Praz usie «našy» dyskusii pra Biełaruś prachodziać try pohlady.
Pieršy. U Biełarusi ŭsio haŭno. Škoły — haŭno, pradukty — haŭno, restarany — haŭno, a samaje hałoŭnaje haŭno — heta narod, jakoha nikoli nia źmieniš. I Łukašenka tut nie pry čym, sydzie Łukašenka — budzie toje samaje. Tamu — treba valić adsiul.
Druhi. U nas usio moža być narmalna, my całkam eŭrapiejskija ludzi, bolš eŭrapiejskija, čym jakija rumyny ci baŭhary. U Rasiei poŭna prablemaŭ, a ŭ nas tolki adna prablema — Łukašenka. Jak tolki skiniem Łukašenku, usio budzie narmalna. Tamu — treba zmahacca
Treci. Kraina i narod raźvivajecca, isnavańnie Łukašenki asabliva nie zaminaje žyć i pracavać tamu, chto žadaje. Možna rabić masu dobrych spravaŭ, raźvivać prajekty, budavać siadziby, abaraniać movu, dapamahać ludziam, i nichto hetamu nie pieraškodzić. Tamu — treba žyć tut i ciapier.
Na žal, niejkaj formy spałučeńnia hetych troch roznych pazycyjaŭ amal nie byvaje. U hetym i prablema.
