Чытаю беларускія сайты і фігею. Людзі адно аднаго са сьвятам віншуюць. Цікава, зь якім, зь перамогай над белапалякамі?
У мяне сёньня ніякага сьвята няма. І справа тут не ў паходжаньні. І ня ў тым, што я ўпарта лічу сябе заходнікам. І нават ня ў тым, пра што пісаў у сваім геніяльным чатырохрадкоўі мой зямляк Усевалад Сьцебурака.
Справа хаця б у тым, што нехарашо такое сьвяткаваць: от, сёньня год, як у суседа сьпі*ьдзіў грушу. Нехарашо ў дачыненьні да ўсіх, каго тады забілі, павыганялі з хатаў і павывозілі на ўсход. А яшчэ - справа ў тым, што 17 верасьня 1939-га загінула ўсё тое, што мы дагэтуль шукаем па ўсёй краіне: загінула наша маленькая ўтульная еўрапейская Беларусь (с). І нічога вясёлага тут дакладна няма.
І шляхэтныя дэмакратычныя бэлярусцы, якія сёньня выюць у экстазе ад зьліцьця усіх іхных каханых беларусяў у адну цэлую, вялікую і непадзельную, мусяць усьвядоміць, што, зьнянацку апынуўшыся ў верасьні 1939-га, яны маглі б зь лёгкасьцю сябе пазнаць у люмпенах і алкоце, якія высыпалі на дарогі Заходняй Беларусі, вітаючы рускія танкі (с), у той час як прыстойныя людзі ўсіх сацыяльных статусаў і нацыянальнасьцяў зброяй альбо малітвай безнадзейна спрабавалі адвесьці непазьбежную бяду, якая насоўвалася на іх з усходу.
