька: Мне не падабаецца тое, што адбываецца ў Курапатах
