U suviazi z hreckimi padziejami ŭva mnie zmahajucca dva pačućci. Z adnaho boku, škada tych amal 40 pracentaŭ razvažlivych i adekvatnych hrekaŭ, jakija hałasavali «za», niahledziačy na patryjatyčnuju rytoryku i zaŭsiodnaje žadańnie bolšaści praciahvać chalavu. Na samoj spravie, 40 pracentaŭ — heta davoli šmat u takoj sytuacyi.
Ale z druhoha boku, u maim staŭleńni pieravažaje złaradztva. Chacia lepiej davajcie nazaviem heta «pačućciem spraviadlivaści». To bok, chočacca, kab kraina, jakaja hadami žyła nie pa srodkach, adkazała za svoj śviadomy i demakratyčny vybar. Kab jany vyjšli z zony eŭra i pačali budavać samastojna svoj ułasny anarchičny sacyjalizm — nazło roznym Bundesbankam. Moža jany ŭ ramkach baraćby z ekspłuatacyjaj ustalujuć pensiju z 30-ci hadoŭ, uviaduć biespłatnuju adukacyju, achovu zdaroŭja i sto hram aliŭkaŭ štodnia. I kab heta lahična zakončyłasia tak jak u Venesuele — čerhami i tałonami. Bo vielmi časta tolki mocnaja padzieńnie dapamahaje nacyi zrazumieć, što jana niasłušna žyvie i haspadarać.
Ale vialikaja imaviernaść, što hetaha nia budzie. Što dobryja kredytory znoŭ znojduć šlach da kampramisu, znoŭ praciahnuć ruku, kab nie pakutavali «prostyja ludzi». Adna nadzieja na Merkiel, jakaja ci nie adzinaja ŭ Eŭropie moža dazvolić sabie dumać nia tolki pra najbližejšyja vybary, ale i pra stratehičnyja rečy.
A kruta było b, kab hrekam skazali — «idzicie nafih, žyvicie jak chočacie, jak možacie, jak prahałasavali». Byŭ by ŭrok dla mnohich, i na hady.
