Z adkazaŭ Paŭła Jakuboviča na pytańni ahladalnika radyjo «Svaboda» Jurja Drakachrusta ŭ prahramie «Praski akcent».
«10 hadoŭ tamu ja braŭ vialikaje interviju ŭ Alaksandra Ryhoraviča Łukašenki. I jon tady skazaŭ: «Ja ŭ čymści razumieju kanclera Lava Sapiehu. Pierad mnoju stajać ŭ peŭnym sensie tyja ž prablemy». I sapraŭdy, u Biełarusi šmat u čym prablemy tyja ž, što byli ŭ Vialikaha Kniastva Litoŭskaha.
U studzieni sioleta našu krainu: i levych, i pravych, i pravasłaŭnych, i katalikoŭ, – «Hazprom», jak braniravany kułak, sprabavaŭ pastavić na kaleni. Pryčym vielmi prahmatyčna: ci zdavajcie vašu pramysłovaść našym pradprymalnikam ci my adklučajem vam haz. Dziakavać Bohu, u adkaz hetyja ludzi atrymali ćviorduju i chałodnuju niepachisnaść, chacia, zrazumieła, ani prablema nia vyrašanaja, ani bolš šyrokaje pytańnie histaryčnaha vybaru.
Zachad hetak ža choładna pastaviŭsia da hetaj sytuacyi, maŭlaŭ, vy tam blizkija adzin da adnaho, dyk i vyrašajcie svaje spravy, a my z płotu pahladzim, čym heta ŭsio skončycca. Heta pieršaje majo udakładnieńnie.
Druhoje – nakont rasiejskaha kniazia Ivana Kality. Jon u historyi zastaŭsia nieadnaznačnaj fihuraj, ale, na moj pohlad, hałoŭnaje ŭ jahonaj dziejnaści było nie toje, što jon dałučyŭ niekalki kniastvaŭ da svajho Maskoŭskaha, a toje, što zachavaŭ dziaržaŭnaść i vychavaŭ u ludziej , asabliva ŭ moładzi, poŭnuju adsutnaść strachu pierad Ardoj. I tamu, kali jon pamior, źjavilisia i Sierhij Radanieski, i Dźmitry Danski.
Mnie zdajecca, hałoŭnaja zasłuha Alaksandra Ryhoraviča Łukašenki ŭ tym, što jon zachavaŭ Respubliku Biełaruś, zachavaŭ čałaviečy, duchoŭny patencyjał, ź jakoha ŭsio potym stvorycca: i hramadzianskaja supolnaść, i ŭpeŭnienaść, što my biełarusy i Maskva dla nas – stalica vielmi družalubnaj dziaržavy, ale nia bolš taho. Hetak, jak i Varšava. Što my – častka Eŭropy. Ale hety peryjad treba pieražyć.
Śviatłana Aleksijevič, jak bujny litaratar, vykazała toje, što chvaluje nas usich – nas čakajuć ciažkija časy. I rychtujučysia da hetych časoŭ, nieabchodnaja ŭnutranaja kansalidacyja. I toje, što takaja kansalidacyja jość, na moj pohlad, – hałoŭnaja zasłuha Łukašenki i času Łukašenki, pry ŭsich ekstravahantnaściach prapahandy, niechlamiažaści litarataraŭ i kampazytaraŭ, adsutnaści ahulnanacyjanalnych dyskusij. Ja, darečy, za ich. Polšča svaim «kruhłym stałom» pakazała, jak heta važna. Ale samaje hałoŭnaje, što vyrastaje novy narod».
Radyjo «Svaboda», Praski akcent.
