«Камсамолка» паразмаўляла з сяброўкай падазраванага, якая разам са сваім хлопцам апошнія паўгода шмат кантактавала з затрыманым
Інфармацыі аб асноўным падазраваным у тэракце вельмі мала. Толькі старонка ў сацыяльных сетках, зарэгістраваная пад чужы прозвішчам. «Камсамолка» паразмаўляла з сяброўкай падазраванага, якая разам са сваім хлопцам апошнія паўгода шмат кантактавала з затрыманым. Яна размаўляла з падазраваным у тэракце за два дні да трагедыі ў мінскім метро.
Яны пазнаёміліся мінулым летам, калі хлопец толькі вярнуўся з арміі.
— Мы практычна кожны дзень стэлефаноўваліся і бачыліся, ён увесь час быў у нашай кампаніі. У астатні час ён альбо працаваў, альбо спаў. Ён такі соня!
З працы прыходзіць — адразу спаць.Выспіцца, адразу на вуліцу, безадмоўны быў: «Хадзем пагуляем? Хадзем!»
У сабе не замыкаўся, не знікаў нікуды.Каб мы заўважылі, што ён кудысьці збіраецца ехаць, рыхтавацца да нечага, знікае вечарамі — такога не было.
— Кажуць, што ён быў выдатнікам па хіміі?
— Так, ён распавядаў, што ў яго была добрая адзнака па хіміі.
Бо ў іх была добрая настаўніца, якая ставіла яму адзнаку за старанныя паводзіны. Прызнаваўся, што хімію ніколі не вучыў.Па астатніх прадметах быў троечнікам.
— А чым ён захапляецца?
— Ды нічым! Музыка яму не падабалася, і фільмы ён не глядзеў. Ні серыялы, ні жахі. Яму было ўсё роўна.
— А нам яго прыяцель распавёў, што ён новае прозвішча, пад якім зарэгістраваўся ў сацыяльных сетках, узяў якраз з серыяла.
— Проста ў войску нельга было карыстацца сацыяльнымі сеткамі. Каб мець зносіны з сябрамі, ён падпісаўся чужым імем.
У войску многія так робяць. Калі вярнуўся з войска, прозвішча на сапраўднае вырашыў не мяняць. Маўляў, за паўтара года службы на яго старонцы з’явілася шмат сяброў. Што цяпер, тлумачыць ім пра іншае прозвішча? .
— Праўда, што ён купіў машыну, а грошай, каб разлічыцца з крэдытам, не было?
— Не было ў яго ні машыны, ні правоў. І нават мары такой не было. На ім не віселі ніякія крэдыты.
Навошта? Цяпер ён не хацеў ні сям’і, ні дзяцей. Хацеў нагуляцца. Таму і з дзяўчатамі сур’ёзных адносін не будаваў. Ды і лянівы быў. Працаваў на заводзе, пакуль працавалася… Мы яму казалі: «Маўляў, змяняй працу, будзеш зарабляць больш!» А ён усё адмахваўся: «Там жа пахаць трэба, а я гультай такі!» З грашыма ў яго было нармальна. У пазыкі не лез, апранаўся нармальна. Бывала, што няма грошай — ну і няма…
— Праўда, што ён быў на ўліку ў міліцыі? Можа, па п’янцы пабіўся з кім…
— Ён ніколі не ўдзельнічаў у бойках. І прыводаў у міліцыю, наколькі я ведаю, у яго не было.
Спакойны быў.
— Значыць, праўду кажуць, што ён замкнёны?
— Ды не, ён таварыскі, вясёлы. Нічога дзіўнага ў ім мы не бачылі. У коле сяброў ён усім давяраў, заўсёды усміхаўся, не зайздросціў.
— Па яго старонцы ў Інтэрнэце падобна, што ён любіў прыгожае жыццё: дзяўчаты, рэстараны, весялосць. Ён на фота і з талеркай сушы пазіруе, і з скрываўленымі
— Ды гэта мы яго туды зацягнулі: «Сказалі, хадзем, патрасемся!» Мы яго сілай на дыскатэкі цягнулі. А ён незадаволены быў:
«Ды што там рабіць, музыка гэтая грукоча. Ай…»
А фота з сушы — так гэта ён на дні нараджэння аднаго. Яны тады пайшлі ў піцэрыю піва папіць і сушы паесці. А фатаграфавалі мы ўсюды…
— Калі вы бачыліся ў апошні раз?
— У пятніцу,
— Не заўважылі, што ў апошні час ён быў нейкім дзіўным?
— Ды не, звычайным. За гэтыя паўгода я пазнала яго вельмі добра і дзівацтвы б заўважыла.
— Вы ведаеце яго з мінулага лета, кажаце, што бачыліся практычна кожны дзень. У Мінск ён часта ездзіў?
— Не, ні разу. Нікуды не адлучаўся, заўсёды быў у Віцебску.
— А ён не хацеў пераехаць у Менск па лепшае жыццё?
— Не. Ён хацеў быць тут, з бацькамі. Працаваць і жыць. Навошта яму асобная кватэра? У яго з бацькамі на траіх,
Я набрала яго нумар у панядзелак,
