У снежні мінулага года Вольгу Класкоўскую асудзілі на два гады пазбаўленьня волі з-за абвінавачвання ў грубым парушэнні грамадскага парадку — за перакрыццё руху ў мінскай Серабранцы 13 кастрычніка.
«За гэты час мы прайшлі там усе ступені здзеку — агулам 40 дзён ШЫЗА і тры месяцы ПКТ, — кажа Людміла Класкоўская. — За гэты час я змагла ёй адвезці ў Гомель толькі адну перадачу. На днях Вольга нарэшце выйшла з турэмнай камеры і амаль праз чатыры месяцы я змагла ёй адправіць другую пасылку. Якім жа шчасцем для мяне быў яе адзіны званок пасля такога тэрміну».
Паводле маці, цягам трох месяцаў Вользе забаранялі пасылкі, тэлефанаванні і спатканні, яна магла атаварвацца ў калоніі толькі на адну базавую велічыню ў месяц.
«Я ўжо не кажу пра карцар для маладой жанчыны — голыя лаўкі, адсутнасць усяго, што лічыцца для чалавека элемэнтарнымі нормамі ўтрымання, — кажа Людміла. — У Вольгі цяпер букет хваробаў, падае зрок, ацёкі ног, боль у пазваночніку, гарманальныя збоі. Дзякуючы таму, што я дасылаю патрэбныя лекі, яна можа трымацца ў больш-менш адносным стане».
Людміла спадзяецца на спатканне з дачкой да яе вызваленьня.
«Раней Вольга пісала, што ў снежні ёсьць надзея на спатканне. І мы збіраліся з унучкай яе наведаць. Планавалі ўсё — ад цягніка да гатэлю і харчоў. І вось тэлефанаванне пасля ПКТ: спаткання не будзе.
Яна сказала: «Увогуле, матуля, мне здаецца, што гэтым пакаранням няма канца». Яна не дагаварыла, бо такія тэлефанаванні абрываюцца пасьля пяці хвілін, часам ты не паспяваеш нават крыкнуць: «Бывай, я цябе люблю і чакаю, мая дачушка». Мы чакаем вас усіх, нашы любыя дзеці!» — кажа Людміла.
Вольга піша, што ў калоніі «штодзённая шэрасць і ніякіх навінаў».
«Але хачу данесці да вас, што, нягледзячы на ўсё, я імкнуся быць на пазітыве, бо вы мяне чакаеце і нас памятае неабыякавы люд Беларусі, — піша Вольга. — Увогуле, я тут зь цяжкасцю ўсведамляю, як карысталася мабільным тэлефонам і калі змагу. Адсюль гэта здаецца такім далёкім і недасяжным, як і многія іншыя рэчы».
