У сетку праграм дзяржаўнага радыё вяртаецца ранішняя праграма «Вытворчая гімнастыка», вядоўцы якой будуць штодня вучыць нас розным фізічным практыкаванням.
Кабінет доктара.
Пацыент: Можна?
Доктар: Калі ласка. Што ў Вас?
Пацыент: У мяне вялікая праблема — я абсалютны гаспадар усіх беларусаў.
Доктар: Вы лічыце сябе Аляксандрам Лукашэнкам? Цікавы выпадак. Быў у нас неяк хворы, які лічыў сябе праспектам Машэрава. Уяўляеце яго псіхічны стан пасля таго як праспект назвалі праспектам Пераможцаў! Давялося яго заасфальтаваць па новай, каб супакоіўся… І калі гэта ў Вас пачалося?
Пацыент: Вы не зразумелі — я мацнейшы за Лукашэнку. Ён ніхто ў параўнанні са мною.
Доктар: Так‑так, усё значна горш, чым я меркаваў… І хто ж Вы — Пазняк, Рэмба, Абама або стары Хатабыч?
Пацыент: Я — вядоўца праграмы «Вытворчая гімнастыка», якую шторанку перадаюць па радыё.
Доктар: А! Я і чую, голас у вас знаёмы! Я, праўда, яе слухаю, так, краем вуха, спрасоння…
Пацыент: У тым і рэч, доктар. Мала хто слухае, аднак мае інструкцыі адкладваюцца ў свядомасці людзей. У выніку беларусы паступова пачынаюць падпарадкоўвацца мне. Неяк я заўважыў, як пасярод вуліцы людзі раптам займаюць позу: рукі на шырыні плеч, роўна дыхаюць, трымаюць хрыбет, робяць нейкія пасы рукамі. Часам некаторыя проста бухаліся ў снег, дзе ў позе «лежачы на спіне» качалі прэс. Спачатку я думаў, што гэта псіхі. Аднак пачынаю разумець, што яны выконваюць мае загады!
Доктар: Божухна!
Пацыент: Каб праверыць сваю версію, я наўмысна сказаў нейкую бязглуздзіцу: «А цяпер пераходзім да заняткаў для біцэпсаў. Сядзьце ў позу лотаса і дэвальвуйце нацыянальную валюту на 20%». Што было пасля — Вы ведаеце…
Доктар: Слухайце, Ваш выпадак проста фантастычны!
Пацыент: Доктар, я патрабую неадкладнага накіравання ў Навінкі. Я звычайны чалавек, які можа неадэкватна эмацыйна рэагаваць на бытавыя рэчы. Уявіце, калі заўтра зноў будзе дэвальвацыя. Я ж магу заклікаць штурмаваць Нацбанк! А што, калі раптам буду сексуальна заклапочаны: запатрабую, каб усе беларускі хадзілі ў празрыстых стрынгах? Прычым зімою. Жах!
Доктар: Пачакайце, дарагі. Давайце так: я кладу Вас у лякарню паслязаўтра, а заўтра раніцай у сваёй праграме Вы зробіце агаворку, накшталт: «А цяпер прысядаем і ўздымаем бюджэтны артыкул на фінансаванне медыцыны». Дамовіліся?
Пацыент (сыходзячы): Як раз плюнуць! Да паслязаўтра!
