Пуцін і беларускія кнігі

Маскоўскія замалёўкі Віктара Шніпа.

Пуцін і беларускія кнігі

На Маскоўскую міжнародную кніжную выставу прыехаў Пуцін. Гэтая навіна ажывіла нашу дэлегацыю.

Павінен жа прэм’ер міністр Расіі наведаць ганаровага госця выставы-Рэспубліку Беларусь. Сабралася мора народу. Ансамбль «Свята» амаль гадзіну, як цяпер кажуць, зажыгаў. А Пуцін, пабыўшы на прэзентацыі кнігі пра Барыса Ельцына і даўшы каля ста аўтографаў, напачатку было пайшоў па выставачным комплексе, але, здалёку ўбачыўшы беларускі сцяг, пакінуў памяшканне…

Пушкін і Чырвоная плошча

Вечарам, пасля кніжнай выставы, я, як былы жыхар Масквы, павёў у метро на станцыю «Батанічная» Навума Гальпяровіча, Зосю Куставу і Алену Казак, каб заехаць на Пушкінскую плошчу. Дваццаць гадоў, якія мінулі пасля таго, як я жыў тут, далі знаць пра сябе, таму давялося зрабіць пяць перасадак, каб даехаць у патрэбнае места. Выйшлі з метро. Дзе ж помнік Пушкіну? Ледзьве разгледзіў з-за рэкламнага смецця.

Расказаўшы дзе і што, я павёў сваю кампанію на Чырвоную плошчу. Гулялі больш за гадзіну. Назад вярнуліся, зрабіўшы ў метро адну перасадку…

Гасцініца «Турыст»

Гасцініца «Турыст»- падрамантаваны савецкі будынак, у якім яшчэ дваццаць гадоў назад спыняліся з Саюзных рэспублік пераможцы сацыялістычных спаборніцтваў. Цяпер за 100 даляраў у суткі ў «Турысце» пасяліцца можа любы, каму ў Маскве няма дзе жыць. Праўда, «Турыст»-гэта не адна гасцініца, а сем. Я жыў у корпусе № 1. Мой нумар быў двухмесны, з просценькім тэлевізарам, з савецкім халадзільнікам, з графінам на стале і двума стаканамі. Было адчуванне, што я, пасяліўшыся ў «Турысце», трапіў у васьмідзесятыя гады мінулага стагоддзя…

Маскоўскае таксі

Масква. Беларускі вакзал. Шэсць гадзін раніцы. Я з Зосяй Куставай і Аленай Казак толькі што выйшлі з вагона. Сунемся з натоўпам. Таксісты прапануюць падвезці. Мы пытаемся кошт і адмаўляемся. Дорага.

Спадзяемся на метро. А там вар’яцкая чарга і мы вяртаемся да таксістаў. А іх ужо і няма. І раптам да нас падыходзіць высокі з пышнай шавялюрай мужчына і, даведаўшыся, што нам трэба ў гасцініцу «Турыст», просіць тысячу. Лена Іванаўна, а яна ў нас у «Мастацкай літаратуры» галоўны бухгалтар, кажа: «Даём шэсцьсот!» «Мала! Тысяча і ўсё тут!» «Раз так, то мы і на мятро можам заехаць!» «Няхай будзе не па-вашаму і не па-моўму! Васемсот!» «Шэсцьсот і не больш!» «Давайце за семсот!»- кажа мужчына. «Не! Шэсцьсот!» «Семсот!» «Ну тады за шэсьсот пяцьдзесят!»-прапануе Лена Іванаўна і таксіст, махнуўшы рукой у знак згоды, бярэ у нас найбольшую сумку і вядзе да машыны.«Калі б вы не былі маёй апошняй надзеяй зарабіць, то я б вас за такія грошы не павёз!»-кажа таксіст і, выехаўшы з прывакзальнай плошчы, націскае на газ.

Па Маскве едзе на хуткасці 100–110 кіламетраў у гадзіну. Я не дзіўлюся, бо калі ехаць так, як ездзяць у нас, то цябе іншыя машыны сапхнуць з дарогі…