Быў на працэсе. Судзілі Пашу Аракеляна, майго нязменнага калегу па музычных праектах і сябра. Паша граў канцэрт у двары на Ясеніна, потым папіў з людзьмі гарбаты. Паразмаўляў. Сеў у машыну, каб ехаць дадому, аўто спынілася на чырвонае святло, і тут накінуліся чорныя тантон-макуты.
Ведаеце, што насцярожыла на працэсе? Нібыта поўная адэкватнасць суддзі Святланы Бандарэнка: і з адвакаткай Паша можа перамовіцца — калі ласка! І тлумачэнні ягоныя нібыта прыхільна выслухоўвае: не было сімволікі — добра, не выкрыквалі лозунгаў — таксама выдатна. Як ні дзіўна, гэта пацвярджаў сведка — капітан Х, які і выклікаў АМАП. «Так, — сказаў капітан Х, — не выкрыкваў і не было».
Але ў пратаколе напісана: граў музыку, чым выражаў нязгоду з існуючым ладам. Тых, хто на гэтых словах засмяяўся, выдалілі з залы. Адвакатка запыталася ў сведкі, ці падыходзіў ён да Пашы ў працэсе канцэрту, каб перапыніць акцыю? «Не, — адказаў капітан, — не падыходзіў». — «А людзям не тлумачылі, што іх сход незаконны?» — «Не, не тлумачыў».
Суддзя Бандарэнка, паўтаруся, нібыта вельмі прытомна ставілася да ўсіх гэтых дакладных пытанняў і няўцямных адказаў. Да ідыёцкай блытаніны з пратаколам, напісаным рознымі почыркамі і выпраўленым карэктарам. Да таго, што вымалёўваецца абсалютна зыркая карцінка: лакальная дваровая акцыя, міні-канцэрт, кава-гарбата-слодычы, маладыя людзі з дзецьмі… Ну, за што тут судзіць? За што караць?
Дала па максімуме. 15 сутак!
Увайшла ў гісторыю.
