Da hetaha tolki vierniki malilisia za viartańnie chramu, a śviatary nie navažvalisia pryjści da chramu.
A 18-j hadzinie viečara sierady kala Śviatoha Jazepa sabrałasia paru dziasiatkaŭ čałaviek. Potym dajšło da 100 čałaviek, ludzi ŭvieś čas padychodziać. Ludzi iduć z kvietkami. Byŭ zrobleny impravizavany ałtar. Napačatku prysutničali babulki‑viernicy, ale potym padciahnułasia moładź.
Ksiondz, jaki adpraŭlaje słužbu, paprasiŭ nie nazyvać svajo imia. Pierad pačatkam słužby jon skazaŭ: «Niekalki hadoŭ viadziecca baraćba za viartańnie śviatyni. My chočam tolki adnaho, kab tut zahučali pieśni pachvały Panu Bohu». Śviatar taksama zaznačyŭ, što budynak važna zachavać nia tolki jak chram, ale i jak histaryčnuju kaštoŭnaść.
Imša viadziecca, naturalna, pa‑biełarusku.
Niama pakul ni milicyi, mała viadomych hramadzkich dziejačaŭ. Pryjšli piśmieńnik Illa Sin, barysaŭski aktyvist Źmicier Barodka, kaardynatar "Chartyi'97" Źmicier Bandarenka, historyk Aleś Bieły.
***
Vierniki niekalki hadoŭ hady zmahajucca za viartańnie carkvy Śviatoha Jazepa. Raniej u carkvie i bernardynskim manastyry, častkaj jakoha jana była, raźmiaščałasia vajskovaja kamendatura. Asablivyja pratesty viernikaŭ vyklikała žadańnie ŭładaŭ pieradać kvartał arabskim investaram dla vybudovy tam piacizorkavaha hatelu z saŭnaj i boŭlinham. Malitvy za viartańnie carkvy prachodzili la jaje muroŭ štodzień. Siońnia, na śviata Ŭšeścia Baharodzicy, upieršyniu pad murami prachodzić słužba.
