Siońnia — pravasłaŭnaje śviata pieršaviarchoŭnych apostałaŭ Piatra i Paŭła. Tak atrymałasia, što mienavita ŭ hety dzień ja pačynaju vieści svoj błoh na Našaj Nivie. Heta, spadziajusia, nie vypadkova i navat davoli symbalična.
Siońniašniaje śviata adno z hałoŭnych, ale nie nastolki, kab uvachodzić u lik 12‑ci samych pieršych. I tym nia mieńš, jamu papiaredničaje adzin z čatyroch praciahłych pastoŭ. «Piatroŭ post» — heta bolš viadomaja i raspaŭsiudžanaja jaho nazva. Ale jość i inšaja, jakaja lepš adlustroŭvaje jaho sens. Hety post nazyvajuć jašče «Apostalskim».
Jon pačynajecca amal adrazu (praz tydzień) paśla śviata Piacidziesiatnicy (jakoje ŭ narodzie jašče nazyvajecca «Siomuchaj»), śviata padaravańnia apostałam nadzvyčajnaj mocy ad Ducha Śviatoha dla taho, kab nieści ŭ śviet Dabravieście. Ale ludzi — nie maryjanetki dla Boha: jakuju b moc jon nie nadavaŭ, za čałaviekam zastajecca svaja častka ŭdziełu ŭ ahulnaj spravie z Boham. Paraŭnalna z Božaj častkaj jana, zrazumieła, našmat mieńšaja, ale pa mierach čałavieka ź jaho słabinami jana vielmi i vielmi značnaja. Ad čałavieka patrabujecca peŭnaja padrychtoŭka, kancentracyja viery i ŭsioj čałaviečaj mocy, kab iści na hety podźvih — nia prosta pajści i niešta raspavieści, «paahitavać», ale sutyknucca tvaram u tvar z usioj złościu, jakaja jość pad niabiosami, i pieramahčy hetuju złość, i pieramahčy nia złościu ŭ adkaz, a dabrom i luboŭju. Voś Apostalski post i symbalizuje nieabchodnaść hetaj padrychtoŭki i kancentracyi duchoŭnaj mocy, bo post naohuł, darečy, zaŭsiody stavić metaj takuju kancentracyju.
Nam, ludziam, Boh šmat što davieryŭ. Zrabiŭ tak, što ad nas zaležyć Jahonaja sprava, ažyćciaŭleńnie Jahonych metaŭ. My paklikany być Jahonymi apostałami, nieści Jahonaje Słova i Jahonuju Praŭdu ŭ śviet. Jon daje nam Svaje błahasłavieńnie. A ad nas patrabujecca hatoŭnaść, mužnaść i adkaznaść.
U hety śviatočny dzień ja vinšuju kožnaha chryścijanina. Ale asabliva źviartajusia da tych, chto karystajecca słovam jak pryładaj ci, kali možna tak skazać, «srodkam infarmacyi». Ja zyču vam (i sabie ŭ tym liku), kab hetaje naša čałaviečaje słova stałasia chacia b niejkim adbitkam Słova ź vialikaj litary, Słova Taho, Chto daravaŭ nam mahčymaść dziećmi Božymi zvacca.
