Сяргей Лушч, фота «Наш Гомель»
Апошнім часам у эфірах расійскіх ток-шоу ўсё часцей гучыць думка, што крызіс у Беларусі і наступнае ўзмацненне пазіцый у палітыкаў з еўрапейскімі поглядамі — гэта вынік адсутнасці прарасійскіх партый і ў прынцыпе адсутнасці палітычнай работы з беларусамі, лаяльнымі Маскве.
Супадзенне ці не, але 19 кастрычніка група асоб, якая доўгія гады кармілася з рук маскоўскіх фондаў, заявіла аб жаданні стварыць палітычную партыю «Саюз», якая б рухала беларусаў да глыбейшай інтэграцыі з Расіяй.
Узначаліў «прэзідыум» арганізацыйнага камітэта па стварэнні партыі 37-гадовы Сяргей Лушч.
«Наша Ніва» нагадвае, што за персанаж прэтэндуе на ролю галоўнага прарасійскага палітыка ў Беларусі.
Некалі Лушч ужо трапляў на нашы старонкі: у 2016-м мы абурыліся тым, што асобу з вельмі спрэчнай біяграфіяй запрасілі на БТ у «Клуб рэдактараў» абмеркаваць свежы нумар «Нашай Нівы».
Чытайце: Ад неанацызму і змагання з «юда-хрысціянскай акупацыяй» да студыі Давыдзькі: спецматэрыял пра кіраўніка «Румола» Сяргея Лушча
Пасля ўдзельнік таго выпуску Павел Якубовіч у кулуарах пляваўся, што разам з ім — шматгадовым рэдактарам лукашэнкаўскай газеты — за стол пасадзілі чалавека, які ніколі ў жыцці не кіраваў ніякім медыя.
Напэўна, падобныя ўражанні Сяргей мог бы выклікаць і на пасяджэнні любога іншага «клуба» па прафесійных інтарэсах, бо даць Лушчу нейкую здольнасную характарыстыку няпроста.
У публічнай сферы няма ніякай інфармацыі пра яго рабочую дзейнасць, а сам ён таямніцы не выдае: «Гэта вас не датычыць», — адказаў ён «Нашай Ніве» на пытанне, ці працаваў хоць дзе-небудзь.
Інтэрнэт жа памятае Лушча з пачатку 2010-х як удзельніка бясконцых мерапрыемстваў у Расіі кшталту «ўстаноўчага сходу арганізацыі «Права-кансерватыўны Альянс», ці «падпісання дэкларацыі аб стварэнні «Рускага інтэрнацыянала».
Там ён выступаў ад імя «Беларускага рэспубліканскага грамадскага аб'яднання «Русь», якое сам жа і заснаваў у 2004-м.
Можна выказаць здагадку, што прагу да стварэння самаробных структур з ухілам у «правы кансерватызм» Лушчу прышчапіў ягоны ідэйны і духоўны настаўнік, грамадзянін Расіі Уладзімір Галякоў, які сам сябе называў — і гэта не жарт — «Народны гаспадар, жрэц усіх славян, вярхоўны волхв усея Русі Уладзімір Багуміл ІІ Галяк, Ярк Воўк Схорон Еж Словен Жрэцкага войска славянскага народа».
«Багуміл ІІ» у цэнтры, пад свастыкай
Неяк так выйшла, што ў сярэдзіне 2000-х Сяргей Лушч трапіў пад уплыў гэтага лідара рэлігійнай секты «Схорон Еж Словен» і нават падняўся там па кар'ернай лесвіцы, стаўшы нечым кшталту «жраца» ў беларускім філіяле. Атрымаў новае імя — «Волхв Вячаслаў».
Саму ідэалогію секты можна акрэсліць як неапаганскую, антысеміцкую і неанацысцкую, яна грунтуецца на некалькіх «святых» кнігах, напісаных «Багумілам», спасылкі на якія мы пакідаць не будзем, бо маем сумневы ў законнасці такой літаратуры.
Секта нясе традыцыйныя для неанацысцкіх суполак на постсавецкай прасторы ідэі аб абранасці «славянскай нацыі» і шкодніках-жыдах.
«На славянскай зямлі толькі адзін народ — славяне, астатнія — намі не забітыя», — вось звычайная вытрымка з прамовы духоўнага лідара «Схорон Еж Словена».
Удзельнікі секты пакланяюцца камяням, якія паліваюць півам, а таксама ўтыкаюць у свае алтары халодную зброю, што сімвалізуе ахвярапрынашэнне.
Падчас вітанняў ці абрадаў сектанты выкідвалі рукі ў нацысцкім вітанні і ў нашым старым матэрыяле ёсць прамыя фотасведчанні, што Сяргей Лушч ва ўсім гэтым удзельнічаў.
Чытайце: Ад неанацызму і змагання з «юда-хрысціянскай акупацыяй» да студыі Давыдзькі: спецматэрыял пра кіраўніка «Румола» Сяргея Лушча
Прагны да дэталяў чалавек і сёння лёгка знойдзе сумесныя фота Лушча з адкрытымі нацыстамі ды зробіць высновы аб палітычных перспектывах гэтай асобы ў Беларусі — самай пацярпелай ад нацыстаў краіне.
Вось, напрыклад, сумесныя фота з нейкім татуяваным маладым чалавекам, якія Лушч змяшчаў у сваім інстаграме:
А вось фота са старонкі таго самага «татуяванага маладога чалавека», які мае акаўнт у інстаграме @gizma88, дзе 88 — лічбавы субкультурны код «Хайль Хітлер».
Радаснае фота ў Асвенціме, цацкі са свастыкай — вось кола кантактаў Лушча.
У часы свайго «валхавання» ў «Схорон Еж Словене» Лушч займаўся супольнымі праектамі з праваслаўнай царквой. Абмяркоўваў са святарамі праблемы «духоўнасці» і ў той жа час трымаў пад руку «Ярк Воўка» і трэс сякерай пад словы «Адсякайце ад сябе іншародных людзей».
А яго сябры — гэтыя людзі са свастыкамі на цацках і ў душы, — раздавалі георгіеўскія стужкі ў Мінску да ўгодкаў Перамогі ў вайне, называючыся актывістамі «Румола» — яшчэ адной арганізацыі, якой кіраваў Лушч. Яна кармілася пры «Рассупрацоўніцтве» і падобных арганізацыях, а актывістамі сталі сектанты «Схорон Еж Словена».
Лагатып «Румола», дарэчы, ідэнтычны лагатыпу іншых філіялаў «Схорон Еж Словена» ў Расіі. Расшыфроўваецца як «Русь молодая».
Той самы аматар свастык раздае дзецям «сімвалы перамогі»
Так выйшла, што праз свае радыкальныя хобі Лушч разышоўся з жонкай: яна сышла пасля таго, як іх кватэра стала прахадным дваром для сектантаў «Схорон Еж Словена».
Вольга, так зваць жанчыну, расказала пра гэта «Нашай Ніве».
«Ён ездзіў у Расію, прывозіў адтуль дзіўныя кантакты і літаратуру. Дакладныя цытаты і назвы кніг я не ўспомню, але там было нешта пра нейкія «непаўнавартасныя», на думку аўтараў, віды крыві, штосьці яшчэ падобнае, — кажа Вольга, былая жонка.
— Потым нейкія таварышы Сяргея [з Расіі] прыязджалі ў нашу кватэру, мяне гэта выбешвала. Выглядалі яны як людзі, ад якіх звычайна вы адыходзіце ў бок, калі апынаецеся побач. Гэта былі вар'яты, яны неслі нейкае трызненне, я перастала разумець, што адбываецца.
Наколькі я ведаю, ад іх ён і набраўся ідэй стварыць нейкае сваё таварыства. Але тады з'явіўся інтарэс да Сяргея з боку спецслужб, а ягоныя ідэі сталі неяк трансфармавацца ў бок інтэграцыі. І нават калі мы разышліся, спецслужбы яшчэ нейкі час дзёргалі мяне і прасілі тую-сюю інфармацыю пра яго дзейнасць, але я тады не лічыла магчымым і патрэбным яе прадастаўляць».
Былая жонка кажа, што яны з маці Сяргея — настаўніцай віяланчэлі ў адной з мінскіх музычных школ — спрабавалі ўплываць на яго, але ўсё было марна, шлюб разваліўся. Сяргей быў пад моцным уплывам сяброў.
Лушч з сябрам — на майцы стылізаваная лічбамі «88»: абрэвіятура нацыстаў па восьмай літары алфавіта — «H». Азначае «Heil Hitler»
Вольга расказала, што Лушч усё ж такі працаваў — нейкі час ён быў праграмістам на МАЗе. З горам напалам, закідваючы і аднаўляючыся, скончыў БДУІР.
Больш сказаць пра новаспечанага палітыка і няма чаго — самыя істотныя моманты яго біяграфіі адлюстраваны і задакументаваны ў матэрыяле «НН» яшчэ за 2016 год.
За гэтыя чатыры гады Лушч запомніўся хіба што тым, што спрычыніўся да арганізацыі «Несмяротнага палка» ў Мінску. Ну і паспрабаваў стаць кандыдатам у дэпутаты ў 2019 годзе, але не сабраў нават палову ад патрэбных 1000 подпісаў у сваю падтрымку.
Але адметна, што ён увайшоў у абойму тэлевізійных «экспертаў» па палітычных тэмах, гэта Лушч часам тлумачыць з экрана вашым бацькам, што ёсць добра, а што кепска для Беларусі.
Разам з гайдукевічамі і дзерманамі ён часам выступае на «Спутніку» і АНТ, гаворачы тое, што хацелася б пачуць рэдактарам гэтых медыя.
А тэлевядучы Дзмітрый Бачкоў зачасціў з запрашэннем Лушча ў сваю студыю — з ім як з «экспертам» ён абмяркоўвае канстытуцыйную рэформу ў Беларусі, пакуль у турмах і ізалятарах сядзяць сотні палітвязняў.
Анонс праграмы «Аб'ектыўна» на АНТ. Лушч — першы справа
