Зміцер Вайцюшкевіч бадай што самая вялікая ахвяра беларускага «чорнага спісу» — калі ў іншых музыкаў зрэдку атрымліваецца арганізаваць клубны канцэрт, як было днём раней з «Нейра Дзюбель», то Вайцюшкевіч прэзентаваў свой новы альбом на вершы Рафала Ваячака «закрыта». На прэзентацыю былі запрошаныя чалавек пяцьдзесят.
У поўнай цемры пачынаецца аўдыётрансляцыя вершаў Ваячака: толькі сцэна, з белай прасцінай асвятляецца сафітам. Праз прасціну праступаюць рукі, твары, гітарны кофар — там працуюць два асістэнты музыкі. Пасля святло згасае, і па прасціне бягуць кадры з фільма пра Рафала Ваячака.
Зміцер Вайцюшкевіч выходзіць на сцэну ў старым паліто, апранутым на піжаму, якую выдаюць у псіхіятрычных лякарнях, і пачынае спяваць пад акампанемент электрычнай гітары.
Рафал Ваячак вядомы не толькі дзіўнымі для польскіх
некалькі спробаў самагубства, п’янства, дэпрэсія і цэлы шэраг растройстваў асобы. Прэзентацыя альбома на ягоныя вершы пераўтварылася ў тэатралізаванае падарожжа па фобіях паэта, якога ўвасобіў Вайцюшкевіч. Часам з прасціны пачынае ліцца кроў, часам праступае твар, з якім Вайцюшкевіч «змагаецца».
Мінімалістычны акампанемент гітары робіць і без таго змрочныя вершы Ваячака проста дэпрэсіяй у чыстым выглядзе, але талент паэта бярэ верх: людзям, якія прывыклі да класічнай рыфмаванай, упарадкаванай паэзіі гэта наўрад ці спадабаецца.
Альбом «Ваячак», над якім музыка працаваў шэсць год, у запісах гучыць зусім
Шкада, што прыхільнікі Вайцюшкевіча, якія больш прывыклі даВайцюшкевіча-музыкі , чым даВайцюшкевіча-акцёра , не змаглі гэтага бачыць: не дарма на некаторых старых афішах Зміцер так нагадваў патрыярха музычнага тэатра, Тома Уэйтса.
Спампаваць альбом можна тут
