Журналістка «Настоящего времени» Ірына Рамалійская паспрабавала высветліць у лідара «Галасоў ЗМеста» Дзмітрыя Бутакова, што гурт хацеў сказаць песняй «Я навучу цябе».
— Арганізатары конкурсу заяўляюць, што ваша песня ставіць пад сумнеў апалітычны характар конкурсу. Падобна, намякаюць, што трэба памяняць тэкст песні. Гатовы?
— Гэта ж не мне паведамілі, гэта Еўрапейскі вяшчальны саюз і нашы тыя, хто нас адпраўляе, адпаведна, арганізацыя «Белтэлерадыёкампанія». Гэта яны вось так маюць зносіны паміж сабой. Я б усе гэтыя пытанні пераадрасоўваў туды.
— Раскажыце, пра што тэкст гэтай песні? Таму што трактовак шмат.
— Зноў жа, давайце мы дачакаемся ўсё ж такі нейкага канчатковага рашэння, каб нам было ад чаго скакаць, тады я з задавальненнем раскажу, які асабіста я закладваў сэнс у гэты тэкст.
Ну што я ўвогуле не казаў пра палітыку ў ім — гэта, па-мойму, відавочна для любога чалавека, які чытаць умее ці хоць бы дае сабе рады задумацца над словамі.
— Але не відавочна. Чаму вы не хочаце расшыфраваць тэкст сваёй жа песні?
— Таму што яшчэ не прынята канчатковае рашэнне. Навошта? Гэта размовы на пустым месцы пакуль яшчэ.
— Добра. У вас пры гэтым ёсць іншая песня, «Евромечта»: «Чемодан, вокзал и заграница… Здравствуй, европейская мечта. Хочется коленями склониться и свободу лобызать в уста». Гэта такая іронія з каштоўнасцяў Еўрапейскага саюза?
— А іранізаваць нельга з яго ці як?
— Не, я ні ў якім разе не кажу, што нельга. Я хачу вас пачуць і зразумець, які сэнс вы ўкладваеце ў гэтую песню.
— Натуральна, гэта іронія, ды і ўсё.
— А чаго вы не хочаце гаварыць? Я проста не магу зразумець, вы асцерагаецеся сказаць нешта лішняе?
— Не, яшчэ раз, я з вамі з задавальненнем пабалбачу, але я зноў жа кажу, я проста не каментую «Еўрабачанне», і мне не хацелася б цяпер у гэты момант.
— «Хочется и равенства, и братства, и повсюду волю изъявлять, в трепетном порыве толерантства на сыночка платье надевать». Ці правільна я разумею, што гэта іронія са свабоды ЛГБТ-супольнасцяў?
— Давайце яшчэ раз, глядзіце, пункт першы. Я клятвенна абяцаю на гэтую тэму пагаварыць таксама, усё раскажу. Пакуль усе пытанні на гэтую тэму і каля гэтай тэмы — да «Белтэлерадыёкампаніі».
— Ну гэта ж не Беларуская тэлерадыёкампанія вешала дулю на сцяг Еўрасаюза ў вашых кліпах, таму я менавіта вам гэта адрасую. Навошта вам наогул [удзельнічаць] у еўрапейскім конкурсе? Мне сапраўды хочацца зразумець ход думкі.
— І зноў жа я вам кажу, я з задавальненнем вам пра гэта распавяду, толькі трошку пазней, праз пару дзён.
— Пра палітыку. Уласна, вы ўзніклі ў беларускай культуры…
— Пра палітыку я гаварыць не буду цяпер. Пра палітыку магу сказаць толькі: што мы людзі ўвогуле апалітычныя зусім.
— А я вось хачу зразумець ваша стаўленне да тых пратэстаў, да паводзін сілавікоў, да збіцця мірных пратэстоўцаў, да таго, што адбывалася потым у ізалятарах, да таго, што ўлады рабілі са СМІ.
— Добра. Вось глядзіце: усё, што перавышае разумныя нейкія межы, усе мы не вітаем як з боку пратэстаў, так і з боку сілавікоў. Калі гэта нешта было, калі гэта ўсё даказана, калі гэта ўсё дакладна, усім правільна і зразумела, трэба з гэтым разбірацца. А пакуль не — балбатаць бессэнсоўна.
— Але песні вы не пішаце сатырычныя з нагоды паводзін, напрыклад, АМАПа ці Аляксандра Лукашэнкі. Ён наогул скарбніца такая для сатыры.
— Ёсць. Калі ўважліва ў нас на канале паглядзіце песні — ёсць і пра ўладу, і пра чыноўнікаў ёсць песні, і пра астатняе ўсё.
— А пра Аляксандра Лукашэнку?
— Ёсць.
— Сатырычная? Скіньце, я з задавальненнем паслухаю. А што вы там высмейваеце?
— Што значыць скіньце? Вы ж працуеце, вось вы будзьце ласкавая, паглядзіце, паслухайце. Там 40 штук гэтых.
