Čarhovaja sproba zładzić kancert Źmitra Vajciuškieviča ŭ Miensku skončyłasia niaŭdała. Upraŭleńnie idealahičnaj raboty Mienharvykankama nie vydała hastrolnaje paśviedčańnie na vystup viadomaha biełaruskaha vykanaŭcy, jakoje planavałasia na 22 lipienia. Vajciuškievič mieŭsia pakazać prahramu na vieršy Ŭładzimiera Majakoŭskaha z nahody dnia narodzinaŭ paeta ŭ Domie Maskvy. Papiaredniaja zhoda ź placoŭkaju była dasiahnutaja.
Kali raniej vystupy Vajciuškieviča zryvalisia z nadumanych pryčynaŭ, prosta pa telefanavańniu źvierchu(prykłady – Vorša, Połacak, kaladny kancert u Miensku, kancert u miežach «Žyvoha Tuzina» dy inš.), to ŭ hetym vypadku čynoŭniki ŭpieršyniu dali aficyjnaje tłumačeńnie za podpisam pieršaha namieśnika načalnika hałoŭnaha ŭpraŭleńnia idealahičnaj raboty, kultury i pa spravach moładzi – kiraŭnika ŭpraŭleńnia kultury Mienharvykankama (tak aficyjna hučyć pasada) Vitaliny Rudzikavaj. Admova ŭ vydačy hastrolnaha paśviedčańnia źviazanaja z tym, što dziejnaść vykanaŭcy, na dumku čynoŭnicy, padpadaje pad dziejańnia punkta 5 hłavy 2 ukaza kiraŭnika dziaržavy №257. U im viadziecca pra toje, što arhanizacyja i praviadzieńnie kancertaŭ, jakija majuć na mecie ažyćciaŭleńnie prapahandy vajny ci ekstrymisckaj dziejnaści; pradstaŭlajuć pahrozu nacyjanalnaj biaśpiecy, hramadzkamu paradku, maralnaści i zdaroŭju nasielnictva, pravam i svabodam hramadzian; parušajuć inšyja akty zakanadaŭstva, u tym liku ab aŭtarskim pravie i sumiežnych pravach.
Da hetaj vysnovy Vitalina Rudzikava pryjšła pry «vyvučeńni dziejnaści» Źmitra Vajciuškieviča. Ale spasyłki i prykłady, jakija b pra heta śviedčyli, nie pryviała. U razmovie z arhanizataram kancertu Vajciuškieviča ideolah zajaviła, što «pasłuchała aŭdyjo i pahladzieła videa» u siecivie i asabista pryniała rašeńnie nie dazvalać mierapryjemstva. Kankretna da Majakoŭskaha čynoŭnica pretenzijaj nia mieła, jana ŭdakładniła, što sprava tyčycca kankretna tvorčaści Vajciuškieviča.
Sam Źmicier u kamentary dla Tuzin.fm adkazaŭ na kožny punkt pieršaha aficyjnaha abvinavačvańnia ŭ svoj bok. «U mianie hety dakument vyklikaje poŭnuju źbiantežanaść. Nivodnaja ź pieraličanych padstavaŭ nia maje ničoha supolnaha z majoj tvorčaściu. U maich śpievach niama ani prapahandy vajny, ani ekstrymizmu. Naadvarot – ja imknusia słavić Biełaruś z dapamohaj piesień na vieršy jak biełaruskich, tak i zamiežnych paetaŭ. Moža budu niaścipłym, ale mnie zdajecca, što maje tvory zusim nie pahražajuć zdaroŭju nasielnictva, a naadvarot – lakujuć słuchačoŭ i prynosiać tolki pazytyŭnyja emocyi, pra što mahu mierkavać z svaich kancertaŭ, na jakija ludzi prychodziać siemjami. Što tyčyć aŭtarskich pravoŭ, to tut taksama za ŭvieś čas nia mieŭ anijakich pytańniaŭ i navat na muzyku Moŭčana śpiavaŭ biez nastupstvaŭ», – kaža śpiavak.
Majučy na rukach aficyjnuju admovu ŭ praviadzieńni kancertu, śpiavak moža asprečyć hetaje rašeńnie. I jon deklaruje svaju hatoŭnaść: «Kaniečnie, chaciełasia, kab čynoŭniki adkazvali za svaje słovy i bolš uciamna abhruntoŭvali svaju pazycyju. Tamu ja hatovy adstojvać u sudzie prava zajmacca svajoj ulubionaj spravaj u svajoj krainie dla svaich słuchačoŭ».
Za čas isnavańnia praktyki zabarony kancertaŭ u Biełarusi, heta tolki druhi vypadak, kali arhanizatary atrymali aficyjny list. Letaś takuju ž papieru za podpisam tojsama Rudzikavaj atrymaŭ hurt Amaroka.
