Našy hieroi vielmi cikaviacca svaim radavodam i zmahli prasačyć jaho na praciahu stahodździa. Mažliva, žančynam hetaj siamji niabiosami nakavana być mamami dačušak…
My paznajomilisia z pradstaŭnicami čatyroch pakaleńniaŭ hetaj družnaj siamji.
Hałoŭnaja ŭ ich -- Vanda Daminikaŭna Dziemidovič. Niadaŭna jana adznačyła 75-hodździe. Imianińnica starejšaja z troch siaścior. U kožnaj ź ich pa dźvie dački. Jany taksama mamy dačušak, babuli ŭnučak. Kolki ŭsiaho žančyn u Dziemidovičaŭ?
«Heta naša siamiejnaja zahadka, — uśmichajecca Vanda Daminikaŭna. – Kali za adnym stałom źbirajucca ŭsie rodnyja, to žančyn siarod ich pieravažnaja bolšaść – až 23».
Hałoŭnaje miesca, dzie sustrakajecca vialikaja siamja, — baćkoŭski dom. Na žal, Vanda Daminikaŭna zastałasia ŭžo adna. Ale dzieci, unuki i praŭnuki nie dajuć joj sumavać i naviedvajuć štodnia. Ad ščyrych uśmiešak «dziavočaha bataljona», jak sami nazyvajuć siabie Dziemidovičy, ciaplej i śviatlej stanovicca na ŭsioj vulicy Paŭnočnaj, dzie žyvie Vanda Daminikaŭna.
Lubimaja strava siamji – draniki
Hatujuć ich usie razam.
— Nikoli nie ličyli, kolki blinoŭ treba śpiačy, kab kožnamu chapiła, — dałučajecca da razmovy starejšaja dačka Vandy Daminikaŭny Taćciana Maćviejeŭna.
Nivodnaja siamiejnaja sustreča nie abychodzicca bieź piesień. I tut ža va ŭnison źlivajucca zvonkija hałasy siaścior Taćciany i Śviatłany, jakija liryčna zaciahvajuć «Vinovata li ja…».
«My vielmi lubim tancavać, – praciahvaje Śviatłana Maćviejeŭna. – Navat mama prytancoŭvaje».
«U našaj siamji pradstaŭnicy słabaha połu zusim nie słabyja, — havoryć Vanda Daminikaŭna».
Jany — ruplivyja haspadyni, kłapatlivyja mamy, piaščotnyja babuli, dobryja rabotnicy. Vanda Daminikaŭna amal čatyry dziesiacihodździ adpracavała vyšyvalščycaj na miascovaj fabrycy mastackich vyrabaŭ. Jak umiełaja majstrycha, jana składała svoj los va ŭzory, ale… niemudrahielistyja.
Dačok, unučak i praŭnučak Vanda Daminikaŭna najpierš vučyć prostym žyćciovym iścinam – ščyraści, spahadzie, pracavitaści.
Ci marać jany pra chłopčyka, jakoha niama ŭ siamji stolki hadoŭ?
Žančyny na imhnieńnie razhubilisia i da adzinaha mierkavańnia tak i nie pryjšli.
«Ja takaja ščaślivaja, što ŭ mianie naradziłasia Miłana, — zaŭvažyła ŭnučka Vandy Daminikaŭny Kaciaryna, jakaja paŭhoda tamu stała mamaj. – Svajho muža adrazu papiaredziła, što ŭ nas budzie dziaŭčynka. Zdajecca, jon zadavoleny tym, što staŭ baćkam dačuški».
I niachaj u hetaj šumnaj siamji jašče šmat stahodździaŭ hučać losavyznačalnyja i pryjemnyja słovy: «U vas budzie dziaŭčynka…»!
