Pabačyŭ, jak vyhladaje ŭlotka, za raspaŭsiud jakoj było zatrymana kala 60 junakoŭ i dziaŭčat, i serca nie stryvała.
Niaŭžo nichto nia daść pa rukach hetym «malaram», u jakich na śviatočnych plakatach niechta topčacca pa nacyjanalnaj śviatyni? Dyj naahuł, ściah unizie (aproč schilenaha ci pryspuščanaha ŭ pamiać zahinuŭšych patryjotaŭ) vyhladaje zvyšnienaturalnym. Isnuje navat ustojlivaje słovazłučeńnie «uźniać ściah» albo u dadzienym vypadku «ŭźniać ściah u honar…»
Ja pamiataju, jak 1 traŭnia 2002‑ha čornyja ludzi vałakli mianie pa płoščy pierad mahiloŭskim abłvykankamam, a za śpinaj pačuŭ, jak na pytańnie: «Za što jaho?» — čysty dziavočy hołas adkazvaje: «Za toje, što padniaŭ naš ściah!» Pamiataju, jak za hety ściah potym dušyli mianie, vyrvaŭšy huzik, u zahłušanym mikraaŭtobusie z tanavanym škłom, vyciahnuli z dyktafonu stužku z repartažam, zabrali pačatak cyharetaŭ, škumatali pałotnišča. Pa skančeńni dziaržaŭnaha śviata mianie vypuścili (užo z pastarunku), rečy nie viarnuŭšy. Tolki ściah padpałkoŭnik prynios, chacia i ładna pakamiečany, ale akuratny zhornuty… (Ničoha, ściah važniejšy, a ŭžo tronki da jaho chutka znajšlisia j novyja.) Dyk atrymlivajecca, što našyja vorahi bolej pavažajuć naš ściah?
