Raźvitacca ź Jurasiom Bušlakovym pryjšli jahonyja rodnyja, bližejšyja siabry i paplečniki — a heta viadomyja ŭ krainie litaratary, navukoŭcy, žurnalisty, vykładčyki i studenty. Dziasiatki ludziej nieśli da truny biełyja i čyrvonyja kvietki, zapalvali śviečki i kazali słovy pamiaci. Havoryć žurnalist Źmicier Łukašuk, litaratarka Taćciana Śnitko, paet Źmicier Višnioŭ.
Łukašuk: «Ź Jurasiom my pracavali razam vielmi daŭno, jašče na radyjo 101.2. Heta vielmi vybitny žurnalist, movaznaŭca. Jon daravaŭ mnie knihi, da vydańnia jakich spryčyniaŭsia, my siabravali i ja vielmi hanarusia, što jon chrosny baćka majoj dački».
Śnitko: «Ja zapomniła jaho, jak čałavieka intelihientnaha, jakich mała, jahony rozum, jahonaja adukavanaść niezvyčajnaja. I samaje hałoŭnaje, što ŭsio heta spałučałasia ź vialikaj dabrynioj da ludziej. Ja prosta nie mahu pavieryć, što Jurasia niama».
Višnioŭ: «Juraś byŭ vielmi śvietły čałaviek, cudoŭny navukoviec, vielmi śvietły čałaviek. Mnie vielmi sumna, što ŭ takim uzroście sychodziać ludzi jahonaha kštałtu. Mnie padajecca, što heta vielmi vialikaja niedarečnaść».
Truna ź ciełam Jurasia Bušlakova była pakryta vialikim bieł-čyrvona-biełym ściaham. Cyrymonija raźvitańnia raspačałasia malitvaj, jakuju adpraviŭ śviatar hreka-katalickaj carkvy, ajciec Andrej Abłamiejka. Słova braŭ hieraldyst Uładzimier Krukoŭski, movaznaŭca, vykładčyk i hramadzki dziejač Lavon Barščeŭski, staršynia Biełaruskaha PEN-centru Andrej Chadanovič, žurnalist Vital Cyhankoŭ. Hałoŭnaja dumka kožnaj pramovy — adychod Jurasia Bušlakova — strata dla ŭsiaho biełaruskaha. Redaktar časopisu «ARCHE» Valer Bułhakaŭ — siabar Jurasia Bušlakova z časoŭ studenctva — u raźvitalnym słovie skazaŭ:
«Dla mianie Juraś Bušlakoŭ byŭ prykładam chryścijanina. Dla jaho słužeńnie biełaruščynie nie było kańjunkturnym, jon byŭ biełaruskamoŭnym naskroź: jon byŭ biełaruskamoŭnym u kramach, jon byŭ biełaruskamoŭnym u taksoŭkach i ciahnikach, jon byŭ biełaruskamoŭnym, kali chadziŭ na ciažkija vizyty ŭ onkadyspanser. Być śviadomym i aktyŭnym biełarusam u biełaruskim hramadztvie nadzvyčaj ciažka pieradusim z pryčyny psychalahičnych vydatkaŭ. Juraś prajšoŭ svoj kryžovy šlach ad pačatku da kanca. I mahčyma, što akurat naša čerstvaść, naša nieŭsprymalnaść, naša paharda da biełaruskaj movy i kultury i spryčynili jahony taki chutki i zaŭčasny kaniec».
Daskanałaja adukacyja i bliskučaje viedańnie movy dazvalali Jurasiu Bušlakovu być nia tolki lideram novaj płyni biełaruskaha movaznaŭstva, ale i vysokaprafesijnym vykładčykam, talenavitym žurnalistam. Apošnija hady Juraś Bušlakoŭ pracavaŭ u redakcyi radyjo "Svaboda".
Dyrektar radyjo "Svaboda" Alaksandr Łukašuk na raźvitańnie ź siabram i paplečnikam skazaŭ: «Samaja vialikaja strata — heta strata — dla baćkoŭ syna, dla syna baćki, dla kachanaj žančyny kachanaha čałavieka. Ale hetuju vialikuju stratu rodnych i blizkich Jurasia, jak svaju asabistuju, taksama siońnia pieražyvajuć tyja, chto ź Jurasiom byŭ znajomy, viedaŭ i pracavaŭ razam. U hetyja dni stanovicca zrazumieła, što strata Jurasia — heta ahulnanacyjanalnaja strata. Heta ahulnanacyjanalnaja strata, bo sprava, jakoju jon zajmaŭsia — lubić, bierahčy, macavać rodnuju movu — heta padstavovaja sprava biełaruskaj kultury, biełaruskaj niezaležnaści, biełaruskaj pryšłaści».
Pachavali Jurasia Bušlakova na Paŭnočnych mohiłkach Miensku.
