Дасягненні ў прафесійным спорце наўрад ці варта лічыць вялікімі перамогамі. Як і не варта забываць, што сам па сабе прафесійны спорт — проста рафініяваная і старажытная разнавіднасць
мэта ўсяго гэтага мерапрыемства толькі ў тым, каб вы паглядзелі рэкламу,пабачылі брэнды на трыко і пайшлі купілі ліцэнзіяваны сувенір з эмблемай улюблёнага клуба.
Але ва ўмовах адсутнасці выбітных і сусветна вядомых літаратараў, мастакоў, філосафаў ці бізнесменаў краіне даводзіцца, канечне, ганарыцца нават людзьмі, каму Бог даў хаця б талент пінаць скураны мяч ці махаць ракеткай перад тэлекамерамі. Беларусь не мае ніводнага стоадсоткава і выключна «свайго» нобелеўскага лаўрэята, але мае цяпер першую ракетку света па тэнісе — Вікторыю Азаранку.
Прыемна? Прыемна.
Але вельмі ўсцешыла, што ў
Вікторыя Фёдараўна вясёла гуляла ў тэніс з адным дыктатарам, які па некаторых дадзеных здзейсніў дзяржаўны пераварот з мэтай узурпацыі ўлады, нясе адказнасць за палітычныя рэпрэсіі, катаванні ў турмах і нерасследваныя знікненні (магчыма, забойствы) сваіх палітычных апанентаў.
Будучая першая ракетка свету вялікаму дыктатару тады
Жыццё прымусіла? Ці тэнісістка, што даўно пражывае ў Манака і трэніруецца ў ЗША, мае нагоду баяцца рэпрэсій з боку рэжыма?
Узгадайма на гэтым фоне Віталія Клічко, які ў часе Аранжавай рэвалюцыі — у самы яе разгар, калі перамога Юшчанка яшчэ не была перадвызначаная — дэманстратыўна выйшаў на вырашальны бой з памаранчавай стужкай на шортах.
Альбо ўзгадайма Сяргея Міхалка, калісьці простага
Можна асуджаць Азаранку за тую гульню з Лукашэнкам ці маўчанне што да беларускай дыктатуры, можна не асуджаць. Важней тое, што чакаць адпаведных словаў і адпаведнай грамадзянскай пазіцыі ад яе надыйшоў менавіта цяпер, калі вядомасць і аўтарытэт маладой тэнісісткі ў свеце зрабіліся яўна вышэйшымі, чым у Лукашэнкі.
Менавіта сёння, у зеніце славы, яна атрымала шанец сказаць сваё слова — каб увайсці ў гісторыю як нехта нашмат большы, чым проста таленавіты атлет.Ці скарыстаецца яна шансам? Пажывем — пабачым.
