Мікіта Аўроў нарадзіўся 19 мая 2001 года ў горадзе Луга пад Санкт-Пецярбургам. Пасля заканчэння школы паступіў у аграпрамысловы каледж. Ён заўсёды хацеў стаць вайскоўцам і пасля тэхнікума пайшоў на тэрміновую службу. Мікіту адправілі ў мотастралковы полк у Бранскай вобласці, дзе ён выконваў абавязкі аператара-наводчыка танка.
У кастрычніку 2021 года Аўроў падпісаў кантракт на далейшую службу. Ва Украіну яго адправілі 10 лютага 2022 года. Сувязь з ім перарвалася ў канцы лютага, кажа яго маці Настасся Аўрова, родныя паўтара месяцы нічога пра яго не ведалі.
Пра смерць сына Настасся паведамілі 2 красавіка 2022 года. Афіцэры вайсковай часці Мікіты распавялі, што перад гібеллю яго экіпаж «паспеў знішчыць некалькі адзінак тэхнікі ўкраінскіх баевікоў і пару дзясяткаў украфашыстаў» у раёне горада Ізюм. Мікіта Аўроў прадстаўлены да ордэна Мужнасці пасмяротна.
Карэспандэнт «Север.Рэалій» пагаварыў з маці Мікіты Настассяй Аўровай.
— Мне вельмі цяжка пра гэта казаць. Яго яшчэ нават не прывезлі. Заўтра [7 красавіка] толькі абяцаюць, што борт прыйдзе ў Санкт-Пецярбург. Адтуль яго павязуць на машыне сюды, у Лугу да ночы толькі прыедзе. Адміністрацыя і ваенкамат павязуць.
— Калі вы размаўлялі з Мікітам апошні раз?
— Я паўтара месяца не ведала, дзе ён знаходзіцца. Там не было сувязі. Інфармацыя была толькі пра тое, што там вяліся жорсткія баі пад Ізюмам. Іх бралі ў кальцо.
— Чаму ён вырашыў пайсці служыць?
— Яго прызвалі на тэрміновую службу пасля аграпрамысловага тэхнікума, у арміі яму спадабалася. Там новая частка, новыя сябры, новы горад, добрае начальства. Ён хацеў стаць ваенным. Яго ўсё задавальняла. Яму прапанавалі падпісаць кантракт, ён пагадзіўся. Нават у адпачынак не з'ехаў. У кастрычніку мы самі да яго лёталі, купілі яму мэблю туды ў кватэру, усё абставілі. Мы здымалі кватэру — ён пакуль там нічога не афармляў. Калі падпісаў кантракт, хацеў прыехаць у Лугу. Сказаў, што вельмі засумаваў, вельмі хоча да нас прыехаць, хутка прыедзе — «чакайце».
Ён 10 лютага з'ехаў ва Украіну. Адтуль некалькі разоў пісаў — 14 лютага знайшоў дзесьці тэлефон, у мяне дзень нараджэння ў гэты дзень. Ён мне напісаў: «З днём нараджэння, мама». Потым даслаў толькі: «Мам, тут пекла, Я не ведаю, ці вярнуся я дадому. Скажы, брату, што я яго вельмі моцна люблю, і цябе, матуля, і заўсёды буду побач з вамі». Больш навінаў ад яго не было. І другога красавіка мне паведамілі, што 27 чысла падчас баёў мой сын быў падарваны ў танку, пасля чаго спрабавалі хлопцы з яго вылезці, і іх расстралялі. Больш нічога не ведаю.
— Якая была ў вас рэакцыя, калі ён паведаміў, што іх адправяць ва Украіну?
— Ён мне не сказаў, што яго адправілі. Ён мне сказаў: «Мам, трэба ехаць туды і дапамагаць. У нас ва ўсіх спыталі: «Хлопцы, вы паедзеце? У вас ёсць выбар». Ён кажа: «Мам, як я магу не паехаць?» Я адказваю: «Сын, ды ты што, ну куды, там вайна, будзь у частцы, думаеш, тут дапамога Твая не спатрэбіцца? Служы пры часці, я хутка прыеду да цябе ў госці, вазьму адпачынак». Ён кажа: «Мам, я так не магу, я паеду». Напісаў добраахвотную згоду, што ён едзе. З'ехаў туды 10 лютага, і з канца лютага ніякай інфармацыі пра яго не было.
— Іх заахвочвалі дадатковымі выплатамі для ўдзелу ў спецаперацыі?
— Не, нічога такога няма. У нас сям'я ў прынцыпе заможная, гэты момант яго ніколі не турбаваў. Калі яму нешта трэба было, мы заўсёды адпраўлялі, дапамагалі. Не, яго не вабілі туды грашыма. Яго б і не завабілі. Ён проста чалавек трошкі не такі.
— Ці будуць вашай сям'і выплачваць кампенсацыю за смерць Мікіты?
— Так, учора сказалі, я нават не глядзела яшчэ.
— На старонцы «ВКонтакте» вы напісалі, што ягоны экіпаж перад гібеллю знішчыў «некалькі адзінак тэхнікі і пару дзясяткаў украфашыстаў». Адкуль вы пра гэта даведаліся?
— Гэта мне распавялі людзі, якія былі ў той жа часці ў раёне Ізюма, хто старэйшыя званнем. Сказалі: «Настасся Анатольеўна, ён у вас сапраўдны герой!» Яны мне скінулі гэтую інфармацыю, і я ўжо яе напісала. Так што інфармацыя пацверджана афіцэрамі, яго баявымі таварышамі.
— Ці патрэбная гэтая вайна?
— Столькі часу ўсё гэта доўжылася, мне зараз цяжка пра гэта казаць… У мяне ў галаве нічога не складваецца. Я думаю, калі б яна была не патрэбна, яе б, напэўна, і не было. І сын бы быў жывы. Я перажывала за кожнае дзіця як за сваё, калі бачыла ў інтэрнэце, што нехта загінуў. Нядаўна мне трапіўся пост пра хлопчыка, які таксама загінуў: 19 гадоў, сірата. Гэта жудасна. Я плачу за кожнае дзіця. Я шчыра верыла, што мой сын вернецца. Ён мне казаў: «Мам, не турбуйцеся, усё нармальна. Цяпер мы там усё наладзіць, і я дадому прыеду». Я кажу: «Сын, я малюся за цябе дзень і ноч. Я цябе вельмі прашу, беражы сябе!»
