«Не приведи Бог видеть русский бунт — бессмысленный и беспощадный» (А. Пушкін)
Учорашнія фотаздымкі з маскоўскага прадмесця Хімкі ўражаюць.
За адзін толькі мінулы тыдзень з Расіі прыйшлі навіны пра пагром маскоўскімі анархістамі хімкінскай адміністрацыі і атаку мясцовага насельніцтва на чачэнскую моладзь у дзіцячым лагеры на Кубані. Раней гэтым летам па расійскім інтэрнэце прагрымела гісторыя з так званымі прыморскімі партызанамі — групай адчайных радыкалаў, што сышлі ў лес і пачалі адстрэльваць міліцыянтаў. Што характэрна, дзеянні «партызанаў» выклікалі пераважна станоўчую рэакцыю ў расійскім грамадстве.
Гэткая актыўная агрэсія ў рэшце рэшт так ці інакш азначае пратэст супраць укаранёных у сённяшняй Расіі парадкаў — карупцыі, беззаконня, узурпаванасці ўлады.
Пратэст перастаў быць уласцівым адно толькі традыцыйнай палітычнай апазіцыі. Яўнымі апазіцыянерамі да ўлады пачалі сябе пазіцыянаваць вядомыя дзеячыЯк піша адзін пецярбуржскі аглядальнік, апазіцыйнасць увайшла ў Расіі ў моду. Але гледзячы на падзеі, не вельмі верыцца ў тое, што пратэст абмяжуецца толькі калонкай Эдуарда Лімонава ў люксусавым часопісе GQ, кліпам гламурнай спявачкі Каці Гардон альбо нават хуліганствам бліскучай «поп-культуры , антыўрадавыя матэрыялы з’яўляюцца ў глянцавых маскоўскіх часопісах.
Рана ці позна гэта мусіла пачацца.
Вялікая і непадкантрольная Расія — гэта не ўпарадкаваная напаўтаталітарная Беларусь, расійцы, якія «доўга запрагаюць, але хутка едуць», — гэта не памяркоўныя нардычныя беларусы.Адсутнасць свабоды слова і адносна дэмакратычных выбараў на любым узроўні паступова спараджаюць у Расіі шматкроць апісаны эфект катла з заваранай крышкай, які перад нашымі вачыма паціху пачынае трышчэць.
Улады Расіі павінны, нарэшце, пачаць дзейнічаць у адпаведнасці з словамі прэзідэнта Мядзведзева і «мадэрнізаваць», як гэта цяпер эўфемічна называецца, «палітычную сістэму» краіны.
У тым сэнсе, што «мадэрнізаваць» яе хаця б да ўзроўня ельцынскага часу.Іначай наступствы для Расіі і для ўсяго рэгіёна могуць быць непрадказальнымі.
