Fota Niki Sandras.
Minaki i ptuški ŭ Alaksandraŭskim skviery raniej takoha dakładna nie bačyli. U teatralnuju kaviarniu «Aŭsteryja «Uršula», što nasuprać samaha staroha minskaha fantana, stajała čarha. Nie bačyli takoha i dvorniki z rezidencyi praz darohu. A kali b daznalisia — ździvilisia. Ich były «teatralny kaleha» sabraŭ anšłah.
A mnie ŭjaviłasia jašče postać u fraku ŭ voknach ujaŭnaha pałaca Čapskaha, praź jakija 126 hadoŭ tamu pahladaŭ minski hubiernski maršałak Aton Horvat na novapabudavany haradski zimovy teatr. Na pabudovu hetaha teatra Horvat ukłaŭ niemałyja hrošy i, napeŭna ž, nieadnojčy naviedvaŭ jahonyja premjery. A ŭ śniežni 2016 hoda svaju pieršuju knihu padpisvaŭ u budynku teatra za stolikam kaviarni jahony naščadak — Andruś Horvat. Mnie padajecca, heta nadzvyčaj cikavaj minskaj historyjaj z šerahu «viečnaha viartańnia».
Fota Aleny Laškievič: čarha kala Kupałaŭskaha pa aŭtohrafy Andrusia Horvata, aŭtara ź vioski Prudok Kalinkavickaha rajona.
Ludzi išli i išli, Horvat padpisvaŭ i padpisvaŭ. Ludzi ŭśmichalisia i cicha radavalisia (mienavita cicha). Aŭtar amal nie padymaŭ hałavy. Ale kali ŭsio ž padymaŭ — taksama cicha ŭśmichaŭsia. I zusim nie jak pieramožca.
Fota Žanny Łosievaj.
Horvat napisaŭ niečakanuju knihu pra svoj Kosmas. U jaho vyjšła bliskuča. Dzivosnym čynam jon pracior zvykłaje škielca dla lepšaha bačańnia i padzialiŭsia z usimi kisłarodam.
Virtualnaje hramadstva ŭžo čakała niešta ad Horvata, a ŭsio roŭna atrymaŭsia siurpryz. Śviežy i jarki. Bo były bieschaciniec, jaki siadzić narešcie ŭ svaim domie na sinim taburecie, haduje 333 słaniečniki, dvaccać višniaŭ, kazu dy kotku, słuchaje adnaviaskoŭcaŭ u vioscy i chvoi ŭ lesie («Les, kali doŭha słuchać jahony šum, daje parady» — Česłaŭ Miłaš), a taksama radyjo «Kultura», — mastak, dumańnik i paet. Uziaŭ i prydumaŭ ideju dziedavaha doma, a paśla zrabiŭ jaje realnaściu.
Kali žyćcio dachodzić da niejkaj Nietudy, pryadčyniajucca jašče adnyja dźviery. I navat nie adny. Treba być čujnym i talenavitym.
Horvat — intraviert, ale ŭ jaho jość svaje pryčyny žyć navidavoku i pryčyny čas ad času załazić va ŭnutrany kufar. Bo chovanki, urešcie, — našaja nacyjanalnaja hulnia.
«Kožny biełarus musić być partyzanam», — napisaŭ Horvat. A samy lepšy biełarus — taki, jaki zrabiŭ štości niejmaviernaje, a pra jaho nie napisali ŭ haziecie pry žyćci.
Pra Horvata napisali. I jon — charošy.
Ja ž udziačnaja Andrusiu za słova «Nialuta», jakoje było prydumana ŭ ščaślivuju chvilinu — bo sama naradziłasia napiaredadni Nialuty — amal u apošniuju noč ź zimy na viasnu, kali ot luty, a ot ŭžo nialuty.
