U Minsku hamialčanina Juryja Rubcova, jaki pryjšoŭ na akcyju z nahody Dziadoŭ u majcy z nadpisam «Łukašenka, sychodź!», asudzili na 3 sutak aryštu.
Jak vy da hetaha staviciesia, spytaŭsia karespandent BiełaPAN u žycharoŭ Hrodna.
«Heta nierazumna. A navošta? Heta płakat svajho rodu. Kali ty za niešta hałasuješ, to hałasuj — dzie naležyć, patrabuj tam. Ci nie chadzi na vybary, arhanizoŭvaj inšuju partyju, a tak čaho «kryčać» u hetaj majcy? Nu, vyjšaŭ i vyjšaŭ, ja liču, ludzi pavinny razabracca ŭ hetym».
«Tut baišsia skazać, pa-pieršaje!»
«Moža, kali hruba — možna ž usiakaje napisać. Hledziačy, ź jakoha boku pahladzieć».
«Uvohule ŭ nas u krainie svaboda słova, i kožny moža skazać toje, što jon choča, kab heta ŭ narmalnaj formie było. Tym bolš ni imia, ni pasady tam nie było, a jon u nas nie adzin taki ŭ krainie».
«Tam ža nie było ŭ hrubaj formie napisana, prosta — sychodź. Luby čałaviek moža syści — i dyrektar, i taksist, lubomu možna napisać — sychodź».
«Chto ž jaho viedaje, nie bačyŭ tuju majku, česnaje słova. Tamu što na majcy moža roznaje być napisana. Kab voś na jaje pahladzieć, to možna było b skazać — dobraja majka ci drennaja!»
«Nu, dvaccać pieršy viek — što choča čałaviek, toje i nosić. Da palityki heta spravy nie maje, ja tak dumaju. Kaniečnie, niapravilna».
«Tut adna sprava — toje, što dumaje narod… Jak tut skazać: treba dumać spačatku — što nadziavać i dzie ty žyvieš, niejak tak, napeŭna».
«Ja asabliva ŭ heta nie ŭnikaju, ale skažu ščyra: takaja situacyja mnie nie padabajecca, kali adzin, jak kažuć, dyktatar aŭtarytarna vyrašaje ŭsio — jak tam karovu daić i bulbu sadžać.
Kali ŭ nas demakratyja i vybary, značyć, možna hałasavać za, možna hałasavać suprać, dakładniej — ahitavać. Pravilna? Heta ž taja samaja ahitacyja suprać, nie źnievažańnie brydkimi słovami, pravilna?
Tak što hetaha ja nie ŭchvalaju. Padrabiaznaściaŭ nia viedaju, ale chapaje takich vypadkaŭ: aby za što pryčapicca i ŭpajać termin čałavieku ci štraf. Kab bajalisia, kab byli cichija».
