Paśla taho, jak u Biełarusi była zabaronienaja satyryčnaja hazeta «Navinki», jaje vysakarodnuju misiju ŭzvaliła na siabie «Respublika».
Najbolš vartyja ŭvahi materyjały, jak mnie padałosia, na minułym tydni nadrukavanyja ŭ hazecie «Respublika». Voźmiem, naprykład, interviju viadomaha rasiejskaha mastaka Michaiła Šemiakina, jaki ŭpryhožyŭ svajoju personaj «Słavianski bazar»:
«Ja był prihłašien i s vielikoj ochotoj prijechał na fiestival. Vo‑piervych, mnoho o niem słyšał i siejčas ubiediłsia, čto eto očień intieriesnaja tradicija. A vo‑vtorych, ja prijechał s priedłožienijem otkryť v Biełarusi filiał svojeho instituta fiłosofii i psichołohii tvorčiestva. Vozmožno, zdieś pojavitsia i juvielirnaja mastierskaja, v sozdanii kotoroj ja moh by priniať učastije. Eti idiei my obsuždali vo vriemia vstrieči s Priezidientom Biełarusi.
Čto kasajetsia vpiečatlenij, to ja uvidieł, naprimier, zamiečatielnoje, na moj vzhlad, sooružienije amfitieatra s vielikolepnoj v architiekturnom płanie kryšiej. Kstati, pozdnim viečierom, vozvraŝajaś pośle koncierta domoj pieškom (dvižienije mašin było pieriekryto), obratił vnimanije na hulajuŝuju po horodu mołodiež i vspomnił, kak sovsiem niedavno mnie prišłoś pobyvať na bolšom mołodiežnom prazdnikie v Pietierburhie. Tam mnie posovietovali dažie nie vylezať iz mašiny, potomu čto povsiudu sovieršienno pjanyje podrostki, raźbityje butyłki, mnoho ludiej s okrovavlennymi licami… Po nočnomu fiestivalnomu Vitiebsku ja šieł očień spokojno i čuvstvovał siebia ujutno v tołpie ludiej».
Kali na «Słavianski bazar» pryjaždžaje viadomy maskoŭski mastak, jaki specyjalizujecca na paradnych partretach načalstva, Nikas Safronaŭ, kab pisać Łukašenku, tut usio zrazumieła. Ale kali na śviata papsy zavitvaje mastak‑nonkanfarmist (tak za savieckim časam nazyvali tych, čyja tvorčaść nia ŭpisvałasia ŭ paradny «sacrealizm») Šemiakin, dy jašče zachaplajecca dacham amfiteatra ŭ horadzie Šahała, dy jašče abmiarkoŭvaje z kiraŭnikom dziaržavy niejkija filazofskija idei… A moža, skulptar, viadomy jašče j svaimi niestandartnymi manierami dy «prykołami», prosta pažartavaŭ? Ale žart atrymaŭsia niejki niaśmiešny.
Šmat cikavaj i zabaŭnaj infarmacyi paviedamiŭ pakul jašče žyvym čytačam «Respubliki» staršynia Savietu dyrektaraŭ pachavalnych arhanizacyjaŭ Biełarusi Mikałaj Ratkievič:
«Pri vyborie hroba mnohoje zavisit ot dienieh v košielkie. Cienovaja raźbiežka — ot 115 tysiač do 3 millionov rublej. Polzujutsia sprosom obityje śvietłoj tkańju ili łakirovannyje hroby‑kupie. Na Zapadie i v Rośsii možno izhotoviť hrob po individualnym zakazam nie tolko v vidie sportivnych i turističieskich sumok i musornych kontiejnierov, no i muzykalnych instrumientov, źvieriej, transportnych sriedstv, butyłok…
Siejčas na Zapadie i v Rośsii hroby — eto nastojaŝije proiźviedienija iskusstva, zakazy byvajut očień nieobyčnymi, ich stoimosť dochodit do 20 tysiač u.ie Odna iz minskich mołodych siemiej choroniła otca. Oni priedpołahali, čto umieršij nie ušieł ot nich navsiehda, a, vozmožno, usnuł kriepkim letarhičieskim snom. I chotieli zakazať hrob s kondicionierom, połočkoj dla mobilnoho tielefona i trubkoj dla śviežieho vozducha. Ciena ich nie smuŝała, odnako prišłoś otkazať».
Karaciej, ni siabra ŭ «butelcy» nie pachavaješ, ni voraha ŭ «śmietniku». I ŭ hetaj sfery naša Biełaruś — adziny farpost ci to zdarovaha sensu, ci to parušeńnia pravoŭ niabožčyka. Bo navat paśla śmierci miančuk zaležyć ad načalstva — u dadzienym vypadku, ad hałoŭnaha dałakopa respubliki spadara Ratkieviča. A pamiraje, miž inšym, u stalicy kala saraka čałaviek štodnia.
A palityčny ahladalnik «Respubliki» Jaŭhien Rościkaŭ — vidać, za adsutnaściu inšych temaŭ, usio piša pra Kanhres demakratyčnych siłaŭ, jaki adbyŭsia sioleta ŭ traŭni.
«Prošiedšij v maje konhriess nahladno prodiemonstrirovał, kto v oppozicii siehodnia pravit bał. Nie pomohli Milinkieviču ni «usłovno‑dosročno» priletievšije na konhriess Statkievič i Sievieriniec, ni vopli aktivistov «Mołodoho fronta» i pročich poddierživajuŝich jeho hruppirovok iz mołodiežnych struktur. (…)
No ambicii, vzyhrav, užie nie pozvolajut jemu ostanoviťsia. Ostapa, kak hovoritsia, poniesło. «Ja politik i odnovriemienno hraždanskij lidier, — objavlajet Milinkievič v rasprostraniennom niedavno zajavlenii. I prodołžajet: — Sčitaju, čto v nyniešnich usłovijach imienno mnie otviediena miśsija konsolidacii širokoho diemokratičieskoho obŝiestva».
Vot tak, ni bolšie ni mieńšie! Kak hovoritsia, skromnieńko, no so vkusom. Miśsionier — eto jeŝie kuda ni šło, ich niemało było na našiem vieku. Privykli. Vot kohda etot hospodin objavit siebia «mieśsijej» (do etoho, pochožie, nie tak daleko), tut už śpiecialistam iz Novinok nado byť načieku».
Vidać, paśla taho, jak u Biełarusi była zabaronienaja satyryčnaja hazeta «Navinki», jaje vysakarodnuju misiju ŭzvaliła na siabie «Respublika». Jaje aŭtary prymajuć čytačoŭ za pacyjentaŭ, a samich siabie trymajuć za lekaraŭ. Pracujuć, što nazyvajecca, na miažy nervovaha zryvu. Što ž, jak kaža ŭ takich vypadkach adzin moj znajomy, «za čužy dyjahnaz nie adkazvaju».
