«Пражыўшы ўжо 7 гадоў у Чэхіі, з іх 6 у Празе, я зразумеў, што ў Мінск вяртацца я не хачу, — напісаў у сябе ў фэйсбуку беларус Сяргей Кастрама і выклікаў моцную дыскусію. — І на гэта ёсць маса прычын: некаторыя з іх лёгка папраўныя, а некаторыя альбо непапраўныя (у маім жыцці), альбо вельмі дарагія для выпраўлення.
Мінск брудны.
Мы можам колькі заўгодна ганарыцца сметніцамі на кожным рагу, — піша беларус-эмігрант, — адсутнасцю графіці і тэгаў на сценах, але бруд — ён у паветры і лёгка прыкметны на абутку (соль, пясок, пыл і газы).
Як выправіць? Хай дзяржчыноўнікі зганяюць у Прагу, Стакгольм ці тую ж Варшаву і грунтоўна пагаварыць з тамтэйшымі чыноўнікамі. Гэта нескладана для краіны для жыцця.
Шмат смецця, — працягвае Сяргей Кастрама. — У Мінску дахрана смецця, якое валяецца ў кожным двары вакол кантэйнераў для смецця.
Вада.
Пасля вады ў Маскоўскім раёне хочацца пайсці і акунуцца ў Свіслуху, каб змыць хлор і пах багавіння.
Ад такой вады зубы выпадаюць і валасы сохнуць. Як была ў 2012, так і засталася.
Выпраўленне: дорага, але магчыма — гэты шлях прайшлі і Прага, і Варшава, і Стакгольм.
Забудова.
Самае балючае. Умоўная Дана не прадавала свае дамы іншапланетнікам.
Гэтыя дамы не знясеш, жыхароў не выселіш, тут і грошы, і пытанне прыватнай уласнасці, якая недатыкальная.
З гэтым жыць і дзецям, і ўнукам ў Мінску. Я не хацеў бы, вядома, каб мае дзеці глядзелі на «Маяк Мінска» і «Дана Мол» без гандол.
Таму ў Сінявокую вярнуся, але дакладна не ў горад-герой-1974», — піша Сяргей Кастрама.
«У Гродне больш-менш, калі жыць блізка цэнтра. Чыста кліматычная асаблівасць — цяплей і сушэй, чым у Менску, таму мо не так брудна. Але брудна ўсе роўна. І так, дзікія панэльныя раены гэта трэшак на пакаленні», — адгукнулася Ірына Чарняўка.
«Мне кажется, но в Варшаве зимой большие проблемы с воздухом», — запярэчыў Іван Шыла.
»Эмм, а нулевая общественно-политическая жизнь, редуцированные судебная и законодательная ветви власти, «выборы», система здравоохранения уже наладились или я что-то пропустил?» — іранізуе Кірыл Якімовіч.
»Менскі грамадскі транспарт — замшэлы савок. Аплачвацца павінна карыстанне сыстэмай грамадскага транспарту, а не факт пасадкі для праезду 1—30 прыпынкаў, — уступіў у размову Андрэй Кузнечык. — Перасадачныя вузлы часта пякельныя. Абсерваторыя — Філімонава. Белмедпрэпараты — экс-Чэрвеньскі, трамвай з Даўгабродскай на тралейбус на Партызанскім.
Сістэма збору смецця — першабытная. Адкрытыя праржавелыя кантэйнеры з 80-х.
У палове Менску добрая вада, і часцяком нерухомасць там таннейшая.
Я для сябе зрабіў парадаксальную выснову, што ў Менску самае камфортнае жытло — у раёнах 60—70—80. Ёсць з сучасных А-100, але яно фармальна не ў Менску. А фармальнае ў нашых умовах — самая важная акалічнасць».
»Ну Серега, по поводу воды ты точно погорячился. В Праге она отвратительная — у каждого второго экспата проблемы с кожей и волосами (со слов пражского дерматолога и подтверждается на личном опыте). По грязи также — в Праге противно дотронуться до перил/поручней, метро и другие общественные места намного грязнее, чем в Минске. Какой-то субъективизм у тебя в отношении Минска, имхо», — пярэчыць Наталля Юр'ева.
»Хз, вот я жил в Германии, теперь живу в Бельгии. Вкратце говоря, Бельгия для меня это просто ад, поэтому часто свободное время провожу в Нидерландах по соседству, и часто бываю в Минске. Не знаю как кому, но для меня Минск это топовый город, — пярэчыць Аляксандр Ждановіч. — В Нидерландах круто, в Германии не везде, но круто, и в Минске мне круто. Для меня Минск очень даже чистый, просторный и красивый! Есть просторы и деревья (в Бельгии в городах все узко и деревьев нет и архитектура однотонная и мрачная). А по части пыли и газов, как по мне то в Минске отличный воздух, я ничего не чувствую такого. Вот в Бельгии все в пыли и машин в 10 раз больше, ну прям Москва) А вот по части хлорной воды — соглашусь, тоже раздражает. Но в некоторых районах в Минске хорошая вода, не хлорная! Конечно было бы круто чтоб везде была хорошая вода… В общем, пост провоцирует на дискуссию».
»Никуда ты Серега, не вернешься и ничем тебя не заманишь у астравок стабiльнасцi, — піша Валеры Каробчыц. — Это просто себерефлексия и слабость, разговоры после 5-7 лет эмиграции. Не хочется верить, что чтобы чего-то добиться за мяжой трэбы працаваць i працаваць… А всякие разговоры про урбанистику, чистоту и траву, которая зеленее и вода мокрее — это все лирика. И не тешь себя иллюзиями. Нет дороги назад. «Запомните этот tweet»
А што думаеце пра гэта вы?
