Va ŭpłyvovaj niamieckaj haziecie Frankfurter Allgemeine Zeitung źjaviłasia intervju sa Śviatłanaj Aleksijevič. Biełaruskaja piśmieńnica dała jaho z nahody prysudžeńnia joj prestyžnaj Premii miru niamieckich knihavydaŭcoŭ. U intervju, siarod inšaha, piśmieńnica vykazałasia nakont svajoj kulturnaj prynaležnaści i staŭleńnia da biełaruskaj movy.
Na repliku haziety «Choć Minsk — Vaš rodny horad, ale Vy nie pišacie
«Tak, ja pišu tolki
Adnak paźniej u intervju radyjo «Svaboda» piśmieńnica zajaviła, što takoha nie kazała: «Viadoma ž, ja takoha nie kazała. Tut toj vypadak, kali na tekst i duch intervju nakłałasia asoba čałavieka, jaki jaho rabiŭ. Sa mnoj havaryła maskoŭskaja karespandentka haziety, mahčyma, jaje rasiejskaja mova była niedaskanałaja, mahčyma, jana padała tam niešta tak, jak by sama chacieła heta pačuć.
Ja nijak nie mahła skazać toje, što napisana ŭ tekście intervju. Heta zusim nie adpaviadaje maim pierakanańniam. Ja zaŭsiody kazała, što ŭ mianie dźvie maci — biełaruskaja vioska, u jakoj ja vyrasła, i rasiejskaja kultura, u jakoj ja vychoŭvałasia. Jak možna ad ich admovicca?
Biełaruskaja mova dla mianie — heta i viaskovyja krajavidy, i viaskovyja babki, siarod jakich ja rasła, praź biełaruskuju movu ja paznavała śviet žanočaha hołasu — ja nikoli nie ličyła i nie liču jaje niejkaj adstałaj ci niaśpiełaj».
U intervju niamieckaj haziecie Aleksijevič taksama nazvała Łukašenka adpaviednym čakańniam bolšaści biełaruskaha naroda i sapraŭdy blizkim da prostych ludziej.
