24 чэрвеня на судовым пасяджэньні былы прэтэндэнт у прэзыдэнты і банкір Віктар Бабарыка выступіў з апошнім словам перад абвяшчэньнем выраку, які чакаецца 6 ліпеня. Дзяржабвінаваўца запрасіў для Бабарыкі 15 гадоў пазбаўленьня волі.
Палітвязень Віктар Бабарыка, выступаючы ў судзе з апошнім словам, заявіў, што ня можа прызнацца ў злачынстве, якога не зьдзяйсьняў.
Бабарыка сказаў, што ён падтрымлівае тое, што гаварылі адвакаты, і спыніцца ў сваёй прамове «на чалавечай сытуацыі». Ён сказаў, што, пражыўшы кавалак жыцьця і знаходзячыся ў гэтай клетцы, яму ня сорамна за сваё жыцьцё перад сваёй сям’ёй.
«Мне ня сорамна, бо перад рашэньнем, прынятым у траўні, яны ведалі, што я не падманваю».
Паводле Бабарыкі, прызнаючыся ў злачынствах, якіх ён не рабіў, магчыма, ён меў бы нейкія матэрыяльныя выгады:
«Я не магу прызнаць злачынства, якога я не рабіў», — заявіў ён. Яму ня сорамна перад блізкімі, бо не было дапушчана процізаконных дзеяньняў і нават намёку на ўчыненьне процізаконных дзеяньняў. Яму ня сорамна перад работнікамі банку, бо быў зроблены найлепшы банк у краіне; перад тымі, хто разам сядзіць у клетцы і лічыць яго злачынцам.
Паводле Бабарыкі, за 25 гадоў працы яны не пачулі, што мусяць рабіць нейкія дзеяньні.
«Што б яны ні казалі, я ў гэта дагэтуль ня веру. Я ім нічога не казаў і іх не падманваў».
Яму не сорамна і перад кліентамі: «Не сорамна перад тымі, хто паверыў мне і стаў сябрам штабу», — сказаў Бабарыка.
Паводле яго, тое, што яны зрабілі, ацэньваецца ў мільёны даляраў, і яны за гэта нічога не атрымалі.
Ён сказаў, што сотні тысяч, хто паставіў подпісы, верылі, што можна пабудаваць краіну з агульначалавечымі каштоўнасьцямі. «Я сумленны перад імі», — сказаў ён.
Бабарыка сказаў, што яму складана даведацца пра ацэнку людзей, ці сорамна ім за яго, бо ён цягам году знаходзіцца ў СІЗА, у ізаляцыі, у яго няма доступу да інфармацыі, да яго даходзіла няшмат лістоў. Але ён разумее, што бальшыня сяброў штабу працягнулі пачатае.
Гэтыя людзі, паводле Бабарыкі, ахвяравалі матэрыяльнымі дабротамі, свабодай і жыцьцём.
«Я ўпэўнены, што быў сумленны і не зрабіў ніякіх дзеяньняў супраць законаў Беларусі», — сказаў ён.
Бабарыка таксама сказаў, што ня ведае меркаваньняў супрацоўнікаў банку, але тыя, хто выступаў, не казалі, што ім было сорамна працаваць. Ён сказаў, што ня ведае думак сяброў і блізкіх, але іх сваякі таксама не адчувалі непавагі да мяне:
«Я ведаю ацэнку, якую паставілі мне дзеці: за тату ня сорамна».
Паводле Бабарыкі, жыцьцё — маратон, і на гэтай дыстанцыі іншы раз даводзіцца рабіць выбар. Ён сказаў, што мы робім не для сябе, а для дзяцей. Ён пажадаў, каб «на гэтай дыстанцыі вы пачулі тую ж думку, што ім за вас ня сорамна».
Судзьдзя адзін раз перапыніў прамову, маўляў, Бабарыка гаворыць не па справе. У канцы прамовы прысутныя горача запляскалі ў далоні. Сеньня заля поўная, людзі перад пачаткам віталі Бабарыку, паказвалі яму рукамі сэрцайкі і знакі перамогі. Перад уваходам у залю быў наладжаны кантроль, людзей прапускалі праз мэталяшукальнік, правяралі зьмесціва сумак і абшуквалі, тэлефоны, дыктафоны і ноўтбукі патрабавалі пакінуць у адмысловых шуфлядках для захоўваньня. Пасьля выступу Віктара Бабарыкі пачалі гаварыць свае «апошнія словы» іншыя абвінавачаныя.
Людзі ў двары суду дачакаліся адвакатаў Віктара Бабарыкі і сустрэлі іх аплядысмэнтамі.
Прысуд Віктару Бабарыку абвесцяць 6 ліпеня.
